moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 55

บทที่ 55 กระตุ้น

ลุงหยวนไม่ถือว่าอายุมาก ตอนที่เดินนั้นดูแข็งแกร่งมากๆ

คนๆนี้เพิ่งจะลงไป ก็รีบเดินมาหาจักรชัย จึงบังเอิญเห็นการกระทำแบบนั้นของจักรชัย

"โถ่ๆๆ คุณชาย คุณชาย ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ"

เขาเลยรีบวิ่งไป ขณะที่กำลังพูดด้วยความกระวนกระวาย

"อย่าตี?"

จักรชัยไม่เข้าใจว่าลุงหยวนกำลังคิดอะไรอยู่ จักรชัยทนไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

เขาไม่เคยเจอลุงหยวน แต่เคยได้ยินเสียงของเขา มันเหมือนกับเสียงเมื่อก่อนมากๆ

"เหอะ"

ได้ยินคำพูดพวกนี้ของจักรชัย ลุงหยวนจึงกระตุกมุมปากขึ้น แล้วพูดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"พวกเราตระกูลหัสบดินทร์คือใคร? ก็แค่หมาจนตรอกเท่านั้น อยากทำร้ายก็ทำร้ายไปเลย"

ลุงหยวนจึงพูดขึ้นอย่างบ้าอำนาจ แล้วก็ยังกระตุ้นให้จักรชัยทำลงมือเร็วกว่านี้

"พอเถอะ พอเถอะ คุณชายเล็ก คุณรีบหน่อยเถอะ"

"ไม่ใช่......"

ฉันยังไม่ได้ชกเขาจนพอใจเลย

คำพูดด้านหลัง จักรชัยไม่ได้พูดขึ้น แต่กลับยกมือขึ้นแล้วชกจำรัสอีกหลายๆครั้ง

เห็นเขาทำแบบนี้ ลุงหยวนจึงเข้าใจสักที

"คุณชายเล็ก เรื่องชกต่อยคนปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคนอื่นก็พอ อย่าได้ทำให้ตัวเองต้องบาดเจ็บเลย"

เขาจึงพูดอย่างด้วยความน่าสนใจ จากนั้นก็เข้าไปพยุงจักรชัย

เพียงแต่ว่า จักรชัยมีรูปร่างที่สูงใหญ่ นับประสาอะไรกับลุงหยวนเองก็เป็นชายที่อายุเริ่มเยอะแล้ว จะไปเทียบกันได้ยังไง

"ได้ๆๆ ลุงหยวน ฉันไม่ชกมันก็ได้ ลุงปล่อยเถอะ"

"ไม่ ลุงจะพยุงคุณชาย"

สีหน้าของเขาดูแน่วแน่ ลุงหยวนไม่ยอมปล่อยมือ

"ได้ ลุงหยวน ฉันไม่ได้เป็นคนนอกอะไร ฉันจัดการด้วยตัวเองได้"

"ดูคุณสิ คุณชายเล็ก ถ้าคุณคือคนนอก งั้นลุงถือว่าเป็นอะไร?"

เขาพูดด้วยความขบขัน ลุงหยวนทำได้เพียงปล่อยมือออก

ทำอะไรไม่ได้ คนแก่ มักจะจุกจิกเรื่องของคนอื่นตลอด

พอเห็นว่าตัวเองไม่สามารถช่วยจักรชัยได้ ลุงหยวนจึงทำได้เพียงปล่อยเป้าหมาย

"โถ่ จำรัสหนอ"

เวลานี้ ในสถานที่เกิดเหตุ ลูกน้องของจำรัสถูกจับขึ้นรถหมดแล้ว

บนพื้นเหลือแค่เขาคนเดียวที่เป็นลูกพี่ใหญ่

เขาเห็นลุงหยวน สีหน้าจึงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

"ลุงหยวน ลุงเป็นยังไงบ้างช่วงนี้?"

เขามาไม้นี้ ทำให้เห็นอย่างชัดเจนว่าอยากจะพึ่งเขาเป็นความหวังสุดท้าย

"ได้ อย่าได้ดึงฉันไปเกี่ยวเยอะ อย่าลืมว่าตอนนี้แกอยู่ในฐานะอะไร"

ลุงหยวนพูดถึงตอนสุดท้าย เขาก็ยังคงเป็นลูกน้องของตระกูลหัสบดินทร์ แค่ว่าจะมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกว่าคนอื่น

ดังนั้น เวลานี้พอได้ยินจำรัสพูดแบบนี้ จึงต้องการห่างเหินจากเขาให้มาก

และในสายตาเขา ลูกน้องของตัวเองขึ้นรถไปแล้ว แล้วตัวเองยังอยู่ที่นี่ จึงไม่อยากจะปล่อยตัวเองไป

อีกอย่าง ปกติตัวเองกับลุงหยวนก็ถือว่ามีความสัมพันธ์ที่ไม่เลวอยู่เหมือนกัน

"พอเถอะ ลุงหยวน จะปล่อยหรือไม่ปล่อยแกไป ฉันไม่มีสิทธิ์ แกอย่ามาพูดจาล้อเล่นเลย"

"คนที่ล้อเล่นคือแก ไม่ใช่ฉัน"

จำรัสจึงกำลังให้ความรู้สึกที่ต้องการท้าทายจักรชัย ลุงหยวนสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

คนที่ใกล้ถึงตาย ตอนนี้ตนเองยังไม่รู้ตัวอีก

ในใจจึงพึมพำด้วยความเย็นชา ลุงหยวนจึงพูดขึ้นอย่างผลักไสหน้าที่ จากนั้นก็ได้พูดกับจักรชัยด้วยความเคารพ

"คุณชายเล็กครับ คนๆนี้อยากจะจัดการยังไงดี?"

ส่วนทางฝั่งเทิดไทเอง เขาสามารถแก้ไขปัญหาด้วยตัวเอง

แต่สำหรับฝั่งลุงหยวน ฐานะของจักรชัยนั้นใหญ่กว่าเขา เขาจึงต้องถามเป็นพิธีก่อน

"ไม่ต้องแล้ว ลุงหยวนแค่ทำตามกฎของเราก็พอ"

จากนั้นก็ส่ายหัว จักรชัยไม่อยากจะแสดงอำนาจของตัวเองออกมา

เมื่อกี้ทำใช้ฐานะของตัวเองข่มเหงคนอื่น ก็เพราะว่าสถานการณ์มันบังคับเท่านั้น วันนี้ กฎหมายสามารถจัดการทุกอย่าง

พูดจบ จักรชัยจึงตบหน้าผากของตัวเองแรงๆ จากนั้นก็ร้องทุกข์ออกมา พร้อมกับทำสีหน้าที่เปลี่ยนไป

"เป็นอะไรไป? คุณชายเล็ก?"