พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 167

ฝีเท้านัทธีชะงัก หันหน้าไปทันที“ฝีมือคนทำ？”

“ครับ”มารุตพยักหน้า

เพราะแบบนี้ สีหน้านัทธีก็มีความหม่นลงเล็กน้อย“ตอนที่พงศกรเกิดอุบัติเหตุ วารุณีก็อยู่ข้างๆ หรือว่าเป็นคนที่จะฆ่าวารุณีเมื่อสองครั้งที่แล้วอีกล่ะ？”

“ประธาน ครั้งนี้คุณเดาผิดครับ ไม่ใช่”มารุตดันแว่นหัวเราะ

นัทธีเพ่งมองที่เขา“ว่ามา！”

มารุตลูบจมูก ที่จริงอยากจะอุบไว้ก่อน ตอนนี้ถูกสายตาที่เย็นชาของเขาจ้อง ก็ไม่กล้า ไอเบาๆ แล้วตอบไปอย่างจริงจังว่า“อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่เกิดขึ้นนี้ เป็นแผนการของคุณหมอพงศกรเองครับ”

“อะไรนะ？”นัทธีตะลึงเล็กน้อย แล้วก็ขมวดคิ้วแน่น“เขาเองเหรอ？”

“ถูกครับ จากกล้องวงจรปิดตรงถนนนั้น ผมจับคนขับที่ก่อเหตุได้ และตามที่คนขับรถคนนั้นเปิดเผย เขารับเงินของคุณหมอพงศกรแล้วทำแบบนี้”มารุตตอบ

นัทธีหรี่ตาลง“สาเหตุล่ะ？”

“เพื่อคุณวารุณี”มารุตพูดเสียงเบา“คุณก็รู้ว่าคุณหมอพงศกรมีความรู้สึกแบบนั้นกับคุณวารุณี แต่คุณวารุณีไม่ชอบเขา คนที่ชอบคือคุณ เขาก็เริ่มร้อนใจ ดังนั้นเลยวางแผนอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนี้ขึ้นมา เพราะอยากเกิดเรื่องต่อหน้าคุณวารุณี ให้คุณวารุณีรู้สึกผิดกับเขา จากนั้น......”

“ผมเข้าใจแล้ว”นัทธียกมือขึ้นตัดบท

พงศกรจงใจอยากให้วารุณีคิดว่าเป็นเพราะเธอ จึงทำให้เขาเกิดเรื่องเอง

แบบนี้ เธอก็จะรู้สึกผิดต่อพงศกร พงศกรก็สามารถใช้ความรู้สึกผิดนี้ ขอให้เธอคบกับเขา ถือเป็นวิธีที่ดีมาก！

“เขาทำแบบนี้ ไม่กลัวว่าจะทำตัวเองแน่ ตายคาที่เหรอไง？”นัทธีหรี่ตาลง เยาะเย้ยอย่างเย็นชา

สีหน้ามารุตดูจริงจัง“พูดถึงแล้ว คุณหมอพงศกรบาดเจ็บหนักขนาดนั้น ไม่ควรทำจริงๆ”

“หือ？”นัทธีมองเขา

มารุตขมวดคิ้วพูดว่า“คนขับรถคนนั้นพูดว่า คุณหมอพงศกรแค่ให้เขาชนคุณหมอพงศกรจนบาเจ็บเล็กน้อย แต่ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่เขาชนไป จู่ๆเบรกรถก็เสียการควบคุม ดังนั้นคุณหมอพงศกรจึงอนาถแบบนี้ครับ”

“เบรกเสียการควบคุม？”นัทธีแสดงออกอย่างแปลกใจเล็กน้อย“เป็นอุบัติเหตุเหรอ？”

มารุตคิดเล็กน้อยตอบไปว่า“น่าจะใช่ครับ ผมให้คนสืบเบรกรถของคันนั้นแล้ว ไม่เหมือนกับว่ามีคนลงมือทำ ดังนั้นเรื่องครั้งนี้ เป็นคุณหมอพงศกรที่โชคร้าย”

ริมฝีปากบางๆของนัทธียกขึ้นมาอย่างเย็นชา“เหมือนว่าแบบนี้เขาไม่ตาย แต่ก็ถือว่าโชคร้ายไปด้วย”

“ถูกครับ”มารุตพยักหน้าคล้อยตามไปจากนั้นก็ถาม“ความจริงของเรื่องนี้ ต้องบอกคุณวารุณีกับคุณปาจรีย์คนนั้นไหมครับ？”

แววตานัทธีสั่นคลอน“ไม่ต้อง บอกวารุณีไปเธอก็ไม่เชื่อ ในใจของเธอพงศกรเป็นหมอที่แสนจะอบอุ่น ไม่ใช่คนที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้ ถึงแม้จะมีคนขับที่ก่อเหตุคนนั้นมาเป็นพยานก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอก็คิดว่าพวกเราให้คนขับคนนั้นมาพูดแบบนี้ ส่วนปาจรีย์ก็ยิ่งไม่ต้องเลย”

ถ้าให้ปาจรีย์รู้ ตัวตนที่แท้จริงของพงศกร ก็ไม่แน่ว่าเธอจะรักพงศกรต่อไป

นั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากเห็น เขาต้องช่วยปาจรีย์สักหน่อย ให้ปาจรีย์ไปจีบพงศกรเอง มีแค่แบบนี้ พงศกรถึงจะไม่มีเวลาไปยุ่งกับวารุณี

มารุตไม่รู้ความคิดในใจนัทธี ลูบคาง ดูไม่พอใจเล็กน้อย“หรือต้องปิดบังคุณวารุณีแบบนี้เหรอครับ？”

นัทธีเอามือล้วงเข้ากระเป๋ากางเกง“ที่ผมให้คุณไปสืบ ข้อมูลเกี่ยวกับพงศกร สืบได้ยัง？”

มารุตส่ายหน้า“เขาลึกลับมากครับ ที่ผมสืบได้ ก็คือประวัติย่อความร่ำรวยของเขา กับข้อมูลพวกนั้นที่ตั้งใจให้ผุ้คนเห็น ส่วนที่ลึกลงไปนั้นไม่มีอะไรคืบหน้าเลย เหมือนกับว่าถูกปกปิดไว้”

“เหรอ”นัทธีหันกน้ากลับไป ก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง

ที่จริงเขาคิดว่า พงศกรคนที่ปลอมตัวเก่ง มีปัญหากับสภาพจิตใจแบบนี้ ต้องเคยทำเรื่องอะไรที่ไร้ยางอายอย่างลับๆแน่ เขาอยากเอาที่สืบมาพวกนี้ให้วารุณีดู ให้เธอรู้ตัวตนที่แท้จริงของพงศกร

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เวิร์ค ได้แต่รอให้พงศกรลงมืออีกครั้งเท่านั้น ให้วารุณีเห็นกับตาถึงจะถูก

ตอนดึก วารุณีพาลูกชายและลูกสาวทั้งสองคนมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง

อารัณกับไอริณเข้ามาในห้องคนไข้ ก็วิ่งมาข้างเตียง ร้องไห้เสียงดังให้พงศกรฟื้นขึ้นมา

วารุณีก็ไม่ได้ห้าม ปล่อยพวกเขาไป เอาปิ่นโตเก็บความร้อนในมือยื่นให้ปาจรีย์“ฉันต้มซุปไก่ให้เธอ ดื่มสักหน่อยเถอะ”

ปาจรีย์ส่ายหน้าแล้วเอาซุปไก่วางลงไว้“พงศกรยังไม่ฟื้น ตอนนี้ฉันยังกินไม่ลง”

“หมอบอกหรือเปล่าว่าฟื้นเมื่อไหร่？”วารุณีมองเธอ