moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 28

บทที่ 28 โรงพยาบาลเอกชน

น้ำทิพย์ถูกคนอื่นมองก็รู้สึกตกใจเล็กน้อยเงยหน้าขึ้นไปมองจักรชัยด้วยความตื่นตระหนก เขายังคงดูเฉยเมยเหมือนไม่มีอะไรแบบนั้น

ใช้ปลายนิ้วบีบฝ่ามือเล็กน้อย น้ำทิพย์เหมือนตัดสินใจบางอย่างได้เดินไปหาจักรชัยอย่างรวดเร็ว เขย่งเท้าขึ้นและจูบแก้มของเขาเบาๆจากนั้นก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งคลับเงียบไปชั่วขณะแม้แต่เสียงลมหายใจยังไม่มี

สัมผัสที่นุ่มนวลนั้นทำให้จักรชัยนึกถึงมาร์ชเมลโลว์และเขารู้สึกหลงรักมันเล็กน้อย

ในใจอดคิดถึงตอนที่ได้จูบกันจริงๆไม่ได้ว่ามันจะเป็นยังไง?

“น้ำทิพย์ เธอบ้าไปแล้วหรือไง? ต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้เธอกล้าเหยียบย่ำพวกเราอยู่ใต้เท้าของเธอแบบนี้ แบบนั้นเท่ากับเธอกำลังตบหน้าประธานภาสกรอย่างแรงอยู่นะ เธออยากตายทำไม่ต้องลากพวกเราลงไปด้วย? ไม่อยากคบ เธอก็บอกไปตรงๆ ทำไมต้องให้คนแบบนี้มาทำให้พวกเราขายหน้า”

สลิณาราวกับว่าถูกเหยียบหาง หลังจากตกใจเธอก็ตะโกนออกไป

แววตาเหล่านั้นดูเหมือนอยากจะกัดกินแบบนั้น เธอจะมองไม่ออกได้ไงว่าน้ำทิพย์จงใจทำ เธอจะคบกับคนแบบนั้นได้ไง ทำแบบนี้มีแต่ทำให้พวกเธออับอาย

น้ำทิพย์พยายามทำหัวใจที่เต้นแรงของเธอให้สงบ โดยไม่สนใจสลิณาเพียงแค่มองไปที่เธอเล็กน้อย

สายตาที่ผิดหวังของน้ำทิพย์ที่มีต่อเพื่อนสนิททั้งสองของเธอ

คนที่กลั้นหายใจเพราะจูบของน้ำทิพย์ก็มีสติกลับมา

แต่ละคนต่างซุบซิบกันเกี่ยวกับจักรชัย อดไม่ได้ที่อยากจะกลายเป็นเขาให้น้ำทิพย์จูบ

สลิณาเห็นว่าน้ำทิพย์ได้ยินเธอพูดแต่ไม่ตอบ ก็นึกถึงปฏิกิริยาของน้ำทิพย์เมื่อเห็นจักรชัยเธอดูกังวลและอดไม่ได้ที่จะคิดถึงความเป็นไปได้นี้

“น้ำทิพย์ เธอทำแบบนี้ใช่ว่ามีปัญหาอะไรไหม? เป็นเพราะเจ้าบ้านี้หรือโรงพยาบาลเฮงซวยขู่เธอ เธอไม่ต้องกังวล เพียงเธอต้องการออกจากที่นั่น ประธานภาสกรพร้อมจะช่วยเธอเสมอ”

น้ำทิพย์มองไปที่สลิณาที่อยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกว่าเธอไม่เคยเห็นใบหน้าของผู้หญิงสองคนนี้เลย ถ้าเธอตกลงกับประธานภาสกรในวันนี้ ทั้งหมดนี้ก็จะต่างออกไปไหม?

สองคนนี้จะยังคงเป็นเพื่อนสนิทกับเธอต่อไปไหม พวกเธอจะใช้เธอเพื่อหากำไรจากภาสกรอย่างไม่สิ้นสุดจนกว่าจะไร้ประโยชน์และเตะออกไป

คนที่สามารถเรียกโรงพยาบาลเอกชนขอตระกูลชัยศิลป์ว่าโรงพยาบาลเฮงซวย เกรงว่าคงมีแค่เธอสลิณาคนเดียว ไม่ต้องพูดถึงภาสกร แม้ว่าเขาจะไปที่นั่นเขาก็คงจะไม่มีสิทธิ์เข้าไป

หากภาสกรรู้ที่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับจักรชัยบางทีอาจจะยังเป็นไปได้

“ไม่ว่าฉันจะมีความสัมพันธ์แบบไหนกับจักรชัยก็ไม่เปลี่ยนแปลงความจริงที่เขาเป็นแฟนของฉันได้ และความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเขา ไม่ต้องการให้เธอชี้นิ้วสั่ง งานฉันก็ไม่คิดจะเปลี่ยน นี้เป็นเรื่องของฉัน ไม่จำเป็นต้องเป็นให้เธอแสร้งเป็นเห็นใจต่อไปอย่าได้เจอกันเป็นดีที่สุด!”

หลังจากพูดเสร็จก็ลากจักรชัยเดินออกไป คราวนี้จักรชัยเชื่อฟังให้น้ำทิพย์ลากเขาเดินออกไป

ภาสกรโกรธจนแทบจะซัดปากเขา เมื่อเห็นจักรชัยและเธอกำลังจะออกไป เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้ง

“น้ำทิพย์ เธอยังคงเป็นดาวประจำโรงเรียนต่อได้ แต่เวลาไม่ได้รอใคร ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเหลืออีกแค่ห้าวันใช่ไหม?”

น้ำทิพย์หยุดลงและมือที่จับจักรชัยก็ค่อยๆแน่นขึ้น เธอหายใจเข้าลึกๆและมองไปที่ภาสกร

“นายต้องการอะไร?”

“ฉันมีงานเลี้ยงงานหนึ่งกำลังขาดคู่ควง พรุ่งนี้ก่อนหกโมงหากเธอปรากฏตัวหน้าบริษัท เรื่องนี้สำหรับพ่อฉันก็ไม่มีอะไรมากมาย แน่นอนเธอสามารถเลือกที่จะไม่ไปได้ส่วนผลลัพธ์ก็รอดูว่าเธอจะรับได้หรือไม่” ภาสกรพูดด้วยท่าทางของคนที่อยู่เหนือกว่า แถมยังมองไปที่จักรชัยอย่างยั่วยุ

น้ำทิพย์ก้มหัวลงและเงยขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มที่กลับมาบนใบหน้าของเธออีกครั้ง

ค่ำคืนในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวที่ส่องแสง มิน่าคืนนี้ถึงมีลมพัดเย็นสบายจนทำให้ทั้งสองคนไม่รู้สึกร้อน

คิดถึงน้ำทิพย์หญิงสาวที่มีรูปร่างหน้าตาดี คงเป็นคนในฝันของผู้ชายหลายๆคน

ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน บางทีเขาจักรชัยอาจจะไม่มีโอกาสได้พบกับผู้หญิงแบบนี้ที่เรียบง่ายและสวยเช่นนี้

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ฟังหญิงสาวฮัมเพลงพื้นบ้านเบาๆ จักรชัยอดไม่ได้ที่จะนึกถึงจูบในคลับตอนนั้น บางทีในชีวิตนี้ของเขาคงไม่สามารถลืมมันได้ง่ายๆ

ถอนหายใจเบา “เธอชอบเดินเล่นตอนกลางคืนมากหรอ? มันไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงคนเดียวที่จะมาเดินตอนกลางคืน!”

“ในอดีตตอนที่เครียดและไม่มีที่ระบาย ฉันทำได้เพียงเดินคนเดียวโดยไม่หยุดเดินเหมือนกับต้องการจะโยนความเครียดทั้งหมดทิ้งไป” น้ำเสียงของน้ำทิพย์ในวันนี้อ่อนโยนเป็นพิเศษ

สิ่งที่คิดอยู่ในสมองของเธอก็คือตอนที่เธอถูกคนสามคนทำให้ลำบากใจ มือที่คว้าข้อมือของเธอในตอนนั้น พียงพริบตาทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เดินไปสักพักจักรชัยก็หยุดและมองไปที่บ้านที่อยู่ไม่ไกล

กลุ่มคนที่เต็มไปด้วยคนที่ชอบเข้าสังคมออกมาจากข้างในและยังมีร่างที่คุ้นเคยสองคนอลินดาและ จำรัส

จักรชัยเพียงแค่เหลือบมองไปสายตาไม่มีคลื่นใดๆ เขากำลังคิดจะเปลี่ยนเส้นทางแต่น้ำทิพย์ก็หยุดเท้าลง

จ้องมองไปที่บ้านที่มีแสงสว่างเพียงหลังเดียวในแถวบ้าน เม้มริมฝีปากของเธอแน่นและขอบตาก็มีน้ำตาไหลลงมา