moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 59

บทที่ 59 ไม่พอใจ

ไม่ใช่ นี่ ...

คนขับรู้สึกตะลึง

แค่ดูจักรชัยและคนอื่น ๆ เดินจากไกลๆ เขาก็รู้สึกไม่พอใจ!

“ คุณชายน้อย คุณชายน้อย ... ”

“เอ๊ะ คุณลุงขับรถ ทำไมยังอยู่ที่นี่”

เมื่อได้ยินใครบางคนเรียกตัวเองอยู่ข้างหลัง จักรชัยก็หันหน้าไปมองเห็นลุงที่กำลังทำหน้าเอ๋อ

เหตุผลที่ทำให้พวกเขาสองคนรู้สึกอึ้งทึ้ง คือท่าทางที่คุณลุงแสดงออกมาแปลกเกินไป

นี่ควรพูดยังไงดี

จักรชัยจับคางของเขาไว้และคิดสักพักแล้วพูดกับลุงคนขับ

“ ลุงใครมาทำให้ลุงไม่พอใจหรือเปล่า”

คุณไม่ใช่คนที่ยั่วโมโหฉันหรือไง

เขาเบะปากแล้วพึมพำในใจ แต่ก็ยังต้องยิ้ม

"ไม่มีใครมาทำอะไรกับลุงหรอก ไม่มีใครมาทำอะไรกับลุง"

เขาทำมือสั่น แต่สีหน้ากำลังทำเหมือนเด็กที่กินไม่ได้กินลูกอม

จักรชัย บ่นในหัว แล้วจึงรู้สึกเข้าใจขึ้นมาทันที

"ลุงคนขับ เป็นเพราะผมไม่ได้ทักทายคุณหรือเปล่า"

ด้วยคำพูดไม่กี่คำ มือของคนขับก็สั่นและออกเหงื่อเย็น

"ไม่ๆ……"

จบกัน

ที่สถานีนี้ คนเดียวที่ทำให้ลุงคนขับโกรธและไม่กล้าพูดได้ก็คงมีแค่ตัวเขาเองเท่านั้น

จักรชัยเข้าใจอย่างชัดเจน แต่เนื่องจากคุณลุงคนขับไม่พูดอะไร งั้นตัวเองก็อย่าทำให้ความแตกดีกว่า

"อ้าว ลุงคนขับ ไม่มีใครมาหาเรื่องกับลุง ทำไมยังไม่กลับอีก"

"เอ่อ."

ขณะนี้คนขับพูดไม่ออก

“ ไม่ครับ คุณชายเล็ก ผมบอกว่าจะรอคุณ”

เขาดูน่าสงสารและดูตลก

“ มีแล้วเหรอ”

"หา?"

สายตาของเขาสัมผัสได้ถึงใบหน้าที่ไม่ยิ้มของจักรชัย และคนขับก็โน้มน้าวขึ้น

"อืม ผมอาจจะได้ยินผิดไป"

หลังจากพูดถึงแบบ คนขับก็พูดขึ้นต่อ

“เอ่อ คุณชายน้อยครับ ยังไงผมก็ยังไม่ไป งั้นผมไปส่งพวกคุณไหมครับ?"

ด้วยท่าทางที่ระมัดระวังของคนขับ จักรชัยไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

"ได้"

ท่าทางไม่สนใจอะไร จักรชัยวางตัวเป็นคุณชายน้อย แล้วพูดอย่างไร้ความเกรงใจ

เมื่อเทียบกับจักรชัย คนขับรถจนใจมากกว่า

อย่างแรกเขาเปิดประตูและให้จักรชัยขึ้นไป คาดไม่ถึง คนเขากลับไม่ได้รู้สึกขอบคุณ

“ พ่อกับแม่ยังอยู่ที่นั่น ก็ปล่อยให้พวกเขาไปก่อนเถอะ”

เนื่องจากคู่สามีภรรยาทั้งสองคนไม่ใช่พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดจักรชัย ฐานะจึงไม่ดีเท่าจักรชัย

นี่คือจุดที่คนขับไม่ได้ดูแลอย่างทั่วถึง

ตอนนี้จักรชัยกลายเป็นคนฉลาดขึ้นเล็กน้อยเพราะด้วยเรื่องนี้ เขาก็ได้ตอบสนองกลับทันที

"ดีๆ"

หลังจากที่พูดคุยเสร็จ คนขับก็หันกลับมาและรีบไปถามคู่สามีภรรยาที่เป็นคนเฒ่าทั้งสองคน

ทั้งคู่อยู่ห่างออกไปจากที่นี่ จึงได้มองการสนทนากันของจักรชัยและคนขับอยู่ที่ไกลๆ

"รถอะไรใหญ่จัง"

พ่อใหญ่ดูเฉยเมย ส่วนแม่ใหญ่ดูตื่นเต้น

นี่ไม่ใช่จะทำให้รู้สึกผิดปกติ หากเอารถคันนี้มารับพวกเขางั้นหรอ?

พ่อใหญ่ดูมีความสุขมาก แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนเท่าแม่ใหญ่คนนั้น

ในขณะเดียวกัน จึงได้เตือนแม่ใหญ่

“ ใจเย็น ๆ อย่าทำให้จักรชัยต้องอับอาย”

หลังจากที่พ่อเฒ่าเตือนสติแม่ใหญ่ก็มีปฏิกิริยาเช่นกัน

หลังจากที่เธอละสายตาออกไป เธอก็จับจ้องคนที่วิ่งมาจากที่ไกลๆด้วยสายตาที่เฉียบคม

"พ่อของลูก ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนเป็นคนขับรถของพ่อหรือเปล่า"

พ่อใหญ่รู้สึกตื่นเต้นอีกครั้ง จึงเอามือถูใบหน้าของตัวเอง

“ ลุง แบ่งกระเป๋าเดินให้ผมถือหน่อยเถอะ ไม่งั้นคุณชายน้อยคง ....... ”

“ ฉันรู้ว่าคนอย่างเขามีนิสัยยังไงดีกว่าใครๆ นำทางไปเถอะ อย่าปล่อยให้คุณชายน้อยรอนาน”

ก่อนที่คนขับจะพูดจบ พ่อใหญ่ก็ขัดจังหวะโดยตรง

ต่อมาเขาก็โยนลูกชายทิ้งไป

ใช่ พ่อใหญ่คนนั้นเข้าใจอยู่ในใจดี

ในสายตาคนขับ ตนเองก็ได้โดดเด่นขึ้นเพราะว่าลูกชายของตนเอง

และเขาก็มีเพียงลูกชายที่สามารถเอาอยู่

แน่นอนว่าเป็นไปตามที่พ่อใหญ่คาดไว้ คนขับรถก็โล่งใจทันที เมื่อได้ยินว่าคุณชายน้อยรอจนขุ่นเคืองใจ คนขับเหมือนได้รับการระบายอารมณ์

“ พอเถอะ งั้นคุณเดินไปช้าๆหน่อย”

หลังจากพูดถ้อยคำที่สุภาพเรียบร้อยแล้ว คนขับก็ไม่ลังเลและเดินนำไปตามทาง

เพียงไม่กี่ก้าวพวกเขาทั้งสามก็มาถึงหน้ารถแล้ว

เมื่อเห็นแบบนี้ จักรชัยก็เข้าไปทักทายเขาทันที

"พ่อแม่คุณขึ้นรถก่อน แล้วผมจะจัดการกับกระเป๋าเดินทางเอง"

"นี่……"

พ่อใหญ่ยังคงลังเล แต่จักรชัยกลับไม่ให้โอกาสเขาเลย

ด้วยวิธีนี้ด้วยการไกล่เกลี่ยของจักรชัยจึงลุล่วงไปด้วยดี จากนั้นจึงขึ้นรถค่อนข้างเร็วกว่าเดิม

ทั้งสี่คนนั่งอยู่ในรถนิ่งๆ และคนขับข้างหน้าก็หันกลับมาถาม

“ คุณชายน้อย คุณจะพาลุงกับป้าไปไหนครับ?"

"อืม"

จักรชัยทำหน้ามุ่ย ทีแรกก็วางแผนจะพาพ่อแม่ไปรอบ ๆ สถานี และตอนนี้กลับเปลี่ยนความคิดไป

หลังจากพูดที่อยู่ของวิลล่าที่เขาซื้อไว้ก่อนหน้านี้ จักรชัยจึงกล่าวขึ้น

"ส่งถึงประตูร้านอาหารที่ดีที่สุดในบริเวณแถวนี้ก็พอ"

"ครับ"

คนขับถือว่าใส่ใจในคำสั่งของเจ้านายหนุ่มแล้ว

แต่เมื่อทั้งคู่ได้ยินเกี่ยวกับร้านอาหารที่ดีที่สุด ใบหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไป

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการปรากฏตัวของคนขับ พวกเขาก็ไม่ควรพูดอะไรออกมา พวกเขาจึงต้องปล่อยให้ลูกชายเป็นคนตัดสินใจ

"นั่งดีๆนะ ตอนนี้เราออกเดินทางกันเถอะ"