moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 15

บทที่ 15 รูดบัตร

จักรชัยพยักหน้า เดิมทีไม่อยากซื้อรถ แต่ว่าเขาไม่ควรให้น้ำทิพย์มารับตลอดแบบนี้

โดยเฉพาะเวลาที่พวกผู้ชายหลายๆคนไปบางที่ก็ไม่ค่อยเหมาะสม เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ไป ทำอะไรก็ไม่สะดวก

ซื้อรถก่อนจะดีกว่า อย่างไรก็ตามชลธิชาอยากมีรถสักคัน อย่างไรก็ตามสามารถให้เขาขับก่อน ออกไปข้างนอกทีละหลายๆคนก็สะดวกดี

ชลธิชาไม่มีอะไรจะพูด ในเมื่อจักรชัยตัดสินใจแล้ว ถ้ามีอะไรที่พวกเขาช่วยได้จะต้องพยายามสุดความสามารถแน่นอน หลายคนช่วยกัน อย่างไรก็ตามวันนี้บริษัทไม่มีอะไรทำ หลังจากอาหารกลางวันก็จะไป

ตรงไปยังตัวแทนจำหน่ายรถยนต์ที่ใหญ่ที่สุด สำคัญคือที่นั่นมีรถยนต์ทุกชนิด ตัวเลือกเยอะ ราคาก็ไม่แพงเกินจริง

“อยากได้รถใหญ่หรือรถเล็ก?”

ยืนอยู่หน้าประตู ชลธิชาถามจักรชัยหนึ่งประโยค เรื่องรถรุ่นไหนจะต้องดูว่าเขาอยากใช้งานแบบไหน ถ้าเป็นรถครอบครัว SUVก็เป็นทางเลือกที่ไม่เลว พื้นที่กว้าง ออกเดินทางกันทั้งครอบครัวก็สะดวก จักรชัยไม่ได้คิดเยอะขนาดนั้น เขาก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ก็แค่อยากให้ชลธิชาพาเขาไปดูรถที่รู้สึกว่าดีก็พอ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป จากราคา150,000ถึง800,000กว่าๆแทบจะดูหมดไปแล้วรอบหนึ่ง ไม่มีสักคันที่จักรชัยถูกใจ มีคนสองสามคนนั่งยองๆอยู่ริมถนน

“จักรชัย ตกลงคุณอยากซื้อรถแบบไหน ถึงยังไงก็วิ่งบนพื้น จะแตกต่างกันสักเท่าไหร่”

แน่นอนต้องมีความแตกต่าง บางคันก็เชยจริงๆ ไม่เหมือนกับที่วัยรุ่นขับกัน บางคันก็ดูหรูหราเกินไป เหมือนกับBMW Audiแบบนี้มีเต็มท้องถนนไปหมด

เมื่อเขามองไปที่Volkswagen จู่ๆในสมองก็คิดถึงประโยคที่ช่วงนี้นิยมใช้กันเป็นพิเศษ ： “ไม่กลัว BMW และ Land Rover แต่กลัวอักษรที่อยู่ข้างล่างชื่อ！”

คิดไปพลาง เดินไปที่Volkswagenไปพลาง ชลธิชาและอีกหลายคนก็เลยรีบตามเขาไปกลัวตามไม่ทัน

“รถVolkswagenนี้ก็ไม่เลว ประสิทธิภาพก็ดี ไปดูสักหน่อย”

เข้าไปปุ๊บ จักรชัยเห็นรถที่โดดเด่นที่สุดจอดอยู่ที่ประตู ---Phaeton

รูปลักษณ์ที่หรูหรา ทันใดนั้นพอดูแล้วก็รู้สึกพอใจ ถ้าจอดไว้ที่มีรถมากๆจะต้องเป็นจุดสังเกตุได้แน่ ถือได้ว่าค่อนข้างหรู แต่ว่ารถคันนี้ดูภายนอกแล้วไม่ได้เรียบง่ายเลย

“สวัสดี ใครสามารถอธิบายรถคันนี้ได้บ้าง！”

จักรชัยและเพื่อนๆเข้ามานานแล้ว แต่กลับไม่มีพนักงานขายเข้ามาแนะนำรถในนี้เลย เขาจึงขวางคนที่เดินผ่านมาคนหนึ่ง

ใครจะรู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งสีหน้าดูเหมือนรำคาญ เหลือบมองพวกเขา แล้วชี้ไปที่รถที่อยู่ข้างใน

“ฉันขายเฉพาะ Phaeton พวกคุณอยากซื้อรถเข้าไปข้างในหาคนขายคนอื่นเองเถอะ ฉันจะบอกพวกคุณให้ รถที่สามารถวางขายที่นี่ได้ ไม่ใช่ราคาที่พวกคุณจะรวมเงินกันซื้อได้ ทางที่ดีก็รอลดราคาหรือไม่ก็ช่วงโปรโมชั่นค่อยมาเถอะ！”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็เดินไปด้านข้างอย่างกระฉับกระเฉง ในขณะนี้มีผู้หญิงอีกคนเดินเข้ามาสวมใส่เสื้อผ้าที่ดูดี แค่ดูเนื้อผ้าก็รู้แล้วว่าแพง ส่งเสียงรองเท้าส้นสูงสีขาวอย่างคมชัด

ยกศีรษะขึ้นเล็กน้อย คอเหมือนหงส์ ประกอบกับเสื้อชุดนั้น ออร่าของร่างกายเปล่งประกายออกมาอย่างเต็มที่

“สวัสดีคุณผู้หญิง ต้องการรถแบบไหนคะ ฉันสามารถแนะนำให้คุณได้”

ทันทีที่ฉันนั่งลงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังอายุไม่มากก็เข้ามา เครื่องแบบสีดำ เห็นได้ชัดว่าเป็นพนักงานขายของที่นี่

“สวัสดีค่ะ พวกท่านต้องการซื้อรถใช่ไหมคะ? เสียงหวานๆ เทียบกับผู้หญิงคนเมื่อกี้แล้วดีมาก จักรชัยเดิมทีที่มีอารมณ์หงุดหงิดก็ดีขึ้นมาเยอะ ชี้ไปที่รถคันที่ดูเมื่อกี้

“คันนั้น เต็มจำนวน รูดบัตร”

เจ็ดคำ แต่ทำให้คนรอบข้างตกตะลึง แม้แต่คนไม่กี่คนที่เดินผ่านไปมา ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองเมื่อได้ยินเสียงนี้

ชลธิชาและคนอื่นๆก็ยิ่งมึนงง ครอบครัวจักรชัยตอนนี้ร่ำรวยขนาดไหน คุณสามารถซื้อ Phaeton ได้โดยไม่ต้องคิด

พนักงานขายก็มึนงงสักครู่ แต่ก็มีปฏิกิริยาขึ้นอย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่ Phaetonอีกครั้ง และจักรชัยก็คอนเฟิร์มอีกครั้ง

“คุณผู้ชาย แน่ใจนะว่าเป็น Phaeton?”

จักรชัยพยักหน้าอีกครั้ง จากนั้นก็หยิบบัตรในกระเป๋าเงินของตัวเองออกมา วางไว้บนโต๊ะ

รูดบัตรเสร็จ เมื่อส่งใบเสร็จไปยังมือของจักรชัย สายตาของพนักงานขายมีอาการเฉื่อยเล็กน้อย วันนี้เธอทำงานวันแรก เพราะว่ายังไม่คุ้นเคยกับลักษณะงาน ดังนั้นได้แค่เสิร์ฟน้ำ และแนะนำให้กับลูกค้าที่มาดูก่อนซื้อรถเหล่านั้น กลับคิดไม่ถึง เสิร์ฟน้ำไม่กี่แก้วผ่านไป ก็ขายรถที่แพงที่สุดในร้านได้

อีกทั้งยังใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบนาทีในการติดต่อเพื่อชำระเงิน ผู้จัดการร้านรู้สึกไม่น่าเชื่อเล็กน้อยเมื่อได้ยินว่ามีคนซื้อ Phaeton เมื่อเขาเห็นว่าเงินจำนวนหนึ่งเขาก็ตื่นเต้นและวิ่งออกจากสำนักงานทันที

“สวัสดีค่ะ ใช่จักรชัยไหม ฉันเป็นผู้จัดการร้านนี้ คุณเตรียมจะขับออกไปตอนนี้ หรือว่าสักครู่จะให้พวกเราส่งคนขับไปส่งคุณ?” “จะขับไปวันนี้”