พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 168

นวิยาสวมชุดคนไข้สีขาวฟ้า โบกมือยิ้มให้วารุณี“คุณวารุณี สวัสดีตอนกลางคืนค่ะ”

“สวัสดีตอนกลางคืนค่ะ”วารุณียิ้มกลับไป จากนั้นจึงถาม“คุณนวิยามีอะไรหรือเปล่าคะ？”

“ฉันได้ยินพิชิตบอกว่าคุณหมอพงศกรประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ก็เลยมาดูสักหน่อย ดึกขนาดนี้แล้ว ไม่รบกวนคุณหมอพงศกรใช่ไหมคะ？”นวิยามองไปด้านหลังของเธอ

“ไม่ค่ะ พงศกรยังไม่ฟื้นเลยค่ะ คุณนวิยาเข้ามาสิคะ”วารุณีปล่อยที่จับประตูออก หันข้างเปิดทางให้นวิยา

นวิยาพยักหน้า พูดขอบคุณแล้วเข้าไป

วารุณีปิดประตู ตามอยู่หลังเธอ

นวิยาไปที่ข้างเตียงเลย ส่วนวารุณีไปกดน้ำที่เครื่องกดน้ำตรงมุมห้อง

กดน้ำเสร็จ วารุณีก็กลับมาที่ข้างกายนวิยา เอาแก้วน้ำที่ใช้ครั้งเดียวยื่นให้เธอ“คุณนวิยาเชิญค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ”นวิยารีบรับไว้ด้วยรอยยิ้ม แต่สายตา กลับมีประกายรังเกียจแวบเข้ามาอย่างรวดเร็ว

วารุณีไม่เห็น ก็ส่ายมือ“ไม่ต้องเกรงใจค่ะ เชิญคุณนวิยานั่งเถอะค่ะ”

“โอเคค่ะ”นวิยาตอบรับไป เอาแก้วน้ำวางไว้ข้างๆแล้วนั่งลง ไม่มีความคิดว่าจะดื่มน้ำอย่างชัดเจน

วารุณีก็ไม่คิดมาก แค่คิดว่าเธอไม่กระหาย ไม่ดื่มก็ปกติ

“คุณวารุณี คุณหมอพงศกรไม่เป็นไรใช่ไหมคะ？”นวิยามองพงศกรที่หน้าซีดขาว เจาะสายน้ำเกลืออยู่บนเตียงแล้วถามขึ้นมา

วารุณีส่ายหน้า“ไม่ค่ะ แค่ต้องนอนพักเดือนสองเดือน”

“งั้นดูเหมือนว่าต่อไปคุณหมอพงศกร ก็จะหมดหนทางรับหน้าที่เป็นหมอประจำตัวของฉันได้แล้วสินะคะ”นวิยาถอนหายใจ บนใบหน้าที่ดูป่วยซีดเซียวนั้น แสดงความสูญเสียออกมา

วารุณีก็ดึงเก้าอี้ตัวหนึ่งมานั่งลง“คุณนวิยาชอบให้พงศกรรักษาอาการป่วยมากเหรอคะ？”

“ก็ประมาณนั้นค่ะ เขามีเทคนิครักษาที่ดีมาก ช่วงนั้นที่ฉันเพิ่งฟื้นมาก็ปวดศีรษะได้ทุกวัน แต่พอตั้งแต่เขาผ่าตัดให้ฉัน ฉันก็ไม่เจ็บปวดศีรษะอีกต่อไปค่ะ ฉันเดินได้ไวขนาดนี้ ก็เป็นเพราะคุณงามความดีของเขาเลย นอกจากนี้ เขาก็เป็นพันธมิตรที่ดีมากด้วย”

นวิยาดึงผ้าห่มให้พงศกร

วารุณีมองการเคลื่อนไหวของเธอ แล้วคิ้วก็ขมวดลง“พันธมิตร？คุณนวิยา คุณมีความร่วมมือกับพงศกร？”

“ใช่ค่ะ”นวิยาพยักหน้า

วารุณีก็ยิ่งแปลกใจ กัดริมฝีปาก“ฉันถามได้ไหมคะว่าความร่วมมืออะไร？”

พวกเขาคนหนึ่งเป็นหมอ อีกคนเป็นคนไข้

เธอจินตนาการไม่ได้จริงๆว่า พวกเขาจะร่วมมืออะไรกันได้

สายตานวิยามีประกายแวบเข้ามา ใบหน้าดูลำบากใจเล็กน้อย“กลัวว่าคงไม่ได้ค่ะ นี่เป็นความลับของฉันกับคุณหมอพงศกร แต่ว่าต่อไปคุณวารุณีก็จะรู้เองค่ะ ถึงตอนนั้นคุณจะต้องตกใจ และก็จะได้รู้จักกับคุณหมอพงศกรที่ไม่เหมือนเดิม”

“อ้อ？”วารุณีเลิกคิ้ว รู้สึกว่าคำพูดของเธอมีอะไรแฝงไว้ และยังใช้น้ำเสียงแปลกๆอีก

ภาพลวงตาเหรอ？

วารุณีก้มหน้าลงอย่างครุ่นคิด

นวิยาเห็นจู่ๆเธอก็ซึมลงไป ยกมุมปากขึ้น เอาหน้าเข้าไปใกล้“คุณวารุณีกำลังคิดอะไรอยู่คะ？”

วารุณีได้สติคืนมา ก็เห็นใบหน้าใหญ่ๆของนวิยาเข้ามาในสายตา ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ ตัวสั่น แป๊บหนึ่งถึงจะฟื้นคืนกลับมาได้ ฝืนยิ้มตอบไปว่า“ไม่มีอะไรค่ะ”

“โอเคค่ะ คุณวารุณีไม่ยอมพูดงั้นก็ช่าง ดึกมากแล้ว ฉันก็ควรกลับไปได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวพิชิตมาตรวจห้องเห็นว่าฉันไม่อยู่ จะโดนด่าได้ค่ะ”นวิยายิ้มอย่างทุกข์ใจ จับขอบเตียงแล้วยืนขึ้นมา

วารุณีก็ลุกขึ้นตาม“เดี๋ยวฉันไปส่งคุณ”

นวิยาไม่ปฏิเสธ

วารุณีส่งเธอด้านนอกประตู

เธอจับกำแพง ค่อยๆเดินไปข้างหน้าช้าๆ

เดินไปได้สองสามก้าว จู่ๆวารุณีก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เรียกเธอไว้“คุณนวิยา”

นวิยาได้ยิน ก็หันหน้าไปมองเธอ“คุณวารุณียังมีอะไรหรือเปล่าคะ？”