moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 36

บทที่ 36 จ่ายบิล

　“ฉันได้บอกให้เขาจ่ายบิลหรอ?”

รอยยิ้มมุมปากของมัลลิกาค่อยๆกว้างขึ้น มองไปที่อลินดาด้วยความเหยียดหยาม ยื่นบัตรให้ในมือของพนักงาน

“ไม่ใช่ทุกคนจะเป็นเหมือนกับเธอ ทำได้แค่เลียแข้งเลียขาผู้ชายไปวันๆ!” จักรชัยเห็นท่าทางอวดเก่งของมัลลิกา อดไม่ได้ที่จะยกยิ้ม นวดตรงศีรษะของเธออย่างเคยชิน แล้วก็หยิบบัตรของเธอกลับมา

　　“รูดบัตรของผมเถอะ！”

จ่ายเงินเสร็จ จักรชัยขณะหิ้วถุงกระเป๋า มัลลิกาก็คล้องแขนของเขาขณะจะเดินออกไปข้างนอก เสียงของพนักงานก็ดังมาจากด้านหลัง

“คุณชาย นี่เป็นเงินหนึ่งหมื่นของคุณ กรุณาเก็บรักษาดีๆด้วยนะคะ!”

ได้ยินเสียงนี้ มัลลิกาหันกลับไปทันที มองไปที่อลินดา “ตอนที่คนคนหนึ่งมีเงินหรือไม่มีเงิน แฟนไม่มีเงิน แต่อาจจะแค่ชั่วคราว แต่อย่าตาบอดไปเจอคนที่แกล้งทำว่ามีเงินเด็ดขาด”

ประโยคเดียว แค่สองคนเท่านั้น อลินดายังฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ทางด้านจำรัสกลับเข้าใจประโยคนี้อย่างชัดเจน คิดอยากจะคัดค้าน แต่มองดูเงินหมื่นนั้นที่อยู่ในมือตัวเอง ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดยังไง ทำได้เพียงมองจักรชัยอย่างเกียจชังร่างเงาของทั้งสองที่เดินจากไป

“ทำไมหรอ รังแกแฟนเก่าตัวน้อยๆของนาย? รู้สึกไม่สบายใจหรอ?” มัลลิกาเห็นสีหน้าท่าทางไม่มีร่าเริง อดไม่ได้ที่จะพูดหยอกล้อ

จักรชัยเหลือบไปมองเธอ ผู้หญิงแบบนี้ก่อนที่เขาจะมีเงินเลิกราตัดขาดได้ก็เป็นความโชคดีแล้ว

“คุณคิดมากเกินไปแล้ว ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงถึงต้องการ

ชีวิตแบบนี้”

“นี่ ฉันก็เป็นผู้หญิงนะ!” มัลลิกาได้ยินคำพูดนี้ของเขา ตบที่หลังของเขาทีหนึ่งอย่างเกี้ยวกร้าว

จักรชัยถึงตอบสนองแล้วหันมาพูดอะไรกับตนเอง ยิ้มอย่างเจื่อนๆ และก็ปล่อยให้มัลลิกาตบเขาถึงสองที ให้เธอระบายอารมณ์

“ถ้าหากคุณไม่มีเงินล่ะก็ จะเป็นเหมือนเธอรึเปล่า?”

จักรชัยยังไม่กลัวตายที่จะถามประโยคนี้ มัลลิกาเลือกที่จะไม่สนใจเขา

และไว้อาลัยอย่างเงียบๆต่อดอกเหมย ผู้ชายแบบนี้เห็นได้ชัดว่าเหมือนพวกผู้ชายเป็นใหญ่ ไม่แปลกใจที่จะพูดถึงแฟนเก่าแบบนี้

จักรชัยเห็นสายตาที่เมินเฉยนั้นของเธอ ตนเองก็ยกยิ้มด้วยความละอายใจ ในสมองกลับหวนนึกถึงน้ำทิพย์ที่ยังคงนอนอยู่เตียงผู้ป่วยในเวลานี้

พูดถึงแล้ว เธอก็ไม่มีเงิน แต่กลับไม่ได้มีชีวิตเหมือนกับอลินดา ไม่หวั่นเกรงการคุกคามของสรวิชญ์ ตนเองดิ้นรนตัวคนเดียว แบบนี้จริงๆแล้วก็ไม่ดีเลย!

ถ้าหากเธอสามารถพอที่จะเป็นเหมือนอลินดา แม้ว่ามีเพียงนิดเดียวก็ยังดี พูดเรื่องนี้กับเขาก่อนหนึ่งวัน มันก็จะไม่ใช่ผลลัพธ์ในปัจจุบัน

"เอาล่ะ กำลังคิดอยู่อีกล่ะ? กำลังคิดถึงพยาบาลของนายอยู่ใช่รึเปล่า? ได้ยินคุณน้าบอกว่า เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เลวเหมือนกัน ถ้าหากว่าครั้งนี้รอดมาได้ล่ะก็……"

ตอนที่จะออกจากห้างสรรพสินค้า ทันใดนั้นดอกเหมยก็ดึงพวกเขากลับไป

“ดูแลอุปถัมภ์ลูกยังไม่ทันได้ซื้อของให้พ่อแม่บุญธรรมของลูกเลย!”

พอได้ยินคำนี้ น้ำตาของจักรชัยก็ไหลออกมา ตั้งแต่มีพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ก็กลัวว่าพวกเขาจะละเลยแม่พ่อบุญธรรมของตนเอง แต่ทั้งหมดที่ดอกเหมยทำวันนี้ ไม่เพียงแต่ไม่ละเลย ยังปฏิบัติต่อพวกเขาเป็นอย่างดี

กลับมาถึงโรงพยาบาล ความรู้สึกกระวนกระวายที่จักรชัยยากจะหลีกเลี่ยง ด้วยกลัวว่าพอเข้าไปจะได้ยินข่าวร้าย

ดอกเหมยก็รู้สึกได้ จับมือข้างหนึ่งของเขาอย่างเบาเบา "ถ้าหากว่านอนที่นี่ไม่สบาย ก็กลับไปกับแม่ ห้องทำความสะอาดไว้เรียบร้อยแล้ว รอลูกอยู่ พยาบาลสาวคนนั้น ลูกก็อย่ากังวลจนเกินไป ครั้งนี้นอกจากอุปกรณ์แล้ว ยังมีทีมแพทย์ชั้นนำจากเยอรมันก็ติดตามมาด้วย แม่เชื่อว่าพวกเขาจะต้องทำสำเร็จอย่างแน่นอน"

จักรชัยรู้สึกซาบซึ้งอย่างประหลาดใจ จับมือแม่ของเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร กลับเป็นทางฝั่งของมัลลิกาช่วยให้บรรยากาศของพวกเขาผ่อนคลายลง

"ฉันจะมีคอนเสิร์ตเร็วๆนี้ ถ้าหากว่านายมีเวลาว่างล่ะก็ สามารถพาแฟนของนายไปด้วยได้!"

"จริงไหม?" จักรชัยรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็เห็นมัลลิกาหยิบตั๋วคอนเสิร์ตสองสามใบออกมาให้เขา

"หากไม่พอล่ะก็ ให้บอกฉันได้ จะเตรียมที่นั่งที่ดีที่สุดให้กับพวกเธอ!"

เพลงพิณและน้ำทิพย์อาจจะเป็นแฟนคลับตัวยงของมัลลิกา ถ้าหากพวกเขารู้ว่ามัลลิกาเป็นญาติพี่สาวของเขา งั้นคงจะตื่นเต้นสุดๆไปเลย

แต่พอคิดว่าน้ำทิพย์ยังคงนอนอยู่บนเตียง อารมณ์ตื่นเต้นก่อนหน้านี้ก็ค่อยๆหมดไป

เพิ่งจะหายไปไม่กี่คน ประตูโรงพยาบาลก็ปรากฏเงาร่างของอลินดา จ้องมองด้านหลังของจักรชัย ราวกับหมาป่าที่กำลังจ้องเหยื่อ