moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 40

บทที่ 40 ภรรยา

ชายหนุ่มตาหน้าธรรมดา แต่เสื้อเชิตลายดอกนั้นทำให้แสบตาเป็นพิเศษ เห็นเขากอดเอวของผู้หญิงคนนั้นก่อน แล้วถามเธอว่าบาดเจ็บตรงไหน ผู้หญิงคนนั้นชี้ไปที่จมูกของตนเอง

“คุณดูกลิ่นเหม็นบนตัวเขาสิ ทำให้จมูกของฉันเจ็บปวด!”

เสื้อลายดอกมองตามมือของหญิงสาวไปที่จักรชัย พอเห็นเป็นผู้ชายธรรมดาจนๆคนหนึ่ง ทันใดนั้นก็เหย่อหยิ่งขึ้นมาทันที รีบตรงไปที่ด้านหน้าของจักรชัย

“เป็นกลิ่นที่อยู่บนตัวของแกนี่เอง ทำให้ภรรยาของฉันปวดใจ!”

น้ำเสียงเอ้อระเหยลอยชาย เมื่อเงยหน้าขึ้น รอยสักบนคอบ่งบอกถึงตัวตนของเขา สังคมวัยรุ่น

ไม่แปลกใจที่จะพอใจผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวสวยจัดจ้านแบบนี้ สีแดงสดขนาดนั้นสวมบนร่างกายของเธอมักจะเผยร่องรอยความเชย แป้งที่ติดอยู่บนใบหน้าเกรงว่าน่าจะหนักสามกิโล

“ผมแค่ได้ยินมาว่าจมูกของสุนัขประสาทรับรู้ว่องไวเป็นพิเศษ ไม่เคยเห็นมาก่อนว่าจมูกของคนก็มีประสาทรับรู้ว่องไวขนาดนี้”

ในเมื่อสองคนนี้ไม่พร้อมจะคุยกับเขาดีๆ น้ำเสียงของจักรชัยดูเขาพูดแล้วเห็นได้ชัดว่าก็ไม่ดีขึ้น

พอพูดออกมา ผู้หญิงคนนั้นก็พรวดพราดเข้ามา ทั้งดึงชายหนุ่มไว้ ทั้งชี้ไปที่จักรชัย “สามี คุณดูเขาสิ จู่ๆก็หาว่าฉันเป็นหมา”

“ขำพรืด！” (หลุดหัวเราะออกมา)

ต่อมาจักรชัยกลั้นไม่อยู่จนหัวเราะออกมา เห็นได้ชัดว่าเป็นเรื่องการรับรู้ว่องไวของจมูกสุนัข ผู้หญิงคนนี้จำเป็นต้องคิดเอาเองเอาตนเองเป็นหมา สติปัญญานี้ไม่มีใครทำได้เหมือนเธอแล้ว

ชายหนุ่มเสื้อลายดอกเมื่อผู้หญิงของตนเองออดอ้อน ก็มีไฟขึ้นมาทันที ตรงเข้าไปคว้าคอเสื้อของจักรชัยไว้ แต่เพราะเขาเตี้ยไปหน่อย ยังต้องจับให้แน่นขึ้น จักรชัยรู้สึกเหนื่อยแทนเขา

ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ที่นั่นอย่างมีความสุขบนความทุกข์ของผู้อื่น เงยหน้าไปมองที่พวกเขาสองคน กอดแขนอย่างอวดเก่ง

การกระทำของทั้งสามคนท้ายที่สุดก็ดึงดูดความสนใจของคนรอบข้าง พนักงานขายชายรีบเดินเข้ามา ต้องการจะจับวัยรุ่นแยกออกจากกัน แต่กลับถูกชายหนุ่มเสื้อลายดอกผลักออกไป

“คุณชาย ที่นี่คือแผนกขาย ถ้าหากว่าคุณมีเรื่องอะไรล่ะก็ สามารถไปเคลียร์กันข้างนอกได้ อย่าทำลายสิ่งของข้างในของพวกเรา!”

ครั้งนี้คนที่พูดเป็นพนักงานขายหญิงคนหนึ่ง น้ำเสียงรื่นหูน่าฟัง ไม่นานก็ดึงดูดความสนใจของชายหนุ่มเสื้อลายดอก สายตาประเมินรูปร่างของพนักงานขายหญิงคนนั้นจนพอใจ ถึงละสายตาไป

“บ้านที่นี่ของพวกคุณตกลงแล้วมีระดับกันรึเปล่า? ทำไมแม้แต่คนประเภทนี้ถึงเข้ามาได้?”

คำพูดของชายหนุ่มเสื้อลายดอก จึงทำให้พนักงานขายหญิงสังเกตเห็นการมีอยู่ของจักรชัย

มองไปที่ท่าทางจนและอวดรวยนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เพราะว่าบ้านของที่นี่ดีจริงๆ คนมาซื้อก็ไม่น้อย ดังนั้น ตอนที่จักรชัยเข้ามาก็ไม่ใครสังเกต ตอนนี้เห็นจักรชัยจึงเหมือนกับเห็นขอทานคนหนึ่ง

“กรุณาออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นพวกเรามีสิทธิ์สงสัยว่าคุณเป็นขโมย!”

ได้ยินคำพูดของพนักงานขายหญิง จักรชัยก็ยิ้มเยาะออกมา เขาแค่เข้ามาดูบ้าน ยังถูกจับให้เป็นขโมยอีก ทั้งจอภาพสามารถเห็นว่าเขายืนอยู่ที่ประตูนี้ครู่เดียว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าบ้านของที่นี่เหมาะพอดี จักรชัยไม่อยากมาที่นี่ให้เสียเงินและเวลาจริงๆ หากว่าน้ำทิพย์อยู่คงจะดี อย่างน้อยเรื่องพวกนี้ก็ปล่อยให้เธอจัดการอย่างสบายๆ

“บอกราคาของบ้านหลังนี้หน่อยครับ” ขณะที่พูดมือของจักรชัยก็ชี้ไปที่บ้านสามหลังนั่นที่เขาถูกใจ

พนักงานขายคนนั้นก่อนที่จะมองจักรชัยด้วยความตกใจ ต่อมาก็ยิ้มหยัน

“คุณผู้หญิงท่านนี้ตาถึงจริงๆค่ะ บ้านหลังนี้มีแค่หลังเดียวในย่านทั้งหมด นอกจากทำเลสัดส่วนของบ้านทั้งหมด ด้านหลังยังมีสวนดอกไม้ ทั้งยังมีสถานที่ออกกำลังกายกลางแจ้ง และยังมีสระว่ายน้ำ และบริเวณรอบๆไม่มีใครมารบกวนได้ จึงราวกับเมืองในอุดมคติ!”

“ราคา ราคา!” เมื่อชายหนุ่มเสื้อลายดอกนั้นได้ยินสถานที่แต่ละแห่งทำเลกว้างขว้าง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่า แทบจะทนรอไม่ไหวอยากจะได้ยินราคา

“ถ้าหากว่าซื้อทั้งหลังล่ะก็ ราคาประมาณ 30 ล้านบาทค่ะ”

คำพูดของพนักงานขายหญิงเพิ่งจะพูดออกไป ดวงตาทั้งสองของชายหนุ่มเสื้อลายดอกแทบถลนออกมา ทันใดนั้นก็นิ่งเงียบทันที

พนักงานขายหญิงแน่นอนว่าก็มองเห็นความลังเลใจของชายหนุ่มเสื้อลายดอก เลยมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ด้านข้าง

“หุ่นคุณดีขนาดนี้ท่าทางจะออกกำลังกายเป็นประจำ? พอดีมีสระว่ายน้ำด้านนอก เหมาะที่สุดสำหรับการออกกำลังกายและปาร์ตี้ในช่วงฤดูร้อนค่ะ!”

ต้องบอกว่า พนักงานขายหญิงคนนี้ยังฉลาดไปหน่อย เธอเพิ่งพูดคำนี้จบ ผู้หญิงคนนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะจูงแขนของชายหนุ่มเสื้อลายดอก“สามี คุณดูสิบ้านหลังนี้ดีจริงๆ แค่หลังนี้เท่านั้น ถ้าหากพวกเรายังไม่คว้าเอาไว้ อาจจะไม่มีแล้วนะ!”

ชายหนุ่มเสื้อลายดอกก็ชอบบ้านหลังนี้มาก แต่เงินในกระเป๋าไม่พอ! เขาค้นหาทั่วร่างกายสามารถซื้อได้ครึ่งหนึ่งของบ้านหลังนี้ ไม่ต้องพูดถึงซื้อครบชุดเลย

“โอ้โห บ้านหลังนี้พวกเราอยู่กันสองคนใหญ่ขนาดนี้มีอะไรน่าสนใจ? ไม่สู้เลือกบ้านที่เล็กหน่อย แล้วยังอุ่นอีกด้วย!” ชายหนุ่มเสื้อลายดอกอายที่จะบอกว่าตนเองไม่มีเงิน จึงรีบหาเหตุผลออกมาทันที

แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่คนที่รับมือง่าย ท่าทางเสียใจ น้ำตากำลังจะไหลออกมาในไม่ช้า

ตอนที่จักรชัยได้ยินราคาจึงออกไปจากคนเหล่านี้ เดินไปยังพนักงานขายหญิงที่กำลังเหม่อลอยอยู่

พนักงานขายหญิงคนนั้นมองดูใครบางคนเดินเข้ามาหาตนเอง ใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มที่สุภาพ เดินมาถึงด้านในรินแก้วหนึ่งส่งให้ในมือของจักรชัย

“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ดิฉันช่วยไหมค่ะ?”