moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 53

บทที่ 53 เล่นละคร

พูดถึงลุงหยวน ถ้าเขามายุ่งเกี่ยวด้วย เขาก็คงจะดึงตระกูลหัสบดินทร์มาเกี่ยวข้องด้วย

แล้วลุงหยวนที่เขาเอ่ยถึง กับลุงหยวนแห่งตระกูลหัสบดินทร์ ใช่คนๆเดียวกันไหม?

ทางอลินดาเองก็ร้องทุกข์ขึ้นไม่หยุด และฝั่งจำรัสเองกลับมีจิตใจที่สงบ

เขาไม่เพียงแค่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นต่างๆนาๆกับจักรชัย และได้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีทางที่เรื่องนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญมั้ง?

"ไอ้จำรัส แกต้องจบแน่ๆ"

"แกอยากจะรู้ใช่ไหมว่าจักรชัยเป็นใครกันแน่?"

ถ้าเทียบกับจำรัส ยังไงอลินดาก็รู้เรื่องมากกว่าเขาอยู่แล้ว

เพราะว่าตั้งแต่คำพูดที่หัวหน้าหรัณย์พูดขึ้นเมื่อวาน เธอก็สามารถเดาออกเดาออกได้แล้วว่าจักรชัยคือใคร

เขาไม่ใช่แค่พวกเป็นเศรษฐีร่ำรวย แต่เขายังมีอำนาจอันยิ่งใหญ่อีกด้วย

พอคิดแบบนี้ในใจ อลินดาก็ยิ่งรู้สึกอยากจะยกย่องจักรชัยให้มากกว่าเดิม ต่อให้ตอนนี้ตัวเองจะดูน่ากเกลียดขนาดไหนก็ตาม

"ให้ตายเถอะ แกกำลังจะข่มใครอยู่?"

ไม่ว่าเป็นใคร เขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ไม่ชอบให้ฝ่ายตรงข้ามที่เป็นผู้หญิงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้ชายคนอื่นอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น อลินดาเป็นผู้หญิงที่เคยรู้จักกันอย่างลึกซึ้งมาก่อน

เขาจึงใช้สายตาอันโหดเหี้ยมเหลือบมองอลินดา ทีแรกจำรัสที่คิดปล่อยปละละเลยทุกอย่างไป ตอนนี้กลับรู้สึกโมโหเป็นไฟขึ้นมา

"เหอะ ก็แค่ไอ้ผู้ชายจนๆคนนั้นหรอ ฉันจะกลัวพวกมันได้ยังไง"

พอพูดถึงขั้นนี้ จำรัสก็ไม่ได้คิดจะรอ เขาจึงจัดการทุกอย่างอย่างฉับไว

"ไปจับมันมาให้ฉัน"

เขาออกคำสั่งว่าตนเองจะลงไม้ลงมือ จำรัสจับคางของอลินดาไว้

"ไอ้ผู้หญิงชั่ว ฉันจะให้แกดูว่าผู้ชายที่แกจีบอย่างยากลำบากจะจมอยู่ใต้แทบเท้าของฉันยังไง......"

"อะไรนะ? ไหนแกบอกว่าจะให้ฉันเรียกคนหรือไง แล้วมาคืนคำพูดตอนนี้?"

เขามองอลินดาด้วยความอาฆาตแค้น ทีแรกเขาก็ไม่คิดจะทำแบบนี้หรอก

"จำรัส แกคิดดูดีๆนะ ถ้าแกเสียคำพูดต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ แกไม่กลัวหรือ......"

"กลัวอะไร"

เขาจึงเงยหน้าแล้วปรายตามองจักรชัย จำรัสตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

พอพูดพบ นัยน์ตาอันโหดเหี้ยมนั้นกวาดมองไปรอบข้าง

"ดูอะไร? ถ้าไม่กลัวตายที่อยู่ที่นี่ต่อสิ"

เขาตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด คนรอบข้างจึงได้แยกย้ายกันไป มีแต่จิตรกัญญาที่ยังคงอยู่

จิตรกัญญาที่ยืนอยู่เคียงข้างจักรชัยอย่างไม่หลบสายตาผู้อื่นแบบนี้ คนอื่นอยากจะมองข้ามเธอก็ยังมองข้ามไม่ได้

"โถ่ สาวสวยคนนี้อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ เพื่อที่จะให้ผู้ชายอย่างพวกฉันได้เศษสุขหรือไง?"

"จำรัส"

จักรชัยหันหลังไป แล้วยืนอยู่ตรงหน้าจิตรกัญญา สีหน้าเต็มไปด้วยความเขียวคล้ำ

"เหอะ"

แล้วจำรัสจึงยิ้มอย่างร้ายกาจ นัยน์ตากวาดมองจิตรกัญญาและจักรชัยไปชั่วพริบตาเดียว จากนั้นก็พูดด้วยความขบขัน

"ทำไม สาวๆของแก คนอื่นเขาเปลี่ยนสาวทุกวัน ใครจะไปสนใจสาวแบบนี้ของแก?"

จากนั้นจิตรกัญญาจึงถูกตบหน้า แล้วสายตาที่อลินดามองเธอนั้นเต็มไปด้วยอาฆาตที่ใกล้พ่นไฟออกมา

"แกอีกแล้วหรอ จักรชัย แกรีบหลีกไปเดี๋ยวนี้"

เธอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ผู้ชายเป็นสัตว์ที่ตาดี

และในสถานการณ์ตอนนี้ ตัวเองดูน่าอับอายและดูแย่ยิ่งนัก เธอเทียบไม่ติดกับผู้หญิงที่คอยปกป้องจักรชัยอยู่ข้างๆเลย แล้วจิตรกัญญายังทำเป็นว่าตัวเองใสซื่อบริสุทธิ์

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งโมโม่ ในใจของอลินดาจึงมีความรู้สึกที่แปรเปลี่ยนไป

วันนี้ เธอไม่ได้คิดจะญาติดีกับจักรชัย แค่อยากจะลากเขามาชดใช้กรรมเท่านั้น

จักรชัยเป็นคนที่ไม่ชอบเห็นแก่ความรู้สึกของคนอื่น งั้นฉันจะไปตามตื๊อให้อย่างลำบากแสนเข็นอีกทำไม.......

แน่นอนว่า ในช่วงเวลานี้ อลินดาก็ไม่ได้ใคร่ครวญถึงตัวเองว่า จริงๆแล้วตัวเองนี่แหละที่หน้าเงินจนไม่สนใจความรู้สึกของผู้อื่น

เธอยิ่งนึกไม่ถึง เธอไม่ไปยุ่งกับคนอื่นแล้ว นี่เป็นเรื่องที่จักรชัยปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง

หลังจากที่จักรชัยบอกเตือนเธอ เธอจึงได้สติกลับมาไปเดินหนีไป

เธอที่พึ่งจะหนี นึกไม่ถึงว่าเวลานี้ อลินดาจะลุกขึ้นจากพื้นได้

"จำรัส ยังไม่สั่งคนให้จับผู้หญิงคนนั้นไว้"

"อะไร ไม่เล่นละครแล้วหรอ?"

สถานการณ์มันแปรเปลี่ยนไปเยอะมาก จักรชัยจึงขมวดคิ้วเป็นปม

"พูดมากไปทำไม? ฉันถูกแกจับแล้วแล้วยังจะเอายังไงอีก?"

มือทั้งสองเท้าเอวไว้ อลินดาไม่ได้ดูหวาดผวาเหมือนก่อนหน้านี้ เธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะ

"พวกแกทั้งคนไป"

จากนั้นก็เอามือชี้ไปยังลูกน้องสองคน จำรัสหันหลังไป แล้วตบหน้าอลินดาไปหนึ่งที จนเธอล้มและแนบชิดกับพื้น

"แกอยากทำอะไร?"

อลินดาใช้มือจับแก้มของตัวเองไว้ อลินดาทำสีหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อ

"แกตบฉัน?"

"เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไง ฉันล่อคนออกมา แล้วแกจะปล่อยฉันไป? แกยังจะตบฉันอีก"

สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ จากนั้นจำรัสก็ค่อยไปจับหน้าเธอ

ไร้สาระ เอาออกแรงมากขนาดนั้น

ทีแรกอลินดายังเตรียมตัวที่จะร้องเจ็บออกมา แต่นัยน์ตาคู่นั้นกลับเห็นสายตาอันอ่อนโยนของจำรัส เธอกลับไม่กล้าเอ่ยพูด

"ไม่เจ็บ ไม่เจ็บ"

เธอใช้มือจับไหล่ของจำรัสไว้ อลินดาทำสีหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

จักรชัยไม่ต้องการตัวเองแล้ว งั้นจำรัสที่เป็นเหมือนก้อนหินที่จะทั้งแข็งทั้งเหม็นที่อยู่ในห้องน้ำ ตัวเองก็ต้องเห็นค่าอยู่แล้ว

เธอรู้สึกขยะแขยงมากๆ

"เพี้ยะ" ดังขึ้น แก้มรู้สึกแสบร้อนมากๆ ความคิดในสมองของอลินดาจึงหายไปทันที