moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 23

บทที่ 23 หลงเสน่ห์

เพลงพิณนอนอ้าแขนอ้าขาอยู่บนเตียงโดยไม่รู้ว่าผ้าห่มตกไปตอนไหน ทั่วใบหน้าเล็กแดงขึ้น

ทรวดทรงที่สวยงามของเธอถูกเปิดออกต่อหน้าจักรชัยเพราะเธอขยับไปมาตลอดเวลา กระโปรงของเธอจึงถูกถกขึ้นไปถึงต้นขาถุงน่องสีขาวก็หลุดไปที่หัวเข่าของเธอแล้ว

ผู้ชายทั่วไปเมื่อเห็นภาพนี้ก็มีแต่เลือดพุงพล่านอยู่บ้าง

จักรชัยบีบก้นบุหรี่ในมืออย่างไม่เต็มใจอยากจะเดินไปเอาผ้าห่มมาคลุมเธอก่อน แต่มือยังไม่ทันจับผ้าห่มขาเล็กของเธอก็ยื่นออกมาพอดีทับไปบนมือของเขา

“ซีด.......” หัวของจักรชัยร้อนขึ้นในพริบตาและจับมันไว้เล็กน้อย

เป็นเวลานานที่จักรชัยซ่อนตัวอยู่ในบ้านพักและลาป่วยกับบริษัทเป็นสิบวัน

เมื่อจักรชัยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับเพลงพิณอย่างไร ในช่วงเวลานั้นจักรชัยไม่รับสายจากเบอร์แปลก

“นายไปทำผิดต่อใครเข้าหากมีเรื่องที่นายแก้ไม่ได้ฉันสามารถช่วยนายบอกคุณหญิงได้”

น้ำทิพย์มองไปที่จักรชัยที่นอนอยู่บนเตียงเหมือนศพมาเกือบสิบวันแล้วอดไม่ได้ที่จะถาม

“ไม่ต้องหรอ ฉันจะไปทำงานพรุ่งนี้แค่สองสามวันนี้ฉันเหนื่อยนิดหน่อย!”

น้ำทิพย์ไม่เชื่อในข้อแก้ตัวนี้ แต่ถึงแม้ไม่เชื่อจักรชัยไม่ต้องการพูดเรื่องนี้เธอก็จะไม่ถามอะไรมาก เพียงแค่ไม่อุดอู้อยู่ที่บ้านต่อไปก็พอแล้ว

วันรุ่งขึ้นจักรชัยตื่นขึ้นมาอย่างยากลำบาก ตอนกินข้าวเช้าและกำลังไปที่บริษัทก็ดูปกติดีแต่เมื่อเขาเดินไปที่หน้าประตูบริษัทใบหน้าของเขาก็ย่นลง

น้ำทิพย์มองใบหน้าแบบนั้นของเขาและลังเลที่จะบอกเขาดีไหมว่าในบ้านเขาไม่มีใครอยู่

“ฉันไปทำงานแล้ว วันนี้ไม่ต้องรอฉันที่บ้านแล้ว!”

หลังจากที่จักรชัยพูดจบเขาก็เดินออกไปราวกับว่ากำลังจะตาย ลงจากรถด้วยท่าทางดูเคร่งเครียดเป็นพิเศษ วันนี้บริษัทจัดประชุมสำคัญการปรากฏตัวของเขาจะไม่สะดุดตาเกินไปที่สำคัญโอกาสที่จะเจอเพลงพิณก็ไม่มาก

“จักรชัย!”

ตอนที่เขากำลังจะเดินเข้าบริษัททันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ในตอนนี้ควรเดินเข้าไปเลยหรือหันไปมองสักนิดดีกว่านะ

จักรชัยยังไม่ทันได้คิด คนคนนั้นก็เดินมาอยู่หน้าเขา

เป็นอลินดา! จักรชัยถอนหายใจด้วยความโล่งใจเมื่อเขาเห็นใบหน้านี้ สายตามองไปรอบๆอย่างกังวล ไม่เห็นร่างที่คุ้นเคยความตึงเครียดภายในใจของเขาก็คลายลง

“มีธุระอะไร?”

เขามองไปที่อลินดาที่ยืนอยู่หน้าเขา ใจของจักรชัยก็สงบลงมาก มองเห็นสร้อยบนคอของเธอเส้นนั้น เป็นวันเกิดในปีแรกของเธอที่จักรชัยมอบให้เธอ

แต่หลังจากนั้นจำรัสก็มอบสร้อยคอให้กับเธออีกเส้น จักรชัยคิดว่าสร้อยเส้นนี้ถูกเธอโยนทิ้งไปตั้งนานแล้ว!

สายตาอลินดาที่มองเขาในวันนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนอ่อนโยนกว่าตอนที่เธอคบกับเขาเสียอีก

“ฉันต้องมีธุระถึงมาหานายได้? ถึงยังไงเราก็ผ่านเรื่องมากมายมาด้วยกันไม่จำเป็นต้องทำตัวแปลกขนาดนั้นไหม!”