moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 21

บทที่ 21 วันเกิด

“คุณผู้หญิงท่านนี้ถ้าคุณยังคงส่งเสียงดังในที่สาธารณะแบบนี้อีกพวกเราจำเป็นต้องเชิญคุณออกไป!”

ท่าทางก่อนและหลังจากนี้พลิกกลับตาลปัตรเป็น180องศาได้ ตอนแรกที่เห็นว่าอลินดาแต่งตัวดีกว่าดูดีกว่าจักรชัย ผู้จัดการคนนี้ก็คุยกับเธออย่างสุภาพ

แต่ว่าหลังจากได้ยินชื่อของจักรชัยแล้ว ไม่ว่าท่าทางหรือการเรียกก็ไม่เหมือนเดิม

จักรชัยไม่ได้สนใจอลินดาและก็ไม่ได้รับบัตรมาแต่เขากลับมองไปที่ผู้จัดการ

“เจ้านายของพวกนายคือใคร”

“ภูผา ประธานภูผา!”

จักรชัยคิดอยู่สักครู่รู้สึกเหมือนว่าชื่อนี้เคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย

“ก่อนหน้านี้คุณจักรชัยมีซื้อรถPhaetonมาคันหนึ่งใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินผู้จัดการคนนี้พูดถึงรถของเขา จักรชัยก็นึกถึงผู้หญิงคนที่แย่งรถกับเขาที่ร้านขายรถขึ้นมาได้

“Phaeton? จักรชัย นายใช่เอาเงินทั้งหมดของนายมาจ้างคนพวกนี้มาแสดงละครต่อหน้าฉันหรือไง?”

อลินดารู้สึกหงุดหงิด มองไปที่จักรชัยเหมือนเป็นกองขยะกองหนึ่ง ใบหน้าของเธอที่แสดงออกมาเต็มไปด้วยความรังเกียจ

เพลงพิณยังคงไม่ได้สติกลับมาจากคำพูดของพวกเขาที่พูดกัน จ้องมองไปที่ด้านหลังของจักรชัยอย่างเหม่อลอย

ผู้จัดการคนนั้นมองไปที่อลินดา ดวงตาเผยความไม่พอใจ หยิบไมโครโฟนและเรียกเจ้าหน้าที่ขึ้นมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ทำอะไรโดยตรงแต่เขาก็เตือนอลินดาด้วยสายตาอย่างเต็มที่

“ดีมาก ฉันบอกว่าเขาเป็นหัวขโมยนายไม่เชื่อ? ฉันบอกว่านายเข้าใจผิดคนนายก็ไม่เชื่อใช่หรือไม่? งั้นก็ดี นายไปเรียกเจ้านายของพวกนายมาดูว่าใช่คนคนนี้หรือไม่ ไปสิ จะนิ่งอยู่ทำไม ไปเรียกเจ้านายของพวกนายออกมา!”

ประโยคสุดท้ายอลินดาแทบจะตะโกนออกมา ผู้จัดการมองไปที่อลินดาเหมือนมองคนบ้าคนหนึ่งแบบนั้น

“คุณผู้หญิงท่านนี้ สถานที่แห่งนี้ต้องจ่ายเงิน ถ้าคุณไม่ได้จ่ายเงินก็โปรดออกไปด้วย!"

อลินดาฟังคำพูดของผู้จัดการแทบจะโยนกระเป๋าในมือเธอทิ้ง วันนี้เธอมาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิดของเธอโดยเฉพาะ เธอเพิ่งจองห้องเสร็จและเดินผ่านมาพอดี เมื่อเห็นจักรชัยเข้ามาเธอจึงเดินตามเข้าไป

“วันนี้ฉันมาที่นี่เพื่อฉลองวันเกิด ใครบอกนายว่าฉันไม่จ่ายเงิน? ฉันต้องการห้องนี้ตอนนี้ไปเรียกเจ้านายของพวกนายมาได้หรือยัง?”

ตอนที่อลินดาพูดประโยคพวกนี้อีกครั้ง เธอไม่ได้สังเกตเห็นจำรัสที่อยู่ด้านหลังเธอว่าสีหน้าเป็นยังไร

หลังจากที่อลินดาพูดจบเธอก็จ้องไปที่จักรชัยอย่างจงใจ จากนั้นก็หันกลับไปกอดแขนของจำรัสและเริ่มทำตัวเหมือนเด็ก

“ที่รัก นายไม่รู้หรอกว่านี่เป็นวันเกิดที่ดีที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิตของฉัน!”

จำรัสยังคงไม่พูดหยิบบิลจากพนักงานมาวางไว้ตรงหน้าอลินดา

“ค่าห้องขั้นต่ำสุดราคาสี่หมื่นสี่พันสี่ร้อยสี่สิบบาท ฐานะของเธอในตอนนี้ ห้อง666 ราคาขั้นต่ำสำหรับสิบคนขึ้นไปจะเป็นหกเท่าของราคาเดิม หากมากกว่าสิบคนก็จะเก็บในราคาสิบคน”

“นายนี้มันอะไรกันห้ะ? ทำไมวันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝันแบบนั้น?”

เพลงพิณกระดกเบียร์สองอึกอย่างเร็วแล้วบีบหน้าจักรชัย มันเจ็บจนเขาแสยะยิ้ม ถึงตระหนักว่านี่ไม่ใช่ความฝัน

จักรชัยลูบหน้าของตัวเองจนเกือบจะทรุดลง เจ้าเด็กคนนี้เขาอยากที่จะไปหยิกแก้มเธอจริงๆ เธอหยิกแก้มเขานี่มันช่างไม่ยุติธรรมเลยสักนิด

“อย่าพูดถึงฉันวันนี้เธอก็ดูสบายดี ทำไมใบหน้าถึงดูเศร้าได้? หรือว่าเธอก็ถูกแฟนเก่าของเธอทำให้ขายขี้หน้า?”

จักรชัยแค่พูดเล่นๆ แต่เขาคิดไม่ถึงว่ามันจะถูกถึงครึ่งหนึ่ง

ที่จริงวันนี้ก็เป็นวันเกิดของหรรษาเช่นกัน แต่คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้หรรษาจะเรียกนักเลงคนนั้นมา เมื่อเห็นเพลงพิณก็ยังคะยั้นคะยอให้เธอโทรเรียกจักรชัยมา

เรื่องนี้ยังไม่จบเมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมเรียกจักรชัยมา ไอ้นักเลงนั้นก็ลวนลามเพลงพิณ แถมเพื่อนของเธอสองสามคนตรงนั้นก็ไม่คิดที่จะช่วยเธอสักนิด แต่กลับดูอย่างสนุกสนานอยู่ด้านข้าง

เพลงพิณโกรธจนวิ่งออกมาและเมื่อเธอเห็นคนที่เธอรู้จัก เธอก็อยากจะมาดื่มด้วย เธอไม่ได้คอแข็งมาก ดื่มไม่ถึงครึ่งก็ล้มลงอยู่ที่เก้าอี้ลุกขึ้นไม่ไหวแล้ว

หายากนักที่จักรชัยจะเห็นหญิงสาวที่ไร้เดียงแบบนี้ จึงลูบหัวเธอและอุ้มเธอขึ้นจากโซฟา พนักงานบอกว่าเท่าไรเขาก็ให้เงินเขาเท่านั้น เขาในตอนนี้ไม่อยากที่จะติดค้างใครแม้แต่คนหนึ่ง

“จักรชัย นี่มันน้องสาวของฉันนะ! แม้ว่าครั้งที่แล้วเธอจะทำไม่ดีต่อนาย แต่ครั้งนี้ก็ไม่ต้อง...........”

เมื่อมองไปที่ชลธิชาใบหน้าเหมือนกินขี้แบบนั้นจักรชัยก็ไม่แปลกใจเลย เมื่อเห็นว่าชลธิชากำลังจะเป็นบ้าเขาก็รีบเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟังอีกรอบ