moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 22

บทที่ 22 เพื่อนร่วมห้อง

หลังจากที่ชลธิชาฟังจบเขาก็โกรธจนชกกำแพงข้างๆ จักรชัยรู้สึกเป็นทุกข์ไม่รู้ว่ากำแพงนั้นจะเป็นอะไรหรือไม่

“ทำไมนายไม่โทรหาฉัน ถ้าฉันไม่ไปจัดการกับหมาพวกนั้นให้ราบคราบ ฉันคงไม่ใช่ชลธิชาแล้ว!”

จักรชัยมองเขาแบบนั้น หัวใจของเขาอบอุ่นขึ้นและรีบบอกให้เขาเปิดประตูรถออก ตอนนี้เขายังอุ้มเด็กคนหนึ่งอยู่นะ! อุ้มมาตั้งแต่ชั้นห้าลงมาถึงตรงนี้ก็เหนื่อยพอแล้ว หากยังให้ยืนอุ้มคุยเกือบครึ่งวันแบบนี้

เกรงว่าอีกไม่นานมือของจักรชัยก็หมดแรงแล้ว มันสมองแบบนั้นของเพลงพิณพรุ่งนี้ต้องมาคิดบัญชีกับเขาเป็นแน่

“นายที่เป็นพี่ชายรู้บ้างไหมว่าน้องสาวอยู่ในที่แบบไหน?”

จักรชัยนั่งอยู่ในรถและถามคำถามที่ร้ายแรง อดไม่ได้ที่จะจ้องไปที่ชลธิชา

เห็นเพียงชลธิชาลูบหัวของตัวเองและส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้

จักรชัยเลือกที่จะปล่อยไปและมองออกไปนอกหน้าต่าง กำลังคิดว่าเขาทั้งสามคนต้องนอนอยู่ในรถนี้ทั้งคืนหรือไม่ ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่สามารถจ่ายค่าห้องนั้นได้ แค่กลัวว่าเมื่อเปิดห้องนั้นแล้วจะไม่สามารถเปิดห้องนั้นได้อีก!

“ช่างเถอะ ไปโรงแรมเถอะ!”

จักรชัยพูดอย่างหมดหนทาง

ในขณะนี้อลินดาเดินอยู่คนเดียวบนถนนระหว่างทางกลับหอพัก ในสมองคิดถึงแต่สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ก่อนอื่นก็สร้อยข้อมือจากนั้นก็เพื่อนของประธานภูผาและท้ายที่สุดก็ใช้เงินหลายแสนภายในพริบตา

จักรชัยคนนี้ใช่คนเดียวกับที่เธอเคยรู้จักหรือไม่?

มองดูเบอร์โทรที่เคยคุ้นเคยบนโทรศัพท์ อลินดาลังเลว่าจะโทรออกหรือไม่แต่ในที่สุดเธอก็กดหมายเลขถัดไป ซึ่งเป็นเบอร์ที่บล็อกไปด้วยก่อนที่จะเลิกกัน

พนัสเพื่อนร่วมห้องของจักรชัย!

“ใครห้ะ? โทรมาดึกดื่นขนาดนี้ไม่กลัวที่จะตกบ่อน้ำตายไปหรือไง! ไม่รู้หรือไง ว่าฉันกำลังเล่นเกมอยู่?”

ทันที่ที่รับฝั่งนู้นก็พ่นคำพูดมากมายออกมา อลินดาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจแต่ก็รักษาน้ำเสียงของเธอให้อ่อนโยนที่สุด

“ฉันเอง อลินดา!”

เดิมทีพนัสที่ถูกคนอื่นขัดจังหวะในการเล่นเกม เขาก็ไม่พอใจเล็กน้อยแล้วแต่เมื่อเขาได้ยินชื่อ ก็ตกใจจนโยนโทรศัพท์ทิ้งโชคดีที่โยนมันใส่มือของดารินพอดี

“นายเป็นบ้าอะไร?”

ดารินเตะเขาไปที่หนึ่ง จากนั้นก็โยนโทรศัพท์กลับไปให้เขา พนัสไม่พูดอะไรถือโทรศัพท์ไว้แบบนั้นเป็นเวลานานถึงจะพูดออกมา

“อลินดา สายของอลินดา!”

ในขณะนั้นทั้งสองคนในห้องต่างตกตะลึง ความสัมพันธ์เพียงอย่างเดียวของพวกเขากับอลินดาก็คือเธอและจักรชัยคบกัน แต่ทุกครั้งที่ผู้หญิงคนนี้มาก็มักจะมองพวกเขาอย่างไม่แยแส อยู่ดีๆโทรเข้ามาพูดง่ายมันเหมือนนรกมาก

พนัสเปิดลำโพงและวางโทรศัพท์ไว้ระหว่างเขากับดาริน

เมื่อคิดถึงตอนนั้นที่ทนไม่ไหวที่จะเลิกกับเขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมา

เมื่อนึกถึงสร้อยข้อมือที่จักรชัยมอบให้เธอในวันเกิด ของแพงแบบนั้นเห็นได้ชัดว่าเขายังคงไม่เคยลืมเธอ รู้สึกว่าถ้าเธอขอคืนดีด้วยตัวเองก็มีโอกาสสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์ ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เธอยังทำให้จำรัสโกรธ ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้เธอสองคนจะยังเป็นคู่กันรักกันอยู่ไหม

“ฮ่าๆๆ ถามนายดูว่าอายไหม? เธอไม่ได้บอกว่าจะเรียกตำรวจและให้นายเข้าไปนั่งอีกครั้ง!”

ชลธิชามองจักรชัยที่อุ้มเพลงพิณปรากฏตัวที่หน้าประตูรถอีกครั้ง เขาเกือบหัวเราะจนตกรถ

เพลงพิณไม่มีบัตรประชาชนและไม่รู้ว่าลืมเอามาหรือทำหาย สำหรับโรงแรมแบบนี้จำเป็นต้องมีบัตรประชาชน อีกอย่างดื่มจนเมาหนักแบบนี้ ถึงแม้มีบัตรประชาชนก็ใช้ว่าจะเปิดห้องในโรงแรมนี้ได้

“หัวเราะพอแล้วก็ไปขับรถหาโรงแรมเล็กๆ ช่วยพี่ชายแก้ปัญหาน่ารำคาญนี้ก่อนค่อยหัวเราะ โอเค?”

ถ้าจักรชัยไม่ได้อุ้มคนไว้อยู่ เขาอยากที่จะไปเตะชลธิชาจริงๆ

รอจนเปิดห้องได้และเข้าไปพัก ตอนนี้ก็เป็นเวลาตีสี่แล้วอีกแค่ชั่วโมงเดียวฟ้าก็จะสว่างแล้ว จักรชัยจุดบุหรี่สูบอยู่นอกหน้าต่าง

เข้ายังไม่เริ่มทำอะไรเพียงวางเพลงพิณลง หลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงท้องฟ้าก็สว่างแล้ว จักรชัยจุดบุหรี่และยืนอยู่ข้างหน้าต่าง

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสส่วนอื่นนอกจากมือของหญิงสาว เขาเพิ่งดื่มมายังไม่ได้สติแต่เวลาตอนที่วางเพลงพิณลงบนเตียงการสัมผัสผิวของหญิงสาวก็ขยายใหญ่ขึ้น ในชั่วพริบตาจักรชัยก็มีสติขึ้นมา

ตอนนี้เพลงพิณหลับไปสักพักแล้วและเธออาจจะตื่นขึ้นมาได้ทุกเมื่อ เพื่อไม่ให้เธอเห็นความเขิน ของจักรชัยจึงหันมาสนใจเรื่องของอลินดา

เหตุการณ์ในวันนี้น่าจะสร้างความประทับใจให้กับเธออย่างมาก เดิมที่เรื่องที่ผ่านมาแล้วเขาไม่อยากสนใจ เป็นอลินดาเองที่ยืนกรานบังคับให้เขาคิดบัญชีเหล่านี้ทีละนิด อย่างนั้นในช่วงเวลาต่อไปนี้ก็เอาของที่ควรคืนคืนให้หมด!