moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 26

บทที่ 26 งานเลี้ยงเพื่อนสนิท

จักรชัยกำลังเล่นโทรศัพท์ของเขาแต่สมองของเขาก็ยังคงคิดถึงสิ่งที่สองสาวพูดในตอนนั้น

นี่มันงานเลี้ยงเพื่อนสนิทอะไรกันเห็นได้ชัดว่านี้มันสงครามชัดๆ!

ก็ไม่รู้ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเป็นเพื่อนกับคนแบบนี้ เธอกลายเป็นผู้หญิงโง่ๆที่ถูกคนอื่นขายและยังจะช่วยคนอื่นนับเงิน

ตอนนี้น้ำทิพย์ก็ถือได้ว่าเป็นคนของเขา แม้ว่าเขาจะจ้างเธอมาด้วยเงินแต่ก็ยังเป็นคนของเขาจักรชัย

ช่วงเวลาที่เธอเป็นของเขา เธอจะถูกคนอื่นรังแกได้อย่างไรกัน

แต่ยังไงเรื่องนี้ยังคงเป็นเรื่องส่วนตัวของน้ำทิพย์ จักรชัยก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง หลังจากลังเลอยู่สักพัก เขาก็คิดว่าควรโทรหาเธอเพื่อเตือนเธอสักหน่อยดีกว่า

สำหรับเรื่องนี้เธออยากจะแก้ปัญหาอย่างไรก็เป็นเรื่องของเธอ

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อกลับมาในภายหลัง ...”

ได้ยินเสียงสายที่ไม่วาง จักรชัยก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเพราะงานที่พิเศษนี้โทรศัพท์ของน้ำทิพย์จำเป็นต้องเปิดตลอด 24 ชั่วโมง ไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นก็ไม่ควรปิดเครื่องแบบนี้

นี้เพิ่งจะเข้าไป คงไม่ได้เกิดเรื่องเร็วขนาดนั้นหรอกนะ?

จักรชัยนั่งอยู่ในรถ ยิ่งเขาคิดเรื่องนี้เขาก็ยิ่งกังวลมากขึ้น เขาไม่สนใจรถแล้วเดินตรงเข้าไปในคลับ

“เฮ้ เจ้าเด็ก ที่นี่จอดรถไม่ได้นะ!”

เพียงเดินไปสองก้าว จักรชัยก็ถูกรปภ.เรียกทำได้เพียงหยุดเดินได้เท่านั้น

“คุณลุงผมขับรถไม่เป็น ผมกำลังเข้าไปบอกเพื่อนให้ออกมาขับรถออกไป รอผมสักครู่ไม่นานก็ออกมา”

คุณลุงโบกมือให้เขาบอกให้รีบไป จากนั้นก็ยืนอยู่ข้างรถของเขาเพื่อให้เห็นกับตาว่ารถคันนี้จะขับออกไป

จักรชัยวิ่งไปหาน้ำทิพย์ เดิมทีต้องใช้เวลาห้านาทีในการเดินไป แต่จักรชัยใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที

ทันทีที่เข้าไปก็เห็นน้ำทิพย์ที่นั่งอยู่บริเวณข้างหน้าต่างผู้หญิงสองคนนั้นนั่งตรงข้ามเธอ

ส่วนด้านข้างน้ำทิพย์มีชายคนหนึ่งในเสื้อเชิ้ตสีเทานั่งอยู่ เขาน่าจะเป็นประธานภาสกรที่ผู้หญิงทั้งสองคนพูดถึง

ชื่อเสียงของคลับนี้ค่อนดัง คนที่สามารถมาที่นี่ได้ต้องเป็นคนที่มีเงินอยู่บ้าง ดูผู้ชายคนนี้ใส่เสื้อแบรนด์ดังทั้งตัว คงมีเงินอยู่บ้าง

เพราะน้ำทิพย์และชายคนนั้นหันหลังให้ประตู จักรชัยจึงมองไม่เห็นสีหน้าของพวกเขา แต่หญิงสาวทั้งสองหัวเราะเหมือนดอกไม้บาน

“น้ำทิพย์ เธอทำงานในโรงพยาบาลเอกชนจริงๆหรือ นี่เป็นงานที่สกปรกที่สุดและเหนื่อยที่สุด! แถมฉันเคยได้ยินมาอยู่บ้าง"

หญิงสาวผมสั้นพูดถึงตรงนี้ก็หยุดและเหลือบมองไปที่ผู้ชายที่อยู่ข้างๆน้ำทิพย์ จากนั้นก็ลดเสียงลงและพูดต่อ

“เงินเดือนของโรงพยาบาลเอกชนอาจจะสูงกว่าเล็กน้อย แต่คนที่ต้องดูแลเป็นคนที่สกปรก แม้ว่าจะมีคนรวยมากมาย แต่พวกเขาก็ชอบมือไม้ไม่อยู่สุขกับพยาบาล น้ำทิพย์ยังไงเธอก็เป็นดาวประจำโรงเรียนของเราเช่นกัน หากอยู่ในมือคนพวกนั้นต้องลำบากไม่น้อยใช่ไหม”

จักรชัยดูพวกเขาพูดอย่างสนุกสนาน ก็ไม่ไปขัดจังหวะ หาที่นั่งที่ไม่ไกลมากและนั่งลง

เขาไม่ได้ฟังที่หญิงสาวพูด แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองตัวเองในกระจก

เขามือไม้ไม่อยู่สุขหรือไง? ก็ไม่รู้ว่าสายตานี้จะนับเป็นหนึ่งในนั้นด้วยไหม?