moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 27

บทที่ 27 ความปลอดภัย

“ทำไมนานจัง รถของเธอจะถูกคนลากออกไปแล้ว!”

จักรชัยยิ้มและพูดคุยกับน้ำทิพย์ ราวกับว่าเขาไม่ได้เห็นทั้งสามคนรอบตัวเธอ

ภาสกรมองไปที่เสื้อผ้าราคาถูกของจักรชัย ท่าทางเหลวไหลแบบนั้น ดูเป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง เมื่อมองไปที่มือของเขาที่จับมือของน้ำทิพย์อยู่ก็โกรธขึ้นมา

“นี้เป็นคลับระดับรองจริงๆ แม้แต่คนประเภทนี้ก็เข้ามาได้!”

ภาสกรลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เนื่องจากผู้คนจำนวนมากเขาจึงไม่กล้าทำอะไร ทำได้เพียงพูดประชดประชัน

คนด้านข้างอย่างสลิณามองไปที่ภาสกรที่กำลังโกรธก็รู้สึกกังวลและรีบผลักจักรชัยออกไปทันที

“นายเจ้าสุนัขรับใช้ไม่อยากเป็นแล้วใช่ไหม? ไม่ดูว่าพวกเราเป็นใครกล้ามาจับมือเพื่อนของพวกเรา!”

น้ำทิพย์ตกใจมากกับการกระทำของสลิณา เมื่อเห็นจักรชัยก้าวถอยหลังไปสองก้าวก่อนที่จะหยุด ก็รู้ว่าเธอใช้แรงผลักไม่น้อย เธอจึงรีบขึ้นไปพยุงจักรชัย

จักรชัยโบกมืออย่างไม่แยแส ผู้หญิงคนหนึ่งจะแรงเยอะแค่ไหนกัน เพียงแค่เขาไม่ได้เตรียมตัวเท่านั้นเอง

“สี่ชั่วโมงแล้ว ถ้าเธอยังไม่รีบคงต้องไปที่โรงพักแล้ว!”

แน่นอนว่าจักรชัยไม่คิดเอาเรื่องผู้นหญิงคนหนึ่ง เขาทำเป็นไม่สนใจแต่สลิณาจะปล่อยเขาไปง่ายๆได้ไง ดูเขาคุยกับน้ำทิพย์ไปเรื่อยๆไฟก็ลุกขึ้นอีกครั้ง

“นายเป็นใคร? รถของพวกเราเกี่ยวอะไรกับนายกัน มาจากไหนก็ไสหัวไปที่นั่นซะ.......”

ก่อนที่สลิณาจะพูดจบทันใดนั้นเธอก็ถูกหญิงสาวผมสั้นดึงตัวไป เห็นเพียงสีหน้าหญิงสาวมองไปที่จักรชัยด้วยความหวาดกลัว

“เป็นเขา คนที่เพิ่งแอบบฟังพวกเราที่ลานจอดรถ น้ำทิพย์มานี่เร็ว นั่นเป็นพวกคนบ้า!”

ในตอนแรกความสนใจของทุกคนจับจ้องไปที่มือของจักรชัยที่กำลังดึงน้ำทิพย์ไป แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นถึงได้เห็นใบหน้าชัดเจน

เพราะเสียงกรี๊ดจากสาวผมสั้นเรียกความสนใจจากคนในคลับมากกว่าครึ่ง ผู้จัดการที่อยู่ไม่ไกลก็ถึงกับผงะและรีบวิ่งมาหา

สลิณาถึงค่อยสังเกตเห็นจักรชัยและตกใจ เธอเริ่มคิดถึงสิ่งที่พวกเธอสองคนเพิ่งพูด ดูเหมือนว่าคนๆนี้จะได้ยินทั้งหมดแล้ว จากนั้นก็รีบเดินไปข้างหน้าและพาน้ำทิพย์ถอยออกมาสองสามก้าว

“คลับของนายนี้มันยังไงกัน ทำไมถึงให้ใครก็ได้เข้ามา พวกนายไม่รู้หรือไงว่าเขาเป็นคนบ้า? รีบให้คนมาลากเขาออกไป!”

เมื่อเห็นผู้จัดการเข้ามา ทั้งสองดูเหมือนจะมีความมั่นใจขึ้นมา พวกเขาซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้จัดการและพูดออกมามากมายโดยไม่หายใจ

เพราะความตื่นตระหนกของทั้งสองคน เพียงพริบตา ทั้งคลับก็เริ่มมีเสียงกระซิบกัน

บางครั้งจักรชัยก็พูดึงปัญหาด้านความปลอดภัยของคลับนี้ มีคนไม่น้อยที่เตรียมลุกขึ้นเตรียมเช็คบิลและก็มีคนที่ยังนั่งรอดูจนจบค่อยไป

ผู้จัดการมองไปที่ฉากตรงหน้าและมองไปที่จักรชัยด้วยความลำบากใจ ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือเท็จ ตอนนี้เขาต้องใช้มาตรการที่จำเป็นบางอย่างเพื่อไม่ให้เสียภาพลักษณ์

เมื่อเหตุการณ์นี้ลุกลามไปจะส่งผลกระทบอย่างร้ายแรงต่อชื่อเสียงของคลับ

“คุณผู้ชายท่านนี้ โปรดออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเราจะขอให้รปภ.ใช้กำลังพาคุณออกไปแล้วโทรแจ้งตำรวจ"

ตอนนี้น้ำทิพย์จะเป็นห่วงคนอื่นได้ไง เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหายตัวไปต่อหน้าคนเหล่านี้ในทันที ดึงจักรชัยและอยากออกไป

น้ำทิพย์ใช้แรงดึงก็พบว่าเธอไม่สามารถขยับจักรชัยได้ แต่ถูกดึงกลับมา

“ฉันมากินที่นี่ก็ไม่ได้?”

จักรชัยมองไปที่ผู้จัดการอย่างเรียบง่าย ทันใดนั้นสลิณาที่อยู่ด้านข้างก็ปรากฏตัวขึ้น

“หืม เป็นบ้าอะไรไป แค่เงินไม่กี่บาทของนายอยากที่จะเชิญน้ำทิพย์กินข้าว นายหวังสูงไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของน้ำทิพย์ก็แดงขึ้นหน้าแทบจะเงยไม่ขึ้น ภาสกรซึ่งยืนอยู่ด้านข้างเห็นสีหน้าของน้ำทิพย์เปลี่ยนไปเช่นกัน

“พูดออกมาต้องมากมาย เธอก็เอาหลักฐานออกมาสิ!”

จักรชัยใบหน้าไร้อารมณ์ตอนที่พูดตอกหน้าสลิณาต่อหน้าทุกคน

ก่อนที่สลิณาจะพูดขึ้น จักรชัยก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเธอต้องการพูดถึงหน้าตาคนที่นั่งอยู่ที่นี่ฉันเดาว่าเธอเป็นคนที่ต่ำสุดคนหนึ่ง ถ้าพูดถึงรูปร่างยังสู้ผู้หญิงที่อยู่ข้างๆไม่ได้ ถ้าพูดถึงนิสัยเธอตะโกนต่อหน้าผู้คนมากมาย เธอบอกฉันทีใครให้ความมั่นใจเธอกล้ามาโวยวายที่นี่กัน”

ทันทีที่พูดออกมาทั้งชายและหญิงรอบๆต่างก็มองไปที่คนไม่กี่คนที่อยู่ในเหตุการณ์ มันก็สมเหตุสมผลจริงๆ

สลิณารู้สึกยืนไม่ติด รีบไปพูดกับน้ำทิพย์อีกครั้งอย่างรวดเร็ว

“น้ำทิพย์ ฉันคิดว่าเขาดูไม่เหมือนคนป่วยเลยหรือว่าพวกเธอสองคนภายนอกเป็นคนไข้กับพยาบาล แต่ด้านในยังมีสิ่งที่ให้คนรู้ไม่ได้กันห้ะ?”