moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 13

ตอนที่ 13 เหน็บแนม

ไม่สนใจสายตาที่ประหลาดใจหรืออาจจะดูถูกของคนพวกนั้น จักรชัยขึ้นไปนั่งบนรถตำรวจอีกครั้งอย่างสง่าผ่าเผย

สำหรับเพลงพิณที่ทำให้เสียเกียรติ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ เหตุผลหนึ่งก็เพราะเห็นแก่ชลธิชา อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะอีกไม่นานเพลงพิณก็จะโดนคำพูดของตนเองตบหน้า

ส่วนซาสี่แม้ว่าเขาจะปล่อยผ่านไป แต่เทิดไทก็คงไม่ปล่อยเขาไว้แน่ๆ และยิ่งกว่านั้นจักรชัยก็ไม่เคยคิดจะปล่อยเขาไปแต่แรกอยู่แล้ว

สำหรับเพลงพิณที่คิดว่าครั้งนี้ครอบครัวของเธอมีฝีมือมาก จักรชัยก็ไม่มีอะไรจะพูด ทำได้เพียงบอกว่าวันที่ทุกข์ยากของเธอเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้น

แต่ทั้งหมดนี้ก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขา

มือถือแบตหมดไปแล้ว จักรชัยมองไปนอกรถนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในไม่กี่วันนี้ ทั้งหมดล้วนแต่มากเกินกว่าวงจรชีวิตปกติของเขา แต่กลับไม่มีสักเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับผู้หญิงเลย

เฮอะ ผู้หญิง!

จักรชัยนึกถึงอลินดาขึ้นมาอีกครั้ง ชีวิตก่อนหน้านี้นอกจากการทำงาน แทบจะล้อมรอบไปด้วยการเปลี่ยนแปลงของผู้หญิงคนนี้ ตอนนี้เธอกลายเป็นเครื่องมือที่ทำให้เตียงอบอุ่นของคนอื่นอย่างฉับพลันแล้ว

ทั้งหมดนี้ราวกับเป็นแค่เค้าโครงเรื่องที่มักจะปรากฏอยู่ในละคร

“คุณชายครับ พรุ่งนี้เช้าซาสี่จะถูกปล่อยตัวออกมา เพื่อความปลอดภัยของคุณ พวกเราจัดคนไว้คุ้มกันคุณเรียบร้อยแล้วครับ ถึงตอนนั้นรบกวนคุณชายอย่าคลาดจากสายตาจากบอดี้การ์ดนะครับ”

คำพูดของคนขับทำให้จักรชัยประหลาดใจอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เห็นคนขับเหมือนกับว่ายังพูดไม่จบ จึงแสดงเจตนาให้เขาพูดต่อไป

“เรื่องของเมื่อคืนวานเป็นเพียงแค่การทะเลาะชกต่อยกัน มากที่สุดสองวันก็จะถูกปล่อยตัวออกมา แต่ตามที่พวกเราตรวจสอบ อีกสามวันเขาจะร่วมลักลอบค้ายาเสพติด ถึงตอนนั้นก็จะเป็นวาระสุดท้ายของเขาจริงๆแล้ว”

ฟังถึงตรงนี้ จักรชัยกลับไม่ได้ประหลาดใจ ไม่มีอันธพาลสักคนที่จะสะอาดบริสุทธิ์จริงๆ เผยแพร่ภาพยนตร์ลามกเล่นการพนันค้ายาเสพติดมักจะต้องมีสักอันน่ะแหละ ไม่ว่าจะเป็นอันไหน ถ้าเกิดโดนจับตามองก็ต้องโดนจับโยนเข้าคุกกันทั้งนั้น

จักรชัยไม่สนใจว่าเขาจะโดนจับเพราะโทษฐานที่ทำความผิดประการใด เพียงต้องการให้ชีวิตที่เหลือของเขาผ่านไปอย่างไม่ราบรี่นก็พอแล้ว

“ขอบคุณที่บอกครับ”

พูดจบ จักรชัยมองไปข้างนอกอีกครั้ง แล้วก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว จะว่าไปแล้วหลังจากเมื่อวานตั้งแต่ที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้นอนอีกเลย

“คุณชายคะ คุณควรจะลงจากรถได้แล้วค่ะ”

เสียงที่นุ่มนวลปลุกเขาขึ้นมาแล้ว จักรชัยยังคงงงๆอยู่นิดหน่อย รู้สึกเหมือนตนเองกำลังฝันอยู่

เห็นน้ำทิพย์ที่ยืนอยู่ข้างรถรอเขาลงมา ในที่สุดจักรชัยก็ได้สติ

ตอนนี้น้ำทิพย์สวมชุดนางพยาบาลสีขาว ขาทั้งคู่สวมถุงน่องสีขาวทำให้เขาคิดเพ้อเจ้อ ก็ไม่รู้ว่าเพื่อให้สะดวกดูแลเขาที่โรงพยาบาลหรือเพราะเหตุผลอื่นใด

“ชุดวันนี้เหมาะสมกับคุณมากกว่าชุดเมื่อวานนะ”

ใบหน้าของน้ำทิพย์มีรอยยิ้มพิมพ์นิยม ประคองจักรชัยลงมาจากรถ

“ประธานพล พวกเขาได้ยินเรื่องเมื่อคืนวานกันแล้วนะคะ คุณชายคิดๆดูแล้วกันว่าจะอธิบายอย่างไร”

เพิ่งพูดจบ ดอกเหมยก็พุ่งกระโจนเข้ามา ดึงจักรชัยไปถึงด้านหน้า

“คุณพระ แผลบนหัวทำไมถึงใหญ่ขนาดนี้ สมองกระทบกระเทือนเมื่อวานยังไม่ดีขึ้นเลยนะ วันนี้ก็มาอีกแล้ว สรุปว่าเป็นใครกัน อย่าให้ฉันรู้นะ ฉันไม่ปล่อยเขาไว้แน่”

จักรชัยได้ยินคำพูดของดอกเหมย ก็เหมือนได้ยินความเป็นห่วงอย่างเต็มที่ไปโดยปริยาย แต่คำพูดนี้ทำให้เขาไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

แต่ดอกเหมยเป็นห่วงมากมายขนาดนั้น ในสายตาของเธอจักรชัยได้รับความทรมานมากมาย ต่อไปวันข้างหน้า จะไม่ให้เขาได้รับความทุกข์แม้แต่วินาทีเดียว

ดอกเหมยที่พูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใจของจักรชัยมีความสุขจนพูดไม่ออก

“ผมไม่เป็นไรครับแม่ จริงๆครับ ผมรับประกันเลยว่าพวกนั้นน่าเวทนากว่าผมอีก อีกอย่างตอนที่ลุงสามมารับผมยังมุ่งมาที่เรื่องนี้โดยเฉพาะ จะไม่ปล่อยปละละเลยพวกเขาอย่างเด็ดขาดครับ”