moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 17

บท 17 ได้รับความไม่เป็นธรรม

“ขอโทษด้วย ลืมวันเกิดคุณไปเลย สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้า วันนี้ยังมีธุระคงไม่ไปแล้ว”

ขณะที่จักรชัยพูดก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมา จัดเอกสารในมือตลอด พึงจะรู้ว่าอลินดายังยืนอยู่ข้างๆ

“ฉันรู้ว่าช่วงที่คบกัน คุณได้รับความไม่เป็นธรรมมาก ฉันจึงอยากขอโทษคุณ อย่างน้อยเราก็จะได้จากกันด้วยดี”

ยิ่งพูดมาถึงตอนท้าย เสียงของอลินดายิ่งเบาลง ดวงตาทั้งสองน้ำตาคลอเบ้า อาการน้อยใจนี้เหมือนกับว่าเขาได้รับความไม่เป็นธรรมอย่างมากมาย สุดท้ายจักรชัยยังคงใจไม่แข็งพอ

จนกระทั่งอลินดาจากไปอย่างพึงพอใจ ด้านชลธิชาถูกอีกสองคนยุยงให้พูด

“จักรชัย คุณคิดดีแล้วเหรอ วันนี้เดินเข้ามาที่บริษัทก็รู้สึกผิดปกติ เธอก่อเรื่องขนาดนี้ คุณยังเชื่อเธอจริงๆเหรอ?”

ชลธิชายืนบ่นอยู่ข้างๆ จักรชัยแตะบุหรี่จากกระเป๋ากางเกงและฟังอย่างเงียบ ๆ แม้แต่ชลธิชาและคนอื่นๆก็มองออกว่าจะต้องเกิดเรื่องแน่ เขาทำไมจะมองไม่ออกนะ ก็แค่ใจไม่แข็งพอ ไม่สามารถหาเหตุผลที่เหมาะสมที่จะปฏิเสธ ยิ่งไปกว่านั้น - ผู้หญิงคนนี้คือรักแรกของเขา

เขาเป็นเพียงชายหนุ่มในวัยยี่สิบต้น ๆ แม้ว่าวันนี้จะมีประสบการณ์มากมาย แต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ เมื่อครู่สภาพของอลินดาแบบนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นมาก่อน อาจจะอยากจากกันด้วยดีจริงๆมั้ง！

ถอนหายใจด้วยความจนใจ： “ไม่เป็นไร งานเลี้ยงเพื่อเชือดนี้ สามารถฆ่าฉันได้เหรอ ฉันก็แค่ไปดู ก็กลับมาแล้ว”

ถือเป็นจุดจบที่ไม่น่าเกลียดสำหรับรักแรกของเขา!

ชลธิชาได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็ไม่ได้เกลี้ยกล่อมเขา ดีที่ซื้อรถแล้ว เมื่อชลธิชาบอกว่าจะไปส่งเขา เขาก็ไม่ได้ปฏิเสธ เมื่ออีกสองคนบอกว่าจะไป จักรชัยก็ปฏิเสธ

นี้คือเรื่องวุ่นวายของเขาเอง ไม่ถึงขนาดกับจะลากคนทั้งหอพักไปอดหลับอดนอน ถึงยังไงพรุ่งนี้ก็ยังต้องทำงาน

และเขาก็รู้ด้วยว่าพวกเขากำลังคิดอะไร ไม่มีอะไรมากไปกว่าการกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งที่แล้ว แต่คราวนี้ต่อหน้าเพื่อนร่วมงานส่วนใหญ่ จำรัสว่าคิดจะหาเรื่องปลวกอะไร ก็ต้องหยุดไว้ก่อน มิฉะนั้นจะไม่เป็นปัญหาของเขาคนเดียวแล้ว

ชลธิชาจอดรถของเขาที่หน้าประตูเคลับเซิ่งเต๋อ ยังคงมองไปที่จักรชัยด้วยสายตาที่เป็นห่วง เกือบจะตามหลังเข้าไปด้วยแล้ว

“เอาล่ะ นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ฉันเข้าไปนั่งสักพักก็ออกมา รอสักครู่กลับไปสนุกกับเบียร์ที่ซื้อมาด้วยกัน

หลังจากพูดจบจักรชัยก็เดินเข้าไปโดยไม่หันกลับมามอง เกรงว่าชลธิชาจะทำเรื่องอื่นขึ้นมา งานเลี้ยงหรูที่ไม่เหมือนใคร พอเข้าไปภายในประดับด้วยผ้าสีดำ แกว่งไปมาต่อหน้า ถ้าจักรชัยไม่ได้เห็นน้ำทิพย์ เกรงว่าคงหลงใหลกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

เรียกพนักงานคนหนึ่งไว้ ถามถึงห้องอาหารส่วนตัวแล้วเดินไปที่ลิฟต์ เขาอาจเป็นคนสุดท้ายที่มาถึง ในขณะนี้ห้องอาหารส่วนตัวขนาดใหญ่เต็มไปด้วยผู้คน ทุกคนแต่งตัวดูดีกันหมด กลิ่นน้ำหอมยี่ห้อดังต่างๆพุ่งเข้าสู่โพรงจมูกของจักรชัยทันทีที่เปิดประตู

เกิดอารมณ์จนใจแล้วถูที่จมูก ยกเท้าเดินเข้าไป

“จักรชัย คุณมาสักที！”

เสียงของอลินดาดังมาจากด้านข้าง จักรชัยมองไป มองเห็นเธอนอนทาบบ่นตัวของจำรัส ทิ่มแทงสายตาของจักรชัย

“นี้คือ?” หญิงสาวผมสั้นในชุดสีดำข้างๆอลินดาเหลือบมองไปที่จักรชัย แล้วก็มองไปที่อลินดา

“แฟนเก่าเธอไง คุณไม่รู้เหรอ?”

อลินดายังไม่ทันได้พูดอะไร เพื่อนของจำรัสคนหนึ่งทนไม่ไหวเอ่ยปากออกมา

“สร้างสรรค์จริงๆ”

กลุ่มคนดึงหัวข้อไปที่สร้อยข้อมืออีกครั้งทันที ในที่สุดอลินดาก็เดินเข้าไปหยิบสิ่งของไว้อยู่ในมือ ปล่อยมือโดยไม่ได้มองมัน คริสตัลตกลงบนพื้นแตก จากนั้นจำรัสก็หยิบผ้าเช็ดปากส่งให้เธอเช็ดมือ แล้วนั่งลง

“อาหารเกือบจะพร้อมแล้ว ทุกคนรีบนั่งเถอะ”

หลังจากให้ทุกคนนั่งลง ดื่มด้วยกันแล้ว พวกเขาก็เริ่มรับประทานอาหาร มีเพียงจักรชัยเท่านั้นที่ยังคงยืนอยู่ เพราะไม่มีเก้าอี้เหลืออยู่

“อุ๊ย ฉันคิดว่าคุณจะไปแล้วสะอีก！”

ทันใดนั้นอลินดาก็หันมามอง ดูเหมือนว่าเห็นจักรชัยยังคงยืนอยู่ มองไปที่อลินดาอย่างคาดไม่ถึง จู่ๆจักรชัยก็เข้าใจเหตุผลที่แท้จริงของการเลิกรา เมื่อก่อนเขาไม่เต็มใจที่จะยอมรับความเป็นจริง คิดว่าไม่ว่าจะยังไง เวลาผ่านไปนานแล้วก็ยังคงมีความรู้สึกดีอยู่ จึงเชื่อคำพูดที่เธอพูดที่บริษัท

คิดไม่ถึงนี่เป็นจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอ

“รบกวนแล้ว เดิมทีฉันแค่อยากให้ของขวัญเธอแล้วก็ไป”

คำพูดนี้ดูห่างเหิน

“เดี๋ยวก่อน”

ได้ยินเสียงของอลินดา จักรชัยหยุดฝีเท้า หันหน้ามาเล็กน้อย มองดูเธอ

“ผ่านวันนี้ไป อย่าบอกกับใครๆว่าฉันเป็นแฟนเก่าของคุณ คิดให้ดีว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”

จักรชัยหลับตา พยายามเอาน้ำที่เกินออกมากลับเข้าไป สุดท้ายก็พยักหน้า แล้วไปจากห้องนี้