อ้อมกอดอสูรไร้ใจ นิยาย บท 30

Scala Villa…

เมื่อเดินมาถึงที่ล็อบบี อันโตนีโอ้ก็หันไปสั่งพนักงานให้ยกของในรถตามขึ้นไปที่ชั้นบนสุด

พอเข้าไปในห้องนั่งเล่นแพรณาราก็วางสมาชิกใหม่ลง จากนั้นก็หันไปจัดของใช้ของอีกฝ่ายต่ออย่างรู้สึกเพลิดเพลิน

อันโตนีโอ้รอจนพนักงานยกของขึ้นมาให้จนครบ จึงขอตัวไปเคลียร์งานที่บริษัทต่อ แพรณาราเดินออกไปส่งพร้อมกับเอ่ยขอบคุณอันโตนีโอ้และพนักงานทุกคนที่ช่วยยกของขึ้นมาส่ง

หลังจากที่ทุกคนลงไปแล้ว เธอก็เดินกลับไปมาหาลูกหมาตัวน้อยที่กำลังวิ่งเล่นไปมา พลางคิดไปว่า...จะตั้งชื่อให้อีกฝ่ายว่าอะไรดี

“อืม...พ่อชื่ออลัน ลูกก็ต้องชื่อคล้ายๆ พ่อสิ”

ลูกหมาตัวน้อยหยุดเล่นและนั่งจ้องใบหน้าของหญิงสาว พร้อมกับเอียงหัวไปมาคล้ายกับกำลังสงสัยอะไรสักอย่าง

แพรณารานั่งนึกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “พ่อชื่ออลัน งั้นลูกชื่ออรองแล้วกันนะ”

“โฮ่ง!” ลูกหมาตัวน้อยขานรับชื่อใหม่ พร้อมกับซบหน้าลงที่ตักของแพรณาราอย่างออดอ้อน ทำให้เธออดหัวเราะไม่ได้ กับการตอบรับที่เหมือนจะเข้าใจในใสิ่งที่เธอพูด

แพรณาราเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่แบตหมดเมื่อคืน ซึ่งเธอเพิ่งจะเอามาเสียบชาร์จไว้เมื่อช่วงสาย มากดเปิดเครื่องดูก็เห็นมีสายโทร. เข้าจากออร์แลนโด้เมื่อวานเกือบร้อยสาย ต่อด้วยข้อความไลน์จากอีกฝ่ายที่ทั้งด่าทั้งข่มขู่ สารพัด บลาๆๆ เธออ่านไปก็อมยิ้มไป

ตามด้วยเบอร์ที่โทร. เข้ามาล่าสุด...คือเบอร์ของนานา มีอยู่สามสิบเจ็ดสาย เธอถึงกับตกใจ! เพราะเมื่อคืนรับปากไปว่า...ถ้ากลับถึงห้องแล้วจะโทร. บอก แต่ก็ลืม! คิดว่าตอนนี้เพื่อนสาวคงจะกำลังสติแตกอยู่แน่ๆ

แพรณารารีบกดโทร. หาเพื่อนรักทันที เสียงสัญญาณรอสายดังขึ้นอยู่สองครั้ง อีกฝ่ายก็กดรับ

“มิกิ เป็นไงมั่ง? อยู่ไหน? ทำไมไม่มาทำงาน? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” นานาเอ่ยถามอย่างร้อนรน เพราะเป็นห่วงเพื่อนสาวกลัวว่าจะถูกแท็กซี่ลากไปทำไม่ดีเข้า เมื่อคืนเธอโทร. หาเพื่อน แต่ว่าอีกฝ่ายก็ไม่รับสาย จนกระทั่งมาทำงานวันใหม่ก็ยังติดต่อไม่ได้ ทำให้เธอแทบจะเป็นบ้า

“ใจเย็นๆ นานา ฉันไม่ได้เป็นอะไร ยังโอเคทุกอย่าง”

“แล้วทำไมไม่มาทำงานล่ะ” นานาถามเสียงดังอย่างลืมตัว

“คง...ไม่รู้สิ คงไม่ได้ไปทำแล้วล่ะ” แพรณารารู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจนิดๆ ที่ต่อไปนี้จะไม่ได้ไปทำงานร่วมกับเพื่อนสาวแล้ว

“ฮะ! หมายความว่าเธอจะทิ้งฉันเหรอ” นานาถามด้วยเสียงสั่นๆ

“ไม่ได้ทิ้งจ้ะ เรายังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม เพียงแต่ฉันจะไม่ได้ไปทำงานที่นั่นแล้ว” แพรณาราพยายามอธิบาย

“ฮือๆ มิกิเธอจะทิ้งฉันจริงๆ น่ะแหละ แล้วต่อไปนี้ฉันจะคุยกับใครจะกินข้าวกับใครล่ะ ฮือๆ” นานาร้องไห้ไปคุยไปอย่างเสียใจ

“เดี๋ยวๆ หยุดร้องไห้ก่อนนานา ตอนนี้เธออยู่ไหนเนี่ย” แพรณาราถามอย่างสงสัย

“อยู่หน้าเคาน์เตอร์นี่แหละ ฮือๆ”

“เฮ้ย! หยุดร้องเลยนะนานา เธอไม่อายเขาหรือไง?”

“จะอายทำไม ก็คนมันเสียใจอะ ฮือๆ” นานาตอบกลับอย่างไม่แคร์ วินาทีนี้เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

หลังจากที่อันโตนีโอ้ไปส่งแพรณารา ก็รีบเข้ามาเอาเอกสารสำคัญที่ฝากไว้ตรงเคาน์เตอร์ของ OLD.R Construction เขายืนมองพนักงานสาว ที่ถูกแฟนบอกเลิกทางโทรศัพท์ แล้วร้องไห้อยู่นานเกือบห้านาที

‘ก็แค่โดนผู้ชายทิ้ง! ร้องไห้อย่างกับมีใครตาย นี่เขาต้องรอให้ยัยนี่ร้องไห้เสร็จก่อนเหรอวะ ถึงจะคุยธุระได้’ คนที่ยืนรอส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ

ฮึก!...ฟืดดด!

‘อื้อหือ! แม่คุณ! สั่งน้ำมูกซะเสียงดัง เฮ้อ...ใครวะจะเอาผู้หญิงแบบนี้ทำเมีย’ อันโตนีโอ้กลอกตาก่อนจะกลั้นใจเอ่ยขัดจังหวะ เพราะตนเองต้องใช้เอกสารด่วน

“เอ่อ...คุณครับ”

“อย่าเพิ่งยุ่งได้มะ! ไม่เห็นเหรอว่ากำลังคุยโทรศัพท์อยู่น่ะ” นานาหันไปต่อว่าคนไม่มีมารยาทอย่างขุ่นเคือง

“พระเจ้า!” อันโตนีโอ้อุทานออกมาอย่างเหลือเชื่อ ที่ผู้หญิงตรงหน้าหันมาด่าเขาแล้วก็หันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อเช่นเดิม!

“นี่คุณ! ผมมีธุระด่วนนะ” อันโตนีโอ้เอ่ยเสียงดังอย่างไม่พอใจ

“รอแป๊บหนึ่งได้ไหม!” นานาหันมาบอกเสียงดังเช่นกัน

“โอเค! คุณแยกเรื่องส่วนตัวกับเวลางานไม่ออกหรือไงครับ ก็แค่ถูกผู้ชายทิ้งจะร้องไห้อะไรนักหนาวะ” คนที่รอมานานต่อว่าอย่างทนไม่ไหว

“ฉันไม่ได้ถูกผู้ชายทิ้งโว้ย!” นานาโวยวายเสียงดังที่ถูกกล่าวหา ‘ไอ้บ้าเอ๊ย! แฟนยังไม่เคยมีเลย จะถูกทิ้งได้ยังไง!’

“หึ! ร้องไห้ขนาดนี้ งานการก็ไม่สนใจ? ถูกผู้ชายทิ้งชัวร์!” อันโตนีโอ้เย้ยหยันสาวตรงหน้า

“แค่นี้ก่อนนะมิกิ เดี๋ยวเลิกงานฉันจะโทร. หา” นานาเอ่ยกับ เพื่อนสาวเสร็จก็รีบกดวางสาย ยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง แล้วหันมามองผู้ชายปากหมาตรงหน้าเต็มๆ ตาอย่างเอาเรื่อง! “ไม่ต้องมายุ่ง จะเอาอะไร!”

“ก็ไม่ได้อยากยุ่งหรอก แค่รำคาญน่ะ” อันโตนีโอ้เอ่ยพร้อมกับประเมินเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายเต็มๆ ตา ‘หึ! ลูกครึ่งสินะยัยนี่!’

“ฉันก็รำคาญนายเหมือนกัน จะเอาอะไร!” ‘หน้าตาก็ดีอยู่หรอก แต่ปากหมาชะมัดเลย!’ นานาต่อว่าในใจ

“จะเอาเอกสารที่ใช้ชื่อว่า BOSS R.O 8888!”

“อ๋อ! เอกสารของบอส หึ! ที่แท้ก็พนักงานเดินเอกสารหรอกเหรอ!” นานาเอ่ยเหยียดๆ ก่อนจะหยิบเอกสารมาส่งให้อีกฝ่าย

“ปากดีแบบนี้สินะ ถึงโดนผู้ชายทิ้งน่ะ” อันโตนีโอ้โกรธจนตัวสั่น ที่โดนลดขั้นจากมือขวาให้เหลือแค่พนักงานเดินเอกสาร

“กรี๊ดดดด ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ถูกทิ้ง ไอ้คนบ้า!” นานาสติแตกทันทีที่อีกฝ่ายยังคงกล่าวหาเธอต่ออย่างหน้ามึน

“ฮ่าๆๆ เป็นผมก็ไม่กล้าเอานะ นิสัยแบบนี้น่ะ ไปละคนสวย” อันโตนีโอ้หันมาเอ่ยกวนๆ ก่อนจะรีบเดินออกไป

“ไอ้บ้า! ไอ้ปากเสีย! แน่จริงกลับมาก่อนสิ ใครจะไปเอาคนอย่างนายกัน ฮึ่ย!” นานาด่าตามหลังคนที่พ้นประตูไปแล้วอย่างหัวเสีย

‘ไอ้บ้านี่เลี้ยงหมาไว้ในปากหรือไงนะ ถึงมาดูถูกเธอแบบนี้ พูดออกมาได้ว่าไม่กล้าเอา ถามฉันสักคำไหมว่าจะเอานายหรือเปล่า ฮึ่ย! อย่าให้เจอนะ แม่จะขอตบสักทีเถอะ!’

หญิงสาวบ่นพึมพำอยู่หน้าเคาน์เตอร์คนเดียว ราวกับแม่มดที่ท่องคาถาสาปแช่งใส่คนที่เกลียดชัง ท่ามกลางสีหน้ามึนงงของพนักงานหลายคน ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

Rocasander Corporation Group London…

ออร์แลนโด้นั่งรอเอกสารที่อันโตนีโอ้แวะเข้าไปเอาที่ OLD.R Construction อยู่นานพอสมควร ไม่รู้จะทำอะไรจึงหยิบมือถือขึ้นมาโทร. หาแพรณารา เพราะอยากรู้ว่าสาวเจ้าเป็นยังไงบ้าง ที่เขาอุตส่าห์ให้พ่อหมาอย่างคารอสไปช่วยเลือกลูกหมาให้

ตืด... ตืด... ตืด...

เสียงมือถือดังขึ้นอยู่สามครั้ง แพรณาราหยิบขึ้นมาดู ก็ถึงกับยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะกดรับสาย “ค่ะ พี่อลัน”

“คิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า?” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเสียงหวานทันที

“พี่อลันมีอะไรหรือเปล่าคะ มิกิกำลังจะพาอรองไปอาบน้ำด้วยกัน น่ะค่ะ” คนที่ใส่เพียงผ้าเช็ดตัว ในมืออีกข้างอุ้มอรองไว้ เอ่ยถามอย่างเร่งรีบ

“ฮะ! อะไรนะ ใครชื่ออรอง บอกมาเดี๋ยวนี้นะมิกิ!” ออร์แลนโด้ที่คิดเอง มโนเอง และหึงมั่วไปซะทุกอย่าง ถามขึ้นอย่างร้อนรน ‘หรือว่ามิกิจะสวมเขาให้เรา แบบนี้ยอมไม่ได้แล้วโว้ย! มันหยามกันชัดๆ มันต้องตายกันข้างหนึ่ง คอยดู!’

“เดี๋ยวกลับมาค่อยคุยกันนะคะ มิกิรีบอยู่ แค่นี้นะคะ อ๊ะ! อรองอย่า...” แพรณารารีบกดวางสาย เพราะอรองดิ้นออกจากอ้อมแขนของเธอ แล้ววิ่งไปทำท่าเหมือนจะฉี่ใส่รองเท้าของออร์แลนโด้ เธอจึงร้องห้ามขึ้นอย่างตกใจ และรีบพาอรองไปที่กระบะทราย สำหรับให้สุนัขฉี่หรืออึแทน

“มิกิเดี๋ยว! มิกิ! โธ่โว้ย!” ออร์แลนโด้เดินออกจากห้องทำงานอย่างรีบร้อน และขับรถออกจากบริษัทไปด้วยความเร็ว จนพนักงานต่างมองกัน อย่างงงๆ

Scala Villa…

เอี๊ยดดดดดด...

เช่นเดียวกับพนักงานของสกาล่าที่พากันหันมามองเป็นตาเดียว หลังจากได้ยินเสียงเบรกรถที่ดังสนั่นไปทั่วบริเวณด้านหน้า และเห็นออร์แลนโด้เดินออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิดราวกับว่ากำลังจะไปฆ่าใคร

หลังจากที่อรองทำธุระเสร็จ แพรณาราก็พาอรองเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เสร็จแล้วก็อุ้มเจ้าตัวเล็กออกไปเช็ดขนจนแห้ง แล้วเทอาหารใส่ถ้วย ใบเล็กให้ จากนั้นก็กลับไปอาบน้ำสระผมต่อ

ด้านคนขี้หึง...ที่พอออกจากลิฟต์ก็รีบเดินตรงไปหน้าห้องพักของตัวเอง แล้วเสียบคีย์การ์ดที่ประตูอย่างรีบร้อน จนคีย์การ์ดหล่นไปสามครั้ง

ทำให้คนที่เร่งรีบโมโหหนัก! เผลอเตะประตูห้องตัวเองไป 2-3 ที ก่อนจะตั้งสติแล้วหยิบคีย์การ์ดที่หล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาเสียบใหม่ พอประตูเปิดออก ชายหนุ่มก็รีบเดินเข้าไปข้างในห้องด้วยดวงตาแดงก่ำ

“มิกิ! มิกิ! อยู่ไหน!” ออร์แลนโด้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสาวเจ้าน่าจะอยู่ที่ห้องน้ำ จึงรีบเดินตรงไปยังจุดหมาย

ปัง! คนอารมณ์ร้อนผลักเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปอย่างแรง ทำให้คนที่กำลังอาบน้ำอย่างเพลิดเพลินถึงกับตกใจ!

“ว้าย!” แพรณาราร้องเสียงหลงอย่างคนขวัญเสีย เมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่ที่ประตู พระเจ้า! หน้าตาเขาช่างดูน่ากลัว ไม่ต่างอะไรกับฆาตกรโรคจิตในหนังเขย่าขวัญ

“ไหน! ไอ้อรองมันอยู่ไหน!” ออร์แลนโด้เอ่ยถามเสียงดัง ใบหน้าคมมีเหงื่อผุดขึ้นมาเต็ม สายตามองสำรวจไปทั่วห้องน้ำ

แพรณาราที่ตกใจ รีบลุกยืนจากอ่างอาบน้ำอย่างลืมตัวว่าตนเองกำลังเปลือยเปล่าอยู่ ออร์แลนโด้กัดกรามข่มอารมณ์เดือดๆ ที่ทั้งโมโห ทั้งอยากฆ่าคน และอยากหื่น เอ๊ย! อยากปลดปล่อยความต้องการ มันสับสนปะปนกันไปหมด

“อะ...อรองอาบน้ำเสร็จแล้ว ตะ...ตอนนี้นอนหลับอยู่ข้างนอกค่ะ” เธอตอบเสียงสั่น ก่อนจะรีบนั่งลงในอ่างอาบน้ำเช่นเดิมหลังจากที่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังยืนโป๊ต่อหน้าอีกฝ่าย

“ใครคืออรอง!” ออร์แลนโด้ถามย้ำอีกครั้ง

“กะ...ก็น้องหมาที่พี่อลันให้มิกิไปเลือกมาไงคะ” หญิงสาวตอบพลางเบนหน้าหนีสายตาหื่นๆ ของอีกฝ่าย ที่แสดงออกชัดเจน จนเธอรู้สึกอยากจะมุดลงในอ่างอาบน้ำ แล้วไปโผล่อีกทีที่มหาสมุทรแอตแลนติก