moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 56

บทที่ 56 ว่ากล่าวตำหนิ

ถ้าเทียบกับจักรชัยแล้ว อลินดาก็ไม่ได้รู้จักกลัวเลยสักนิด

เธอไม่เพียงแต่ว่ากล่าวตำหนิลุงหยวน แม้กระทั่งมืออีกข้างก็ยังคงชี้จักรชัยไว้พลางพูดขึ้น

"เค้าเป็นแฟนของฉัน คุณมันก็แค่หมาตามตูดเท่านั้น มีสิทธิ์......."

"เพี้ยะ" เสียงๆเดียว อลินดายังพูดไม่จบก็ถูกตบหนึ่งที

ตรงหน้า จักรชัยอดกลั้นความอยากสั่นเทาของเรือนร่างไม่ได้

ตัวเองได้ทนครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะกฎที่ว่าจะไม่ตบตีผู้หญิง นึกไม่ถึงว่าวันนี้เขากลับแหกกฎข้อนี้

"จักรชัย คุณกล้าตบฉันหรอ?"

ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม อลินดาพยายามจะพุ่งมาตบตีเขา

และเมื่อครู่นี้ ทีแรกก็ยังรู้สึกลังเลหน่อย ลุงหยวนที่รู้สึกว่าคุณชายของตัวเองดูผิดคน วันนี้กลับตอบสนองแบบนี้

"ไอ้ผู้หญิงบ้า คุณชายของฉันตบเธอก็เพราะว่าให้หน้าเธอ อย่าให้หน้าแล้วยังหน้าด้านแบบนี้"

มือของเขาออกแรง จากนั้นก็ได้ผลักอลินดาล้มลงบนพื้น

สำหรับผู้หญิงแบบนี้ เขาไม่ได้รู้สึกดีด้วยมาตลอด

ดูจากนัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะครอบครอง

เขาจึงส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ถูกและรู้สึกว่าอลินดาเป็นจุดบกพร่องเพียงจุดเดียวชีวิตของจักรชัย

"คุณชายเล็ก รับพ่อแม่สำคัญยิ่งกว่า รีบขึ้นรถเถอะ"

"อืม"

จากนั้นก็ตอบกลับอย่างผิวเผิน จักรชัยไม่ได้เตรียมตัวที่จะสนใจอลินดา แค่อยากจะรีบขึ้นรถ

คิดไม่ถึง คนๆนั้นกลับหาเรื่องอีก

"โถ่ๆ แก่ขนาดนี้แล้ว ตำรวจไม่เพียงแต่ปกป้องคุ้มครองเขาอย่างเดียว แล้วยังจะตบตีประชาชนที่เป็นเพศหญิงอีกด้วย บนโลกนี้มีเหตุผลแบบนี้ด้วยหรอ?"

จากนั้นเธอจึงจับแก้มของตัวเองไว้ อลินดาร้องไห้จนน้ำตาคลอ

แน่นอน ถ้าบนใบหน้าเธอไม่มีความน่ารังเกียจขนาดนั้น นี่ก็คงจะดีขึ้นมาหน่อย

พอพูดจบ ก็เห็นว่าไม่มีใครพูดกับเธอ เธอจึงได้กอดขาของลุงหยวนไว้

"โถ่ คุณตำรวจ ยังไงฉันก็คือผู้เสียหาย คุณดูฉัน......."

ใบหน้าที่มีบาดแผลได้ยื่นไปอยู่ตรงหน้าของลุงหยวน จึงทำให้เขารู้สึกรังเกียจมากๆ และเกือบจะใช้ขาแทบ

"ปล่อย"

ลุงหยวนขมวดคิ้วขึ้นพลางพูดคำๆนี้ แต่อลินดากลับไม่ยอมทำตาม

"คุณชายน้อย ทำให้คุณรู้สึกขบขันแล้ว"

เขาจึงหันไปคุยกับจักรชัย จากนั้นก็จ้องมองสีหน้าของเขา

ดีมาก สีหน้าที่ดูรังเกียจของเขา จึงทำให้เขาจัดการทุกอย่างได้อย่างง่ายขึ้น

จากนั้นก็ใช้สายตามองลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ทีแรกก็อยากจะยืนสั่งพวกเขาสองคน จากนั้นก็จะรีบออกจากที่นั่น

ทั้งสองไม่รู้ว่าจะใช้วิธีอะไร กลับช่วยอลินดาออกจากน้ำมือของลุงหยวนอย่างง่ายดาย

"ลุงหยวน นี่จะทำยังไงดี?"

ในใจเหมือนกำลังจับมันเทศที่ยังร้อนอยู่ ลูกน้องทั้งสองคนนี้ไม่รู้จะตอบสนองยังไง

"จับกุมตัวไว้ กลับไปค่อยไปสอบปากคำ"

"ถ้าเธอเคยทำเรื่องไม่ดีๆ ก็จับขังเถอะ ถ้าเป็นผู้เสียหาย ก็ต้องเรียกชดเชยให้เธอไม่มากก็น้อย"

ถ้าไม่ได้มีจุดจบแบบนี้ ลุงหยวนพูดจาต้องไม่มีทางเกรงใจแบบนี้

แต่ว่าอลินดาไม่เข้าใจ

แม้กระทั่งเธอยังนึกว่า ลุงหยวนจึงทำยังไงเธอได้ เห็นอย่างชัดเจนว่าจักรชัยไม่ได้ลืมตัวเองไป

"ไอ้แก่ แกกล้าจับฉันหรอ กลับไปดูว่าคุณชายแกจะ......."

"พาตัวไปเถอะ"

เขาจึงโบกมือ จากนั้นก็ลากตัวอลินดาที่กำลังตะโกนโวยวายออกไป แน่นอนว่าจักรชัยต้องไม่สนใจ

ตลกแล้ว ถ้าอลินดาสามารถอยู่ในสถานีตำรวจไปตลอดชีวิต งั้นเขาก็ยิ่งต้องวาสนา

"ลุงหยวน ไม่ต้องพูดอะไรสักอย่าง จับมันไปก็พอ"

พูดตามตรง ลุงหยวนไม่ได้สนใจในตัวอลินดาแม้แต่นิดเดียว

แค่ว่าวันนี้ถูกคำๆนี้ของจักรชัยทำให้เขารู้สึกสงสัยขึ้นมา

"วางใจเถอะ คุณชายน้อย ผมต้องตรวจเช็คให้ดีอยู่แล้ว"

สุดท้าย เนื้อชิ้นนี้ก็ยื่นไปมาๆ ตอนนั้นใครก็ไม่ได้กิน

แค่ว่า เช้าวันต่อมา ตัวเองกลับคีบเนื้อก้อนใหญ่ในโจ๊ก เป็นก้อนเดียวกับเมื่อคืนเป๊ะ

ในใจกำลังคิดถึงแบบนี้ เขาจึงรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา

พ่อแม่ พวกเขาสามารถมีชีวิตที่ดีสักที

คนขับรถเป็นลูกน้องของลุงหยวน ตอนนี้เขาก็ได้จอดรถอยู่ในลานจอดแล้ว

ขณะที่จอดรถ เขาก็ได้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เมื่อกี้ตนเร่งเขา ตอนนี้กลับไม่ได้รู้สึกรีบ

นัยน์ตาของเขาจึงเหลือบไปมาๆ คนขับเงยหน้าขึ้นมองเขา กลับเห็นคุณชายน้อยที่นั่งอยู่ตรงข้างเบาะคนขับกำลังเหม่อลอยอยู่ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความคิดถึงใครบางคน

ไม่ใช่ นี่.......

ตอนเขาที่เป็นคนขับจะเรียกคุณชายน้อยดีไหม เขาก็ได้ตอบสนองทันที

“โถ่ ลุงคนขับรถ นี่ทำไมถึงแล้วไม่เรียกผมหน่อยล่ะ?”

เขาตบหัวของตัวเอง แล้วพูดคำๆนี้ขึ้น

น้ำเสียงมีความว่ากล่าวแอบแฝง แค่รู้สึกตื่นเต้นดีใจ

จากนั้นก็เห็นจักรชัยรีบลงจากรถ แม้แต่ตัวเองยังไม่ทันได้ตอบกลับ ก็ได้เดินเข้าไปในสถานีรถไฟ

ท่าทางแบบนั้นของเขา เหมือนดูดีใจมากๆ

คนขับก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรไป ทีแรกก็จะส่งคนแล้วกลับไป ตอนนี้กลับมีความคิดแบบอื่น

“คุณชายน้อย ผมจะรอคุณที่นี่ เดี๋ยวจะส่งคุณกับพ่อแม่คุณกลับไปเอง”

พอเขาพูดแบบนี้ จักรชัยกลับไม่ได้หันกลับมา แต่กลับโบกมือใส่เขา

พอคนขับเห็นแบบนี้ จึงนึกว่าจักรชัยตกลง

ทางคนขับจึงนิ่งเงียบไป แล้วพิงรถสูบบุหรี่

พอรถตำรวจปรากฏก็ได้ดึงดูดคนมากมาย เวลานี้กลับมาคนมุมล้อมมากมาย

คนขับเห็นแบบนี้บ่อย จึงไม่ได้ใส่ใจ แค่นัยน์ตาคู่นั้นมองไปยังเดินทางเข้าสถานีรถไฟอยู่ตลอดเวลา

อีกสักพัก คุณชายน้อยคงจะออกจากที่นั่น ตนเองก็จะสามารถมองเห็น

เขาคิดในใจ จากนั้นก็ยืนยืดตัวตรง