moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 53

บทที่ 53 เล่นละคร

พูดถึงลุงหยวน ถ้าเขามายุ่งเกี่ยวด้วย เขาก็คงจะดึงตระกูลหัสบดินทร์มาเกี่ยวข้องด้วย

แล้วลุงหยวนที่เขาเอ่ยถึง กับลุงหยวนแห่งตระกูลหัสบดินทร์ ใช่คนๆเดียวกันไหม?

ทางอลินดาเองก็ร้องทุกข์ขึ้นไม่หยุด และฝั่งจำรัสเองกลับมีจิตใจที่สงบ

เขาไม่เพียงแค่นึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นต่างๆนาๆกับจักรชัย และได้เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่มีทางที่เรื่องนี้จะเป็นเรื่องบังเอิญมั้ง?

"ไอ้จำรัส แกต้องจบแน่ๆ"

"แกอยากจะรู้ใช่ไหมว่าจักรชัยเป็นใครกันแน่?"

ถ้าเทียบกับจำรัส ยังไงอลินดาก็รู้เรื่องมากกว่าเขาอยู่แล้ว

เพราะว่าตั้งแต่คำพูดที่หัวหน้าหรัณย์พูดขึ้นเมื่อวาน เธอก็สามารถเดาออกเดาออกได้แล้วว่าจักรชัยคือใคร

เขาไม่ใช่แค่พวกเป็นเศรษฐีร่ำรวย แต่เขายังมีอำนาจอันยิ่งใหญ่อีกด้วย

พอคิดแบบนี้ในใจ อลินดาก็ยิ่งรู้สึกอยากจะยกย่องจักรชัยให้มากกว่าเดิม ต่อให้ตอนนี้ตัวเองจะดูน่ากเกลียดขนาดไหนก็ตาม

"ให้ตายเถอะ แกกำลังจะข่มใครอยู่?"

ไม่ว่าเป็นใคร เขาที่เป็นผู้ชายคนหนึ่งก็ไม่ชอบให้ฝ่ายตรงข้ามที่เป็นผู้หญิงเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับผู้ชายคนอื่นอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น อลินดาเป็นผู้หญิงที่เคยรู้จักกันอย่างลึกซึ้งมาก่อน

เขาจึงใช้สายตาอันโหดเหี้ยมเหลือบมองอลินดา ทีแรกจำรัสที่คิดปล่อยปละละเลยทุกอย่างไป ตอนนี้กลับรู้สึกโมโหเป็นไฟขึ้นมา

"เหอะ ก็แค่ไอ้ผู้ชายจนๆคนนั้นหรอ ฉันจะกลัวพวกมันได้ยังไง"

พอพูดถึงขั้นนี้ จำรัสก็ไม่ได้คิดจะรอ เขาจึงจัดการทุกอย่างอย่างฉับไว

"ไปจับมันมาให้ฉัน"

เขาออกคำสั่งว่าตนเองจะลงไม้ลงมือ จำรัสจับคางของอลินดาไว้

"ไอ้ผู้หญิงชั่ว ฉันจะให้แกดูว่าผู้ชายที่แกจีบอย่างยากลำบากจะจมอยู่ใต้แทบเท้าของฉันยังไง......"

"อะไรนะ? ไหนแกบอกว่าจะให้ฉันเรียกคนหรือไง แล้วมาคืนคำพูดตอนนี้?"

เขามองอลินดาด้วยความอาฆาตแค้น ทีแรกเขาก็ไม่คิดจะทำแบบนี้หรอก

"จำรัส แกคิดดูดีๆนะ ถ้าแกเสียคำพูดต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ แกไม่กลัวหรือ......"

"กลัวอะไร"

เขาจึงเงยหน้าแล้วปรายตามองจักรชัย จำรัสตะโกนขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

พอพูดพบ นัยน์ตาอันโหดเหี้ยมนั้นกวาดมองไปรอบข้าง

"ดูอะไร? ถ้าไม่กลัวตายที่อยู่ที่นี่ต่อสิ"

เขาตะโกนด้วยความเกรี้ยวกราด คนรอบข้างจึงได้แยกย้ายกันไป มีแต่จิตรกัญญาที่ยังคงอยู่

จิตรกัญญาที่ยืนอยู่เคียงข้างจักรชัยอย่างไม่หลบสายตาผู้อื่นแบบนี้ คนอื่นอยากจะมองข้ามเธอก็ยังมองข้ามไม่ได้

"โถ่ สาวสวยคนนี้อยากจะอยู่ที่นี่ต่อ เพื่อที่จะให้ผู้ชายอย่างพวกฉันได้เศษสุขหรือไง?"

"จำรัส"

จักรชัยหันหลังไป แล้วยืนอยู่ตรงหน้าจิตรกัญญา สีหน้าเต็มไปด้วยความเขียวคล้ำ

"เหอะ"

แล้วจำรัสจึงยิ้มอย่างร้ายกาจ นัยน์ตากวาดมองจิตรกัญญาและจักรชัยไปชั่วพริบตาเดียว จากนั้นก็พูดด้วยความขบขัน

"ทำไม สาวๆของแก คนอื่นเขาเปลี่ยนสาวทุกวัน ใครจะไปสนใจสาวแบบนี้ของแก?"

จากนั้นจิตรกัญญาจึงถูกตบหน้า แล้วสายตาที่อลินดามองเธอนั้นเต็มไปด้วยอาฆาตที่ใกล้พ่นไฟออกมา

"แกอีกแล้วหรอ จักรชัย แกรีบหลีกไปเดี๋ยวนี้"

เธอเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง ผู้ชายเป็นสัตว์ที่ตาดี

และในสถานการณ์ตอนนี้ ตัวเองดูน่าอับอายและดูแย่ยิ่งนัก เธอเทียบไม่ติดกับผู้หญิงที่คอยปกป้องจักรชัยอยู่ข้างๆเลย แล้วจิตรกัญญายังทำเป็นว่าตัวเองใสซื่อบริสุทธิ์

ยิ่งคิดเธอก็ยิ่งโมโม่ ในใจของอลินดาจึงมีความรู้สึกที่แปรเปลี่ยนไป

วันนี้ เธอไม่ได้คิดจะญาติดีกับจักรชัย แค่อยากจะลากเขามาชดใช้กรรมเท่านั้น

จักรชัยเป็นคนที่ไม่ชอบเห็นแก่ความรู้สึกของคนอื่น งั้นฉันจะไปตามตื๊อให้อย่างลำบากแสนเข็นอีกทำไม.......

แน่นอนว่า ในช่วงเวลานี้ อลินดาก็ไม่ได้ใคร่ครวญถึงตัวเองว่า จริงๆแล้วตัวเองนี่แหละที่หน้าเงินจนไม่สนใจความรู้สึกของผู้อื่น

เธอยิ่งนึกไม่ถึง เธอไม่ไปยุ่งกับคนอื่นแล้ว นี่เป็นเรื่องที่จักรชัยปรารถนาเป็นอย่างยิ่ง