moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 20

บทที่ 20 ดูถูกเหยียดหยาม

น้ำเสียงที่เกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ขัดจังหวะทุกคนที่กำลังพูดคุยโดยทันที　

อลินดาเหลือบมองไปที่ประตูอย่างดูถูก เดาดูว่าบริกรคนไหนที่เข้ามาเรียกเขา　

เพลงพิณไม่สนใจอลินดาและจำรัสทั้งสองคนไปโดยปริยาย หันไปทางประตูพร้อมพูดว่า “ใช่อยู่ที่นี่ เชิญเข้ามา！”　　

ชายในเสื้อเชิ้ตสีดำเดินเข้ามา เมื่อเดินเข้ามาในห้องเห็นคนเยอะแยะก็ตกตะลึงเล็กน้อยครู่หนึ่ง แต่เพียงแวบเดียวน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำของเขาก็ดังขึ้น “ไม่ทราบว่าท่านไหนคือคุณจักรชัย? ”

“ฉันเอง！”

“หาเขาทำไม?”　

เสียงของทั้งสองดังขึ้นพร้อมกัน น้ำเสียงของอลินดากลบจักรชัยไปโดยสิ้นเชิง ชายที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำนั้นขมวดคิ้ว มองไปที่อลินดาเบาๆ

“รบกวนทุกท่านแล้ว ฉันแซ่หยวนเป็นผู้จัดการที่นี้”　　

เมื่ออลินดาได้ยินคำว่าผู้จัดการ อดทนรอไม่ไหวที่จะตัดบทเขา กั้นระหว่างจักรชัยและคนที่เรียกตัวเองว่าผู้จัดการนั้นอย่างหยิ่งผยอง　　

“แท้จริงแล้วคุณก็คือผู้จัดการของที่นี่ ฉันมองดูว่าที่นี่ก็ระดับดีน่ะ ดังนั้นจึงมาทานที่นี่ แต่ว่าไม่คิดว่าพวกคุณจะปล่อยโจรให้เข้ามาที่นี่ รู้หรือเปล่าว่าของบนตัวของพวกฉันนั้นมีค่ามากมายขนาดไหน? ถ้าหากว่าโดนขโมยแล้วล่ะก็ พวกคุณจะชดใช้ไหวไหม ?”　　

เมื่อผู้จัดการได้ยินคำที่เธอพูด สายตาก็นิ่งเงียบ ชำเลืองมองดูคนในห้อง ถ้าหากพูดว่าในนี้มีโจรแล้วล่ะก็ ในตรงนั้นก็มีเพียงแค่จักรชัยที่มีโอกาสเป็นไปได้ที่สุด ในบรรดาทุกคนที่สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาที่สุดก็คือเขาแล้วแหละ　

แต่ว่า ผู้จัดการคนนี้ก็เป็นคนที่มีประสบการณ์คนหนึ่ง แม้ว่าสายตาของเขานั้นจะกวาดมองไปที่จักรชัยโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่กลับว่าไม่ได้มองบนตัวเขานานขนาดนั้น ท้ายที่สุดแล้วเขาเองก็พอรู้ในหลักการที่ว่าไม่สามารถดูคนได้จากภายนอก

“ในเมื่อคุณผู้หญิงท่านนี้พูดว่าในนี้มีขโมย งั้นก็กรุณาคอรเฟิร์มให้สักหน่อย ผมก็จะได้เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยของที่นี่ขึ้นมา ถ้าหากเป็นจริงแล้วล่ะก็ ค่าใช้จ่ายในวันนี้ของพวกคุณฟรีหมดทุกอย่าง และยังสามารถเพลิดเพลินกับโอกาสของวีไอพีได้ถึงสิบครั้ง”　　

เมื่อได้ยินคำพูดที่ผู้จัดการพูดแล้ว อลินดาและจำรัสทั้งสองคนนั้นก็ค่อนข้างที่จะตื่นเต้น เดินเข้าไปหาจักรชัยอย่างไม่ลังเล จับที่เสื้อของเขาดึงไปข้างหน้า　　

แต่ว่าจักรชัยผู้ชายทั้งแท่งอย่างนี้จะเป็นไปได้ยังไงที่ถูกเธอดึงก็ดึงไปได้

อลินดาจับอยู่ตั้งนาน พบว่าตอนนี้นั้นเธอจับจักรชัยไม่ขยับแล้ว นี้ถ้าหากก่อนหน้านี้ล่ะก็ เธอเกี่ยวด้วยนิ้วมือไปได้ตามสบาย จักรชัยก็จะเดินตามต้อยๆมา ผลักออกจากตัวของเธอด้วยความโกรธอย่างมาก

หลังจากที่จักรชัยรอให้เธอปล่อยมือแล้วนั้น เมื่อกี้ที่โดนเธอลากมาก็ตบๆแล้ว ทำเหมือนรู้สึกว่าสกปรกอย่างมากยังไงอย่างนั้น　

“ก็คนนี้ไง คุณยังดูไม่ออกอีกเหรอ? ก็เขาที่ทั้งตัวเหมือนผ้าขี้ริ้วเช่นนี้ เหมือนกับคนที่จะยืนอยู่ที่นี่เหรอ ?”　

อลินดาที่เมื่อตะกี้เพิ่งจะโดนจักรชัยทำให้โกรธจนเจ็บไปทั้งปอด ที่พูดออกมาในครั้งนี้ก็ไม่แม้แต่จะเกรงใจสักนิด　　

ผู้จัดการฟังคำพูดของอลินดาแล้วนั้น ค่อนข้างที่จะลังเล แท้จริงแล้วจุดประสงค์ที่เขาเข้ามานี้นั้นคือมาตามหาผู้ชายที่ชื่อจักรชัย แต่ในตอนนั้นที่อยู่ภายในห้องมีเพียงแค่สองคนเท่านั้น หนึ่งในนั้นที่เขาค่อนข้างที่จะคุ้นตา อย่างน้อยก็เคยเจอมาแล้วกี่ครั้ง แต่ก็ไม่ได้จดจำชื่อ แต่ว่าเขารู้อย่างแน่ชัดว่าคนๆนั้นไม่ได้ชื่อจักรชัย　　

ความเป็นไปได้หนึ่งเดียวนั้นก็คือผู้ชายคนที่ถูกระบุว่าเป็นขโมย

คิดมาถึงตรงนี้ ผู้จัดการก็ไม่ได้เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยเข้ามา แถมยังมองไปทางจักรชัย

อลินดาเห็นได้ชัดเจนว่าเป็นครั้งแรกที่คิดถึงเรื่องนี้ รีบเข้าไปจับแขนของจำรัสอธิบายให้เขาฟัง　

จำรัสใบหน้าที่ดำคล้ำเพียงประเดี๋ยวเดียวก็สามารถหยดน้ำหมึกออกมาแล้ว จักรชัยอยู่ด้านหลังของเพลงพิณ อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา คิดไม่ถึงว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะฉลาดเสียจริง　

“คุณหยุดพูดใส่ร้ายฉันที่นั่นสักที ฉันดูคุณแล้วน่าจะตกหลุมรักจักรชัยผู้ชายที่ธรรมดาจนๆนี้เสียจริงแล้ว ทำไมช่วยเหลือเขาทุกอย่างล่ะ? ไม่ง่ายเลยที่จะทำให้เขาถูกจับส่งไปสถานีตำรวจ คุณยังจะรื้อฟื้นขึ้นมาอีก ตอนนี้ก็อยู่ที่นี่ ใช้จ่ายเงินที่ผู้ชายคนอื่นให้คุณมาเลี้ยงเธอ คุณทำไมช่างยอดเยี่ยมขนาดนั้นล่ะ? ”　　

ผู้จัดการคนนั้นมองดูทั้งสองคนยิ่งพูดยิ่งเกินกว่าเหตุ มีความรู้สึกว่าจะต่อสู้กันขึ้นมาได้ตลอดเวลา เพียงได้แค่ทำเสียงไอออกมาอยู่ข้างๆ

“คุณผู้ชายท่านนี้ เมื่อกี้เธอเรียกคุณว่าจักรชัย ใช่ไหมครับ? เรื่องนี้……เฮ้อ?”　

จักรชัย！

ผู้จัดการคนนั้นก็มีปฏิกิริยากลับมาในทันใด เรื่องที่เขามาที่นี่เพื่อที่จะมาหาจักรชัย จู่ๆได้ยินถึงชื่อนี้แล้วก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรกลับมา แต่ว่าพูดจากปากของตัวเองแล้วหนึ่งครั้งสายตาของเขาก็จ้องมองไปยังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า

“ขอถามหน่อยคุณใช่คุณจักรชัยไหม?”　　

จักรชัยพยักหน้า ตอนแรกเขาอยากที่จะถามผู้จัดการคนนี้ว่ามาหาเขาทำไม แต่ก็มักจะโดนอลินดาตัดบท ดังนั้นจึงลืมเรื่องที่จะถามไปเลย ตอนนี้เมื่อเห็นว่าผู้จัดการเริ่มที่จะกล่าวถึงเรื่องนี้แล้ว ถึงจะคิดขึ้นมาได้　

“นี่เป็นของขวัญที่ท่านประธานภูผาของพวกเราให้ผมมาส่งให้คุณ เป็นVIPตลอดชีพของไนท์คลับพวกเรา แต่ทั้งหมดนั้นที่จะนำไปใช้ได้ต้องเป็นสถานที่ที่อยู่ภายใต้ชื่อของไนท์คลับพวกเรา กฎการเก็บเงินจะคิดเพียง70%ในการเรียกเก็บ”　　

“นี้คุณตาบอดแล้วเหรอ? จะเป็นเขาไปได้ยังไงล่ะ? น้ำเสียงของอลินดาที่แหลมคมก็ตัดบทขึ้นอีกครั้งระหว่างที่พวกเขาพูดคุยกัน”