อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 17

The Diamond R…

หลังจากที่ทั้งคู่ออกจากโรงพยาบาลออร์แลนโด้ก็พาแพรณาราไปเดินเล่นซื้อของใช้ส่วนตัวที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ ในเครือของโรคาซานเดอร์ที่เขาพาเธอมาเดินวันก่อน

“มิกิได้ของครบหรือยังคะ” ออร์แลนโด้เอ่ยถามยิ้มๆ

“ครบแล้วค่ะ”

“นี่ก็เที่ยงกว่าแล้ว เราไปหาอะไรทานกันเถอะค่ะ”

“ค่ะ” แพรณาราตอบรับอย่างเห็นด้วย เพราะเริ่มจะหิวขึ้นมานิดๆ แล้วเช่นกัน

“งั้นเราไปทานอาหารไทยที่ร้านประจำของครอบครัวพี่กันดีกว่าค่ะ” ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ จริงๆ แล้วเป็นร้านอาหารของครอบครัวเขา แต่ไม่อยากให้สาวเจ้ารู้สึกเกร็งเท่านั้นเอง

“ว้าว! อาหารไทย ดีจังเลยค่ะ” แพรณาราหัวใจเต้นแรงสุดๆ ที่จะได้ไปทานอาหารไทย ซึ่งเป็นร้านประจำของครอบครัวชายหนุ่ม

“อยู่ชั้นแปดค่ะ เราต้องขึ้นลิฟต์ทางนั้น ไปค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยพร้อมกับโอบสาวเจ้าให้ออกเดินไปด้วยกัน

Malichat Restaurant…

ร้านอาหารไทยประยุกต์สไตล์อิตาเลียนผสมความเป็นญี่ปุ่น ซึ่งประดับด้วยภาพวาดของดอกไม้งามตามมุมต่างๆ ได้อย่างลงตัว แพรณาราหันไปมองบรรยากาศภายในร้านอย่างชื่นชม

“สวัสดีค่ะท่าน วันนี้แวะมาทานอาหารเหรอคะ” พนักงานสาวที่ยืนต้อนรับเอ่ยทักทายอย่างยิ้มแย้ม

“ใช่! พาแฟนมาทานข้าวน่ะ ขอโต๊ะติดกระจกด้านในนะ ยังว่างอยู่ ใช่ไหม” ออร์แลนโด้เอ่ยกับพนักงานด้วยสีหน้านิ่งๆ ขณะที่แพรณาราแอบดีใจที่อีกฝ่ายไม่แนะนำเธอว่าเป็นภรรยาเหมือนครั้งก่อนๆ

“ว่างค่ะ สะ...สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง เชิญด้านในค่ะ” พนักงานสาวที่ยืนอึ้งไปสามวินาที รีบหันไปสวัสดีสาวสวยที่ยืนข้างๆ

“สวัสดีค่ะ” แพรณาราตอบยิ้มๆ

พนักงานสาวพาทั้งสอง รีบพาไปยังโต๊ะติดกระจกซึ่งวิวดีที่สุดในร้าน แล้วส่งเมนูให้ หลังจากที่ทั้งคู่นั่งลงเรียบร้อยแล้ว

“มิกิอยากทานอะไรคะ?” ออร์แลนโด้เอ่ยถามขณะเปิดดูเมนูไปได้ ครู่หนึ่ง

“ไม่รู้สิคะ อาหารน่าทานไปหมดเลย พี่อลันสั่งให้หน่อยได้ไหม” แพรณาราหันไปตอบด้วยสีหน้าเจื่อนๆ ‘ไม่ใช่น่าทานอย่างเดียว แต่ราคาของแต่ละจานนี่! เห็นแล้วสั่งไม่ลงจริงๆ’

“งั้นขอไข่หอยเม่น สลัดตับห่าน แกะอบซอสไวน์แดง ยำรวมทะเล ตับกระทะร้อน ต้มยำกุ้งน้ำข้น แล้วก็ไข่เจียวหมูสับ ข้าวสวย เครื่องดื่มขอเป็นน้ำเสาวรสทั้งสองที่ อ้อ! เกือบลืมต้มแซบเอ็นแก้วเพิ่มอีกอย่างแล้วกัน”ออร์แลนโด้สั่งเสร็จ ก็หันมาถามคนข้างๆ “มิกิจะรับอะไรเพิ่มอีกไหมคะ”

“เอ่อ...ไม่รับอะไรเพิ่มแล้วค่ะ ทำไมพี่อลันสั่งเยอะจังคะ นี่เราทานกันแค่สองคนเองนะ” แพรณาราอดท้วงไม่ได้

“ก็มิกิไม่ยอมสั่งนี่คะ” ออร์แลนโด้ตอบยิ้มๆ ‘เชื่อเถอะว่าที่เขาสั่งไปทุกอย่างของชอบเธอทั้งนั้น เพราะพีเคเพิ่งส่งข้อมูลมาทางไลน์ให้เขาเมื่อครู่ เกี่ยวกับเมนูโปรดของสาวตรงหน้า’

“เอาตามนี้แล้วกัน!” ชายหนุ่มหันไปยืนยันกับพนักงาน

“ค่ะท่าน!” พนักงานสาวก้มศีรษะน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไป

“พี่ว่าเราชวนอันโตนีโอ้มาทานด้วยกันดีไหมคะ” ออร์แลนโด้เสนอเพราะหญิงสาวทำท่าคล้ายกับไม่พอใจที่เขาสั่งอาหารเยอะไป จึงต้องหาทางออก

“ค่ะ” แพรณาราตอบเบาๆ

ออร์แลนโด้รีบล้วงมือถือขึ้นมาส่งข้อความหามือขวาคนสนิทให้มาทานข้าวกลางวันด้วยกัน เพราะบริษัทอยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่

“พี่อลันเป็นคนไทยเหรอคะ” แพรณาราถามในสิ่งที่คิดเอาไว้มานาน

“หน้าพี่เหมือนคนไทยเหรอคะ” ออร์แลนโด้ถามกลับอย่างขำๆ

“ไม่เหมือนหรอกค่ะ แต่เรื่องอาหารหรืออะไรที่เกี่ยวกับความเป็นไทย เหมือนพี่อลันจะรู้ดี เว้นแต่เรื่องเดียว เรื่องวัฒนธรรมเท่านั้น ที่เหมือนจะไม่รู้อะไรเลย” แพรณาราได้โอกาสก็อดเหน็บไม่ได้

“จริงๆ แล้วแม่พี่เป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษค่ะ ส่วนพ่อพี่มีเชื้ออิตาลีกับตุรกี มีรัสเซียผสมอยู่หน่อยๆ พี่ออกไปทางพ่อเยอะกว่าแม่น่ะค่ะ เลยเป็นส่วนผสม ที่ลงตัวและหล่อเหลาอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ” ออร์แลนโด้อวยตัวเองด้วยสีหน้าภูมิใจ

แพรณารากลอกตา ก่อนจะเพิ่มสิ่งที่ตัวเองเจอลงไป “โหดร้ายป่าเถื่อน มนุษย์ถ้ำหิน เอาแต่ใจ ชอบใช้กำลัง...”

“พระเจ้า! ช่วยลืมๆ มันไปได้ไหมคะ” เขากลอกตาอย่างเพลียๆ กับความดีที่สาวเจ้าสรรหามาให้

“ขอโทษค่ะ พอดีมันลืมยาก!” แพรณารายิ้มอย่างชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายหน้างอขึ้นมานิดๆ

“พูดถึงตัวตนเดิมของพี่บ่อยๆ แบบนี้ เดี๋ยวพี่ก็จับปล้ำซะหรอก!” ออร์แลนโด้เอ่ยทีเล่นทีจริง แต่ทำให้หญิงสาวถึงกับหุบยิ้มลงแทบจะทันทีทันใด

“ไม่เอานะ ถ้าทำแบบนั้นอีก มิกิจะไม่อยู่กับพี่อลัน แล้วจะหนีไปให้ไกลเลยคอยดู” แพรณาราเอ่ยเสียงสั่นๆ น้ำตาคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะกลายร่างขึ้นมาอีกครั้ง

“พี่ไม่ทำอีกแล้วค่ะ แค่แหย่มิกิเล่นเฉยๆ ไม่ร้องนะคนดี”ออร์แลนโด้รีบลุกเดินเข้าไปหา แล้วดึงสาวเจ้าเข้ามากอดปลอบอย่างรู้สึกผิด พนักงานสาวไม่กล้าเดินเข้ามาเสิร์ฟน้ำ เพราะไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะหนุ่มสาวตรงหน้าที่ดูเหมือนกำลังง้องอนกันอยู่

“สวัสดีครับบอส สวัสดีครับคุณมิกิ อ้าว! บอสแกล้งคุณมิกิเหรอครับเนี่ย?” อันโตนีโอ้ที่เพิ่งเข้ามาเอ่ยแซว เพราะเห็นตั้งแต่ออร์แลนโด้ลุกเดินเข้าไปกอดหญิงสาวโดยไม่แคร์สายตาพนักงานและลูกค้าในร้าน ที่หันมามองกันอย่างสนใจ

“บ้า! ใช่ที่ไหน ก็มิกิน่ะสิ! หิวข้าวจนร้องไห้เลย ดูซิ…โอ๊ย!” ออร์แลนโด้แกล้งแหย่หวังจะให้สาวเจ้าหัวเราะ แต่สุดท้ายก็โดนตีเข้าที่หลัง ไปหนึ่งที

“ไม่ใช่สักหน่อย สวัสดีค่ะคุณพีเค ดีจังมีเพื่อนทานข้าวเพิ่ม พี่อลันสั่งไปเยอะเลยค่ะ” แพรณาราหันไปทักทายคนที่เพิ่งมา

“ขออนุญาตค่ะ” พนักงานเอ่ยอย่างนอบน้อม ก่อนจะยกเครื่องดื่มและอาหารออกมาเสิร์ฟจนครบ

“ว้าว! น่าทานจังเลยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยยิ้มๆ

“ดีจังที่มิกิชอบ ทานเยอะๆ นะคะ” ออร์แลนโด้ยิ้มกว้าง

“ฮ่าๆๆ อาหารน่าทานจังเลย ผมว่าเราลงมือทานกันเถอะครับ” อันโตนีโอ้อดหัวเราะไม่ได้ ‘นี่เจ้านายเขาตีบทแตกจริงๆ น่าจะเอาดีทางด้านการแสดงไปเลย! สุดยอดจริงๆ’

“ใช่ค่ะๆ ทานกันเถอะค่ะ เดี๋ยวกับข้าวเย็นหมด” ออร์แลนโด้รีบตัดบท แต่ก็ไม่วายหันไปมองค้อนมือขวาของตนอย่างขุ่นเคือง อันโตนีโอ้ยักไหล่ให้ผู้เป็นนาย ราวกับจะบอกว่าไม่ตั้งใจครับ ก่อนจะตักต้มแซบเอ็นแก้วใส่ถ้วยแบ่งส่งให้แพรณารา แล้วค่อยส่งอีกถ้วยให้ผู้เป็นนาย

“ขอบคุณค่ะ” แพรณาราตักชิมต้มแซบเอ็นแก้วของโปรดอย่างไม่รอช้า ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างชอบใจ กับรสชาติที่แซบและจัดจ้าน ไม่น่าเชื่อว่ารสชาติของมันจะเหมือนได้ทานที่ประเทศไทยเลย ทั้งๆ ที่เธออยู่อังกฤษ

“อร่อยมากเลยเหรอคะ?” ออร์แลนโด้ถามยิ้มๆ

“ค่ะ มิกิชอบเอ็นแก้ว” แพรณาราตอบยิ้มๆ

“ว้าว! ชอบจริงเหรอคะ?” ออร์แลนโด้สายตาลุกวาวขึ้นมาทันใด

“ค่ะ ชอบมาก”

“ของพี่ก็มีอยู่อันหนึ่งค่ะ” ออร์แลนโด้เอ่ยด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“เอ่อ...บอสครับ คุณมิกิหมายถึงเอ็นที่ตุ๋นแล้วนะครับ!” อันโตนีโอ้อดแย้งไม่ได้ เพราะรู้ว่าผู้เป็นนายหมายถึงเอ็นอะไร

“ยุ่งน่า” ออร์แลนโด้หันไปต่อว่าคนสนิทด้วยสายตาขวางๆ