สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 767

เพ้ยซานซานรอในห้องผู้ป่วยทั้งคืน นั่งเหนื่อยๆ ก็ลุกเดินได้สักพัก พอเดินเหนื่อยๆ ก็นั่งบนโซฟามองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง 

หลังเที่ยงคืน  ฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมา

เพ้ยซานซานฟังเสียงฝน ไม่รู้ว่าพิงโซฟาหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ 

พอเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้นแล้ว 

เพ้ยซานซานขยี้ตา ขณะเตรียมจะยืนขึ้นออกกำลังกายสักหน่อย ก็พบว่าบนตัวมีเสื้อผ้าหนึ่งตัวคลุมอยู่  

เธอมองไปที่เตียงคนไข้ทันที กลับไม่เห็นร่างของDaniel 

เพ้ยซานซานตกใจ เธอนึกถึงคำพูดของหมอที่พูดเมื่อวานเย็น แล้วรีบพุ่งตัววิ่งออกไป 

เมื่อออกจากห้องผู้ป่วย เพ้ยซานซานกำลังจะไปตามหมอ กลับพบเข้ากับร่างคนสองคนที่คุ้นเคยที่ห้องโถง ทันใดนั้นก็หยุดฝีเท้าอย่างช้าๆ 

เฉิงเว่ยเผชิญหน้ากับเธอ เปิดปากพูด "ซานซาน คุณตื่นแล้ว"

เพ้ยซานซานจ้องไปที่แผ่นหลังนั้นที่สวมชุดคนไข้ นิ่งอึ้งอยู่สักพักก็ถอนความคิด "ตื่น......ตื่นแล้ว"

Danielพูดกับเฉิงเว่ยต่อว่า "ผมไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณส่งเธอกลับไปเถอะ"

เฉิงเว่ยพยักหน้า "ได้"

Danielหันกลับ เขาลากเสาสายน้ำเกลือกลับห้องผู้ป่วย 

ตลอดช่วงเวลานั้น ก็ไม่แม้แต่จะมองเพ้ยซานซาน 

ขณะที่ปิดประตูห้องผู้ป่วย เพ้ยซานซานในที่สุดก็ได้สติ เธออ้าปากอยากจะพูดอะไร เมื่อกำลังจะก้าวไปข้างหน้า เฉิงเว่ยจึงพูด "ซานซาน ผมไปส่งคุณดีกว่า"

"แต่ว่าฉัน......"

"หมอบอกว่าDanielจำเป็นต้องพักผ่อนเยอะๆ มีเรื่องอะไรก็รอให้เขาหายดีแล้วค่อยพูดเถอะ"

ได้ยินดังนั้น เพ้ยซานซานก็ทำได้แค่กลืนคำพูดที่ติดอยู่ที่ปากลงไป 

เฉิงเว่ยพาเธอไปส่งที่ด้านล่างของอพาร์ทเมนท์แล้วจึงออกไป 

เพ้ยซานซานเดินเข้ามาอย่างอ่อนแรง พอเดินผ่านร้านขายอาหารเช้า ก็ซื้ออาหารเช้าหนึ่งชุด

ขณะที่รอเจ้าของร้านห่ออาหารให้เธอ ก็มีชายหนุ่มเดินออกมาจากข้างใน ที่กางร่มแล้วเดินออกไป 

สายตาของเพ้ยซานซานก็มองตามร่มเล่มนั้น 

 ในขณะนั้นซูเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างมีโปรโมชั่น Danielโกหกเธอ มันเป็นของที่ระลึกของแม่ของเขา

"น้อง อาหารเช้าของคุณ"

หลังจากที่เสียงเจ้าของร้านดังขึ้น เพ้ยซานซานรีบถอนความคิดทันที เธอเอื้อมมือไปรับไว้  "ขอบคุณ"

ถืออาหารเช้าขึ้นข้างบน เพ้ยซานซานเองก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ คีย์เลขอยู่หลายต่อหลายครั้ง รหัสก็ผิดทุกครั้ง

เธอไม่อยากเข้าไป เลยนั่งยองๆ อยู่ที่หน้าประตู แล้วเริ่มกัดแพนเค้กมันฝรั่งที่พึ่งซื้อมา

ผ่านไปไม่นาน ประตูห้องข้างๆ ก็เปิดออก

หร่วนซิงหว่านเดินเข้ามา "ซานซาน เธอมานั่งทำอะไรตรงนี้"

ได้ยินเสียงของเธอ จมูกของเพ้ยซานซานก็แสบขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ "ฉันลืมรหัส เลยเข้าไปไม่ได้......"

เมื่อพูดถึงสองสามคำสุดท้าย ก็สำลักในลำคออย่างกลั้นไม่ไหว ทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลลงจากเบ้าตา 

หร่วนซิงหว่านเม้มริมฝีปากเบาๆ หันไปคีย์รหัส

เมื่อประตูเปิดออกแล้ว เธอก็พยุงเพ้ยซานซานขึ้น "เข้าไปกันเถอะ"

เพ้ยซานซานกัดแพนเค้กมันฝรั่งไป น้ำตาร่วงทีละหยด "ซิงซิง เธอกินข้าวเช้าแล้วหรือยัง ถ้าเธอยังไม่ได้กินอะไรฉันจะลงไปซื้อให้......"

หร่วนซิงหว่านยิ้ม "กินแล้ว"

พยุงเพ้ยซานซานไปที่โซฟาแล้ว หร่วนซิงหว่านก็เดินไปที่ห้องครัว เทนมมาให้เธอแก้วหนึ่ง

หร่วนซิงหว่านนั่งข้างๆ เธอ  ถามเสียงเบาว่า "พูดกับDanielให้เข้าใจแล้วใช่ไหม?"