moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 44

บทที่44 อันตราย

แน่นอนว่าจักรชัยฟังน้ำเสียงไม่พอใจของจริยาออก ท่าทีของเธอแข็งกร้าวขึ้นมาอีกนิด

เธอกระชากแขนของตัวเองออกมาจากมือของอลินดา

“มีธุระอะไรค่อยโทรหาผมแล้วกัน！ตอนนี้ผมมีธุระ ผมไม่ส่งแล้วนะ”

พูดจบ จักรชัยก็ขอตัวเดินออกมาดื้อๆ เปิดประตูห้องส่วนตัวทิ้งไว้ ยืนอยู่ตรงนั้น รอให้อลินดาเดิน

ออกไป

อลินดารู้สึกตระหนกกับการกระทำของจักรชัย เธอลืมร้องไห้ออกมาชั่วขณะ แต่เธอก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่ต่อไป จึงได้แต่กุมหน้าวิ่งออกไปอย่างไม่เต็มใจ

“เอาล่ะ เธอพูดต่อได้แล้ว”

สายตาของจักรชัยทอดมองเรือนร่างอันเผ็ดร้อนของจริยา พลางฟังข่าวคราวของกิจการบริษัทตระกูลหัสบดินทร์ กรุ๊ป

คนในตระกูลหัสบดินทร์ แบ่งกันออกเป็นสองพวกขาวดำอย่างชัดเจน ระบบการบริหารจัดการในบริษัทก็แบ่งออกใหญ่มาก นับจากธุรกิจการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ ไปจนถึงธุรกิจอุปโภคบริโภค ร้านอาหาร สถานบันเทิง และโรงพยาบาล ตามที่แบ่งเอาไว้เป็นลำดับ

หรือแม้กระทั่งมีบริษัทส่วนตัวพิเศษอยู่ในเครือ สำหรับรายละเอียดที่ว่าทำอะไรนั้น จริยายังไม่ได้เล่า ทั้งสองคนคนหนึ่งถามคนหนึ่งตอบ ทั้งคู่ได้นั่งอยู่ในห้องส่วนตัวราวๆสามชั่วโมงได้

เท่าที่จักรชัยรู้ ณ ปัจจุบัน ทั้งหมดนั้นเกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้แล้ว เดิมทีคิดว่าพวกอภิมหาเศรษฐีเป็นพวกที่เรียงลำดับโลกอยู่ไม่กี่คนเท่านั้น คิดไม่ถึงว่ายังมีพวกอภิมหาเศรษฐีเร้นซ่อนอยู่แบบนี้อีก

มากมาย

ตระกูลหัสบดินทร์ ก็เป็นหนึ่งในนั้น ถ้าจะพูดถึงทรัพย์สมบัติหรือประวัติศาสตร์วงตระกูล น่าจะมีมากกว่าพวกเศรษฐีที่ติดอันดับบนบอร์ดเสียอีก

ทั้งสองคนหยุดสนทนาด้วยความคอแห้ง มือถือของจักรชัยเกิดดังขึ้นเวลานี้ เป็นกรชวัลโทรมา

“ผมออกไปรับโทรศัพท์สักครู่ เสียมารยาทแล้ว”

การผ่าตัดของน้ำทิพย์กำลังจะเริ่มต้นแล้ว กรชวัลโทรมาถามเขาว่าจะไปไหม เพราะว่าการผ่าตัดครั้งนี้สำคัญมาก จะเป็นการตัดสินใจว่าน้ำทิพย์จะฟื้นขึ้นมาหรือไม่

จักรชัยนั่งสีหน้าหนักอึ้งอยู่ตรงหน้าจริยา

“ถ้าคุณชายมีธุระจะไปทำธุระก่อนก็ได้นะคะ ถ้าคุณอยากทราบอะไรเพิ่มเติมก็โทรหาฉันได้ค่ะ นี่คือนามบัตรของฉัน ฉันจะเปิดมือถือไว้ตลอด24ชั่วโมงค่ะ”

จริยาเห็นสีหน้าของจักรชัยดูหนักอึ้ง เธอก็เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นแล้ว เธอจึงหยิบนามบัตรออก

มาวางตรงหน้าจักรชัยในเวลาที่เหมาะสม ทำให้จักรชัยประเมินค่าเธอสูงขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง

จักรชัยยิ้มเล็กน้อย หยิบนามบัตรใส่มืออ่านดู แล้วกดเบอร์โทรไปตามที่ได้มาจากนามบัตร “ผมไม่มีนามบัตรน่ะ นี่เป็นเบอร์โทรของผมนะ คุณจะเมมเอาไว้ก็ได้ ครั้งหน้าถ้ามีธุระอะไรก็โทรหาผม

ได้เสมอ แต่อย่าทำป้ำป้ำเป๋อเป๋อ เอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงแบบวันนี้”

จริยานึกถึงตอนที่ตัวเองเกือบจะโดนชนล้มลงกลางถนน จึงยิ้มอย่างเขินอายเล็กน้อย

เธอเตรียมที่จะออกไปเช็คบิล แต่จักรชัยกลับแย่งจ่ายก่อน

อย่างไรเสียจะว่าไปวันนี้ถือว่าจ่ายเพื่อส่วนรวม ยิ่งไปกว่านั้นจริยาเป็นเพียงเด็กสาว มีที่ไหนที่

ให้ผู้หญิงจ่ายเงิน