moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 41

บทที่41แน่นหนา

“อธิบายเรื่องบ้านหลังนั้นให้ผมฟังอีกหน่อยสิ！”

จักรชัยชี้ไปที่บ้านที่ตั้งอยู่บนยอดเขาหลังนั้น เซลล์สาวคนนั้นตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ปรับท่าทีกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

อายุการทำงานของเธอที่นี่ไม่นับว่ายาวนานนัก แต่เธอก็ดูออกว่าจักรชัยไม่ใช่คนที่จะมีกำลังซื้อคฤหาสน์หลังนั้นได้ หากแต่เธอไม่สนใจ

ขอแค่คนที่มาที่นี่ ทุกคนล้วนอยากจะซื้อคฤหาสน์เป็นของตนเองทั้งนั้น วันนี้อาจจะไม่ได้ แต่เรื่องของวันพรุ่งนี้ใครจะไปรู้ได้เล่า อีกอย่างเธอก็คิดแค่ว่าเป็นการฝึกฝนการขายก็เท่านั้น

เธอนำทางจักรชัยไป แล้วไปหยุดยืนข้างเสื้อเชิ้ตลายตัวนั้น

“กัลยาณี คงจะมีแต่เธอเท่านั้นแหละที่จะยอมเสียเวลากับคนพรรคนี้ ขอแค่คนที่ตาไม่บอดดูก็รู้แล้วว่าเขาไม่มีปัญญาซื้อหรอก ฉันก็ไม่รู้ว่าจะว่าเธอยังไงดี！”

ก่อนหน้านี้เซลล์หญิงคนนั้นอบรมสั่งสอนกัลยาณีในฐานะที่เป็นผู้อาวุโสกว่า แต่กัลยาณีก็คงได้

แค่ยิ้มหวานให้

น้ำเสียงของกัลยาณีใสก้องกังวาน อาจจะไม่ได้อ่อนโยนเหมือนน้ำเสียงของน้ำทิพย์ และอาจจะไม่ได้ใสอย่างเพลงพิณ

น้ำเสียงใหญ่น้อยของเธอควบคุมได้พอเหมาะพอเจาะ ทำให้ผู้ที่ได้ฟังรู้สึกสบายใจ แล้วก็ฟังเพลินไปโดยไม่รู้ตัว

จะไม่พูดก็ไม่ได้ กัลยาณีเองก็ทำการบ้านได้ค่อนข้างแน่นหนาทีเดียว เธอวาดผังและอธิบายห้องแต่ละห้องได้อย่างละเอียด

เพราะว่าคฤหาสน์แบบนี้เหลือเพียงหลังเดียว คนที่ออกแบบก็ได้ใส่ความชอบส่วนตัวลงไปด้วย ดังนั้นจึงได้รับการตกแต่งอย่างดีก่อนที่จะขายออกอยู่แล้ว

แต่ว่าก็ตรงกับใจของจักรชัยพอดี เขาเองก็รู้สึกโดนใจจากการออกแบบของคฤหาสน์หลังนี้เหมือนกัน

การออกแบบทั้งสามชั้นของตึกรวมไปถึงสวนดอกไม้หลังบ้านเป็นไปคนละรูปแบบ หากแต่กลับผสมผสานกันอย่างลงตัว บ้านหลัวนี้สามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหลากหลาย ขอแค่ยืนอยู่ในมุมสูงคนละมุม

สุดท้ายราคาตกอยู่ที่สามสิบสองล้านหกแสนหกหมื่นจักรชัยหยิบบัตรยศพลออกมาวางลงในมือ

ของกัลยาณี

“เชิญกดรหัสผ่านค่ะ……”

เสียง“ติ๊ด”จากระบบดังขึ้น การซื้อขายเสร็จสมบูรณ์

ในห้องโถงนี้เซ็งแซ่ไปด้วยข่าวคราวการซื้อคฤหาสน์หลังนี้ของจักรชัย ฉับพลันผู้คนนิ่งงันไปทั่ว

ห้อง

คนที่มาซื้อบ้านที่นี่ ใครๆก็ต้องรู้จักชั้นสูงที่สุดของคฤหาสน์นี้ดี ทุกคนรู้ถึงราคาของคฤหาสน์หลังนี้อยู่แล้ว

บางคนต่อให้อยากซื้อ แต่ว่าข้างในตัวบ้านตกแต่งมาให้เรียบร้อยแล้ว ถ้าคิดจะตกแต่งใหม่ ราคาก็พอๆกับซื้อคฤหาสน์หลังใหม่เลยทีเดียว ดังนั้นทุกคนจึงไม่กล้าซื้อบ้านที่โจษจันกันว่าเป็น

เผือกร้อนลวกมือหลังนี้

แต่ว่าความจริงล้วนปรากฏตรงหน้า พวกเธอจะไม่เชื่อก็ไม่ได้

ทั้งสามคนที่โดนละเลยไปตั้งแต่ต้นต่างก็พูดไม่ออกนานแล้ว เมื่อครู่พวกเขาพูดอะไรหรือทำอะไรในใจรู้ดีที่สุด ซึ่งก็ไม่ได้ต่างอะไรกับการตบหน้าพวกเขาฉาดใหญ่

“จริงสิ บ้านหลังนี้เข้าไปอยู่ได้เลยใช่ไหม”

จักรชัยยัดใบเสร็จเข้าในกระเป๋าตามความเคลื่อนไหวของมือ คนรอบตัวเห็นต่างก็รู้สึกใจสั่น นั่นเป็นใบเสร็จเงินสามสิบล้านเชียวนะ ยัดลงกระเป๋าง่ายๆแบบนี้เลยหรือ

“ใช่ค่ะ คุณสามารถเข้าไปได้ตอนนี้เลยค่ะ ฉันจะพาคุณไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมนะคะ”

จักรชัยโบกมือ กัลยาณียิ้มให้แล้วโบกมือกลับ เขาเดินไปที่แปลนบ้านอีกครั้ง แล้วชี้ไปที่คฤหาสน์อีกสองหลังในสามหลังนั้น

“ผมเตรียมจะซื้อคฤหาสน์อีกหลังหนึ่ง คุณมาอธิบายให้ผมฟังดีกว่า ผมจะได้นำไปประกอบการพิจารณา！”

เมื่อสิ้นเสียงพูด คนในห้องโถงต่างก็สูดหายใจลึกๆเข้าอีกรอบ