moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 30

บทที่ 30 มีจุดเริ่มต้นและจุดจบ

“ซี๊ด...........” จักรชัยสูดหายใจเข้าก่อน ยังไม่ทันคิดว่าจะทำยังไงก็ ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินลงมาจากบันได เดินมาตามทางที่เขาวิ่งออกมา

“นั่นใคร?” น้ำเสียงของน้ำทิพย์เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

เมื่อสายตาของทั้งสองคนสบกัน คนหนึ่งรู้สึกอาย อีกคนรู้สึกประหลาดใจและทั้งสองก็มองออกไปทางอื่น

ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวข้างนอกเป็นเวลานานก็รีบเดินออกมาอย่างเร่งรีบ เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนเงียบไปเธอก็สงสัยเล็กน้อย

“เขาเป็นใคร?”

“สวัสดีคุณป้า ผมเป็นเพื่อนของน้ำทิพย์และก็เป็นคนไข้ของเธอด้วย” จักรชัยมีสติกลับมาก่อน กลัวว่าน้ำทิพย์จะแนะนำตัวเองเหมือนเดิม ความสัมพันธ์ระหว่างคนไข้นั้นง่ายที่จะทำให้คนเข้าใจผิด

น้ำทิพย์ทำได้เพียงแค่ยิ้มพยักหน้าและยอมรับคำพูดของจักรชัย

ผู้หญิงคนนั้นมองไปที่จักรชัยที่สวมชุดธรรมดา ใบหน้าก็ดูไม่ค่อยดีนักแถมยังมีร่องรอยของความรังเกียจ

น้ำทิพย์รู้สึกอายเล็กน้อยและดึงเสื้อของผู้หญิงคนนั้นแต่ก็ถูกปัดออกไป

“เพื่อน? คนไข้?”

หญิงสาวส่งเสียงอย่างเย็นชาและจ้องมองไปที่จักรชัยตั้งแต่หัวจรดเท้า

“คนไข้คือคนไข้ยังมาพูดว่าเป็นเพื่อนนายมีจิตใจแบบไหนกัน? หรือว่านายชอบน้ำทิพย์ของพวกเราและแอบตามมาห้ะ?”

จักรชัยฟังแล้วอดไม่ได้ที่จะนึกถึงสลิณา ทำไมเขาถึงเจอคนแบบนี้ภายในหนึ่งวันกัน เขาเหลือบมองน้ำทิพย์เล็กน้อยโดยไม่พูดและเห็นใบหน้าที่อายของเธอ อยากที่จะพูดอะไรก็ไม่กล้าพูด

เมื่อต้องเผชิญกับคนประเภทนี้ จักรชัยทำเพียงแค่ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้ ในใจอดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำว่าเขาควรที่จะเปลี่ยนเป็นชุดสูทหรูหราหรือไม่ถึงจะยืนพูดคุยกับเทพธิดาอย่างน้ำทิพย์ได้

แต่ยังไงนี่ก็เป็นแม่ของน้ำทิพย์ คำพูดของจักรชัยสามารถพูดกับใครก็ได้ยกเว้นผู้หญิงคนนี้

“คุณป้าคุณคิดมากไปแล้ว น้ำทิพย์เป็นพยาบาลส่วนตัวที่ผมจ้างมาเธอควรจะอยู่กับผมตลอด 24 ชั่วโมง แต่เธอบอกว่ามีธุระต้องทำจึงขอให้ผมรอเธอที่ชั้นล่างสักพักพรุ่งนี้เช้าผมยังต้องมีตรวจร่างกายดังนั้นจึงทำได้เพียงขึ้นมาเรียกเธอ!”

จักรชัยพูดเล่าเรื่องอย่างมีจุดเริ่มต้นและจุดจบ น้ำทิพย์ถึงกับตกตะลึงกับสิ่งที่เธอได้ยินแต่เธอก็รีบตอบสนองอย่างรวดเร็วจับแขนของผู้หญิงคนนั้นไว้

“แม่ เรื่องที่เมื่อกี้ฉันคุยกับแม่ลืมมันไปเถอะนะ ฉันยังต้องไปส่งเขากลับโรงพยาบาลถ้าแม่มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน พวกเราไปก่อนนะ!”

เธอพูดจบก็ส่งแม่ของเธอกลับไปที่บ้าน แต่เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เต็มใจและลากน้ำทิพย์กลับไป

“น้ำทิพย์เธอไม่ได้บอกว่าเธออยู่ในโรงพยาบาลเอกชนระดับสูงหรือไง? เธอดูแลคนไข้แบบไหนกัน?” คำพูดของหญิงสาวเต็มไปด้วยความโกรธ

น้ำทิพย์ไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอถึงถามเรื่องนี้ แต่เมื่อคิดได้ว่าไม่ควรเปิดเผยความเป็นส่วนตัวของคนไข้ น้ำทิพย์ก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด

“เขาเป็นคนไข้ของฉันจริงๆ เรื่องอื่นแม่ไม่สนใจ ถ้ามีอะไรอีกรอจนกว่าฉันจะบ้านมาครั้งต่อไปค่อยพูด”

“รอแกกลับมาอีกครั้งรอแกกลับมาครั้งหน้าก็คงตอนเก็บศพพวกเรา นี่คนไข้แบบไหนกันเขาจ่ายเงินให้แกได้เดือนละเท่าไรกัน แม่เพิ่งพูดอะไรกับแก แกลืมไปแล้วหรือไง?”