moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 25

บทที่ 25 รำลึกถึง

รอจนจักรชัยเดินไปหาพวกชลธิชา ก็เหลือเพียงเพื่อนร่วมห้องสามคนเท่านั้นที่ยืนอยู่ที่นั่น

“เพลงพิณบอกว่าทางบ้านของเธอมีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นและกลับไปทันทีจึงให้ฉันมาบอกนายสักหน่อย”

พนัสที่พูดอยู่ด้านข้างมองไปที่จักรชัยเหมือนรอให้เขาอธิบายบางอย่าง ชลธิชาคิดไม่ถึงว่าใต้เท้าของเขาเองที่เกือบที่จะเตะใครบางคนให้ล้มลง

แถมวันนี้เป็นงานที่บริษัทจัดขึ้นหลังจากการแสดงจบจะมีการทานอาหารมื้อค่ำ อลินดาและจำรัสต้องไปที่นั่นแถมจักรชัยทำให้ทั้งสองคนขุ่นเคืองอย่างมาก เดาว่าอาหารค่ำมื้อนี้จะไม่ได้สบายแบบนั้นแล้ว กำลังคิดว่าควรที่จะไปหรือไม่น้ำทิพย์ก็โทรมาพอดี

“ฉันมาแล้ว อีกสักพักนายจะออกมาหรือเปล่า?”

นั้นจึงทำให้จักรชัยนึกได้ว่าวันนี้น้ำทิพย์ขอลาเขา ถ้าเขาไม่กลับตอนนี้ก็ต้องให้ชลธิชาไปส่งแล้ว

เขายังไม่อยากให้ชลธิชารู้มากนัก ถ้าเขาไม่กลับไปรอเขากลับไปที่หอพักพวกเขาจะต้องคะยั้นคะยอถามเกี่ยวกับอลินดาแน่นอน แค่คิดถึงตรงนี้สมองของเขาก็ปวดขึ้นมา

วันนี้น้ำทิพย์สวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อน เผยให้เห็นถึงความสง่างามของผู้หญิงและรูปร่างที่เหนือกว่าของเธอ

ยังไม่ทันเดินไปข้างรถกลุ่มคนต่างก็มองเห็นเธอแล้ว

เพียงชั่วขณะที่พวกเขาเดินผ่านก็มีชายสามสี่คนเดินมาคุยกับเธอแล้ว น้ำทิพย์ก็ปฏิเสธไปอย่างสุภาพ

รอจนคนรอบข้างเธอเดินออกไปก่อนถึงจะเดินไปได้

“ทำไม เห็นคนมามากมายมาล้อมรอบฉันนายไม่มีความสุขหรือไง?”

เพราะว่าจักรชัยยังคงคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นหน้าประตูบริษัท ดังนั้นใบหน้าของเขาถึงดูไม่ค่อยดีนัก แต่เขาคิดไม่ถึงว่าจะทำให้น้ำทิพย์เข้าใจผิด

“มันไม่ใช่แบบนั้น แค่คิดว่าเธอเสน่ห์แรงขนาดนี้ต่อไปฉันต้องลำบากแน่เลย!”

น้ำทิพย์ยิ้มและส่ายหน้า เธอขับรถไปพลางพูดถึงเรื่องที่เธอลาพัก

รุ่นพี่รุ่นน้องของเธอมักชวนเธอออกไปทานอาหารเย็นสัปดาห์ละครั้ง แต่ละคนผลัดกันเลี้ยงข้าวความสัมพันธ์ไม่เลวจึงยากที่จะปฏิเสธ

“ส่งฉันไว้ตรงสี่แยกข้างหน้าก็พอแล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวจะสาย!”

น้ำทิพย์รู้สึกกระวนกระวายเมื่อได้ยินสิ่งที่จักรชัยพูดและเข้าใจว่าจักรชัยยังมีอะไรต้องทำ แต่ล่าช้าเพราะเธอขอลา เธอรีบจอดรถไว้ข้างทางอย่างรวดเร็ว

“คุณชาย ถ้าคุณมีธุระต้องไปทำอาหารมื้อนี้ของฉันไม่ไปก็ไม่เป็นไร ถ้ากลับไปนายหญิงรู้เข้าว่าฉันปล่อยคุณทิ้งไว้ตรงนี้และไปกินอาหารฉันอาจจะถูกไล่ออกก็ได้!”

น้ำทิพย์ยิ่งพูดยิ่งรู้สึกกระวนกระวายยังไม่รอให้จักรชัยได้พูดอะไรอีก เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเหมือนจะโทรออกแบบนั้น

จักรชัยรีบดึงโทรศัพท์ออกจากมือเธออย่างรวดเร็ว และกดวางสายที่เพิ่งโทรออก จากนั้นเขาก็มองไปที่น้ำทิพย์อย่างอดไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้มีปัญหาอะไรก็มักจะกังวลว่าเธอจะถูกไล่ออก เขาไม่ใช่คนพิการที่ต้องได้รับการดูแลตลอด 24 ชั่วโมง แม้ว่าน้ำทิพย์จะถูกจ้างมาแต่เธอก็ต้องมีชีวิตของตัวเอง ไม่งั้นหาเงินมาจะมีประโยชน์อะไร? เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจความจริงนี้

“เธอจะกังวลทำไมกัน? มันเป็นเรื่องปกติที่จะมีชีวิตส่วนตัวของตัวเอง เธอแค่ขับรถไปที่ที่เธอจะไปกินเถอะ ยังไงฉันก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้วฉันนั่งในรถและเล่นโทรศัพท์รอ”