moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 14

ตอนที่ 14 ลดความรุ่มร้อน

ม่านของห้องคนไข้โดนลากออก จักรชัยโดนแสงอาทิตย์สาดเข้ามาจนต้องลืมตาขึ้น

น้ำทิพย์ในตอนนี้สะท้อนแสงแดดอย่างเป็นอิสระ ในมือกอดเสื้อผ้าชุดใหม่เอาไว้ มองจักรชัยตื่นขึ้นมายิ้มเล็กน้อย

ต้นขาที่พันไว้ด้วยเส้นสีขาวแน่นๆเดินเข้าไปหาจักรชัยทีละก้าว ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ความรุ่มร้อนของเมื่อคืนเพิ่งกดลงมาได้ไม่นาน เช้าตรู่นี้ก็มีข่าวที่น่าดึงดูดใจอีกแล้ว รู้สึกลางๆว่าถ้ายังมองต่อไปก็กลัวเลือดกำเดาจะไหลออกมาแล้ว

“คุณชายคะ อยากจะเข้าไปอาบน้ำลดความรุ่มร้อนก่อนไหม? บนหน้าผากสิวเพิ่มขึ้นอีกสองเม็ดแล้วค่ะ ต่อไปเข้านอนเร็วสักหน่อยคงจะดีกว่า”

ห๊ะ? ลดความรุ่มร้อน?

จักรชัยลูบๆหน้าผากนิดหน่อย ไม่รู้สึกว่ามีสิวนะ ขณะที่กำลังคิดอยู่ สายตาที่ไม่ใส่ใจก็เห็นท่าทางที่ตื่นนอนของตนเอง

แค่มองสายตาที่ยังเลอะเลือนอยู่นิดหน่อยในตอนแรกก็ได้สติทันที ดึงผ้าห่มที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าแดงขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“ต่อไปเข้านอนเร็วหน่อยนะคะ ไม่แน่ว่าก่อนฉันเข้ามาจะได้ไปเข้าห้องน้ำก่อน”

ตอนนี้จักรชัยกำลังโดนบีบบังคับ เมื่อคืนวานเขานอนดึกขนาดนั้น น้ำทิพย์รู้ได้อย่างไร

เห็นจักรชัยไม่พูด น้ำทิพย์จึงจัดการทำความสะอาดด้วยตนเองอย่างทันที ในตอนที่เดินไปถึงหัวเตียงก็เห็นกระดาษทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะนั้น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“คุณชายคะ ร่างกายของคุณยังไม่ฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์นะคะ!”

ตอนนี้จักรชัยอยากจะวิ่งออกไปทันที ถ้าเขาบอกว่ากระดาษพวกนี้ใช้เช็ดเหงื่อ ไม่รู้ว่าน้ำทิพย์จะเชื่อไหม

น้ำทิพย์ไม่พูดอะไร จักรชัยก็ทำเป็นไม่เห็นว่าน้ำทิพย์กำลังช่วยเขาจัดการของเลอะเทอะกองหนึ่ง วิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เห็นท่าทางในกระจกแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

เมื่อคืนวานที่คุยกับเฟื่องฟ้าค่อนข้างสะเทือนอารมณ์จริงๆ แต่ตอนที่เห็นน้ำทิพย์ช่วยเขาจัดการสิ่งของที่สะเทือนอารมณ์กองนั้น ในหัวก็โยนสิ่งยุ่งเหยิงทิ้งไป ตอนที่น้ำทิพย์ปรากฏตัวต่อหน้าตอนนี้อีกครั้งก็มีสีหน้าที่สบายอกสบายใจแล้ว

“ช่วงระยะนี้สามมื้ออาหารของคุณชายฉันเป็นคนนำมาส่งนะคะ เป็นอาหารตุ๋นยาจีนทั้งหมด สามารถช่วยคุณชายฟื้นฟูร่างกายรวมไปถึง------เพิ่มพลังด้วยค่ะ”

การหยุดชะงักไปพักใหญ่อย่างนี้ ทำให้ความอึดอัดของจักรชัยที่เพิ่งหายไปเกือบจะปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ทำได้เพียงไอแห้งๆ ถามตนเองว่าอีกเดี๋ยวจะนั่งรถอะไรไปบริษัท

ตอนที่ได้ยินว่าน้ำทิพย์จะไปส่ง จักรชัยก็สบายใจอยู่เงียบๆ สายตามักจะชำเลืองมองต้นขาของน้ำทิพย์อยู่บ่อยๆ แค่คิดว่าอีกเดี๋ยวจะได้มองตลอดทาง ก็ค่อนข้างอดใจรอไม่ไหวแล้ว

ครั้งนี้ขับรถBMWคันหนึ่ง ดูแล้วกลับเหมาะสมกับน้ำทิพย์ใช้ได้เลย

นี่เป็นรถที่ยศพลตั้งใจส่งมาโดยเฉพาะ สะดวกให้น้ำทิพย์ดูแลและรับส่งจักรชัย ต่อไปในช่วงระยะหนึ่ง เขาจำเป็นต้องอยู่ในโรงพยาบาลส่วนตัวของตระกูลหัสบดินทร์ เพื่อให้รู้ว่าบาดแผลบนร่างกายหายดีอย่างสมบูรณ์แล้ว

“คุณผู้หญิงให้น้ำทิพย์ถามคุณชายสักหน่อยค่ะ ต้องการลางานสักระยะไหม รอจนกระทั่งแผลหายแล้วค่อยกลับไปทำงาน”

จักรชัยพินิจพิเคราะห์รูปร่างของน้ำทิพย์อย่างละเอียด ปากก็ไม่หยุดพูด

“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้สึกว่างานนี้ดีใช้ได้ ทำไปก่อนสักพักค่อยว่ากัน อยู่ในโรงพยาบาลก็น่าเบื่อ ร่างกายของฉันเองถึงอย่างไรก็มีความคุ้นเคย”

จริงๆแล้ว จุดสำคัญที่สุดก็ยังอยากอยู่กับพวกพี่น้อง แม้ว่าในบริษัทจะมีสักกี่คนที่เขาไม่ค่อยอยากเจอ แต่ก็คงไม่ทำแค่เพราะหนูตัวเดียวจึงยอมละทิ้งชีวิตของตนเอง

“แล้วคุณชายอยากได้รถอะไรคะ คุณผู้หญิงบอกว่าตอนที่มาคราวหน้าจะพาคุณมาดูด้วยกัน”

จักรชัยส่ายหัว ข้อแรกตอนนี้ยังไม่มีใบขับขี่ ข้อสองยังไม่มีกำลังวังชาจะไปเรียน

ยิ่งไปกว่านั้น คนขับรถเหนื่อยมากเลย มีคนขับคนหนึ่งแล้วยังไม่พอหรือ ยังเป็นสาวสวยที่รูปร่างเผ็ดร้อนเสียด้วย

หลังจากที่ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรกัน น้ำทิพย์มองจักรชัยที่ท่าทางจ้องมองขาเธออยู่ตลอดก็ขำอยู่พักใหญ่ แต่ก็ไม่ปกปิด

จำรัสกลับรู้สึกว่าไม่เป็นอะไร มือข้างหนึ่งยังคงเพลิดเพลินอยู่บนร่างกายตรงจุดที่มีความรู้สึกไวของอลินดาต่อหน้าฝูงชนอย่างไม่ซื่อสัตย์ กระตุ้นให้หญิงสาวหลงใหลอยู่พักหนึ่ง

“วันเกิดคุณคืนนี้ เรียกเขามาด้วย ให้เขายอมรับความจริงให้เต็มที่อีกครั้ง จะได้ไม่ต้องเสแสร้งทำเป็นจิตใจสูงส่งอีกต่อไป”

อลินดาพยักหน้าไม่ได้พูดอะไรมาก จริงๆก็ไม่อยากให้มาอยู่แล้ว แต่แค่คิดว่าคืนนี้จะได้ทำให้เขาอับอายอย่างเต็มที่ ก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

ขี้แพ้คนหนึ่งโดนทิ้งไปวันๆก็ควรจะเดินตามก้นเธอเพื่อขอคืนดีสิ จากนั้นในทุกๆครั้งก็ให้เธอทำให้ขายหน้าถึงจะถูก แต่ทำไมหลังจากเลิกกันไปแล้วแม้กระทั่งคำด่ายังไม่ด่าเลย ยิ่งคิดยิ่งไม่สบายใจ แล้วก็ยิ่งคิดหาวิธีที่จะทำให้เขามาในคืนนี้ให้ได้

“จักรชัย นายมาแล้ว!”

ชลธิชาแค่เห็นจักรชัยก็ลุกขึ้นจากที่นั่ง ไม่กี่คนล้อมรอบเข้ามาทันที เมื่อวานหลังจากที่จักรชัยกลับไป พวกเขาสามคนก็คิดๆอย่างดี

เรื่องนี้พวกเขาไม่มีความผิดชัดๆ โดยเฉพาะจักรชัย เป็นคนที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมที่สุด ทำไมถึงต้องขอโทษ แม้ว่าจะต้องอยู่ในสถานีตำรวจนั่นก็ไม่เกี่ยวกัน

นึกถึงเรื่องที่เพลงพิณทำเมื่อวานชลธิชาก็ยิ่งละอายใจมากขึ้น

“เรื่องเมื่อวานพวกฉันต้องขอโทษนายด้วยนะ ฉันไม่คิดว่าพอเพลงพิณเข้าสังคมแล้วจะกลายเป็นอย่างนี้ มีเรื่องอะไรไม่สบายใจนายก็พุ่งมาที่ฉันได้เลย ฉันหนังหนา ทนโดนเตะต่อยได้”

เห็นท่าทางของทั้งสามคน รอยบวมบนหน้ายังไม่หายเลย จึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ชลธิชาขับรถได้ใช่ไหม ถ้าอยากจะขอโทษจริงๆ มาเป็นคนขับรถชั่วคราวของผมดีกว่า ผมไม่มีใบขับขี่ แต่อยากซื้อรถสักคันจะจอดเอาไว้ตลอดก็คงไม่ได้”

ไม่กี่คนนั้นฟังคำพูดเขาแล้วต่างก็พากันตกตะลึง สักพักจึงตอบสนองกลับมา

“จักรชัย นายอยากซื้อรถ!”