moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 6

ตอนที่ 6 รถปอร์เช่!

จำรัสก็ไม่คิดว่าเธอจะตะโกนออกมาในที่สาธารณะ เหวี่ยงสายตาอย่างไม่ชอบใจไปหาเธอทันที

“ในเมื่อรู้ว่าเขาก็เป็นแค่ขี้แพ้คนหนึ่ง ยังจะพูดอะไรกับเขาอีก ตะโกนลั่นที่นี่ เธอไม่อายแต่ฉันอายคนนะ!”

ทิ้งมือถือที่อยู่ในมือ แล้วก็ทิ้งอลินดาไว้ที่นั่น ส่วนตนเองเดินออกไปเลย

อลินดาจ้องเขม็งไปที่จักรชัยกับน้ำทิพย์อย่างร้ายกาจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็รีบตามไป

จักรชัยที่กำลังเตรียมตัวจะเดินออกไป ก็ได้ยินเสียงของอลินดาอยู่ไกลๆ

“จำรัส ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ตะโกนอย่างนี้แล้ว เดี๋ยวกลับไปที่โรงแรมเค้าจะชดเชยให้ตัวเองอย่างเต็มที่เลยนะ!”

เสียงบทสนทนาที่ลอยออกมาในเวลานี้ ทำให้จักรชัยต้องหันไปมองอีกครั้ง อันที่จริงก็เลิกกันไปแล้ว ถึงเขาจะโมโหอีก แต่ก็คงไม่เดินตามไปด่าอย่างสาดเสียเทเสียหรอก

ถึงอย่างไร เขาก็ยังต้องขอบคุณจำรัสสักหน่อย ถ้าไม่ใช่เขาคนนี้ที่เป็นลูกคนรวยดึงดูดอลินดาเอาไว้ อีกทั้งยังรอไม่ไหวที่จะเลิกกับเขา กลัวว่าตอนนี้ก็ยังคงให้ผู้หญิงคนนี้เอาเปรียบอยู่จริงๆ

“ฉันอยากจะเดินเล่นข้างนอกคนเดียว แล้วถือโอกาสไปบริษัทสักหน่อย อันที่จริงยังไม่ได้ลาออก ก็ควรจะกลับไปขอลาพักก่อน!”

น้ำทิพย์อยากจะบอกว่าเรื่องแค่นี้โทรไปจัดการก็ได้ แต่เห็นจักรชัยที่ค่อนข้างวุ่นวายใจ เธอจึงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“อย่างนั้นฉันจะไปขับรถมา แล้วไปส่งคุณที่บริษัท หลังจากนั้นพวกเราค่อยกลับโรงพยาบาล! ถ้าคุณผู้หญิงรู้ว่าให้คุณอยู่ข้างนอกคนเดียว ฉัน......”

“ได้ ฉันจะรอเธอตรงนี้!”

จักรชัยรู้ว่าต่อไปน้ำทิพย์ก็คงจะพูดว่านี่เป็นงานของเธอ ในทางกลับกันถึงอย่างไรก็ต้องกลับโรงพยาบาลอยู่แล้ว ให้เธอตามไปด้วยก็คงดีกว่า

เห็นน้ำทิพย์กำลังเดินออกไป จักรชัยจึงหยิบมือถือเครื่องใหม่ขึ้นมากดเล่น ระหว่างนั้นก็มี รถแลนด์โรเวอร์คันหนึ่งมาจอดอยู่ตรงหน้าของเขา

“เมื่อครู่เห็นคุณกับคนบนรถคันข้างหน้าเหมือนจะรู้จักกัน” น้ำทิพย์ขับรถไปแล้วก็ถามไปด้วยเนื่องจากรถคันนั้นจอดลงตรงด้านหน้าของจักรชัยพอดี เธอก็เลยไม่ได้มารบกวน และยังรอให้รถคันนั้นไปก่อนเธอจึงค่อยขับมารับ

“ไม่รู้จัก แค่ถามทาง!”

จักรชัยพูดไปเรื่อยเปื่อย

ถึงใกล้ๆละแวกบริษัท เขาไม่ได้เข้าไปในบริษัททันที แต่กลับไปที่หอพักก่อน แค่เข้าไปก็เห็นเพื่อนร่วมห้องอีกสามคนของเขานั่งอยู่ในนั้นด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง ตอนที่เห็นเขาเข้ามา ก็ส่งสายตาไปหา มีทั้งเสียใจ มีทั้งสับสน

“พวกพี่โดนไล่ออกแล้ว หรือว่าบริษัทล้มละลายแล้วล่ะ? ทำไมสีหน้าเป็นอย่างนี้กันหมด”

จักรชัยเดินมาถึงข้างๆโต๊ะของตนเอง เขียนใบลา แต่เพื่อนร่วมห้องสามคนของเขาก็พร้อมใจกัน ยกมือขึ้นมาวางไว้บนไหล่ของเขา

“พวกเรามีเรื่องบางอย่างอยากจะบอกนาย นายต้องยืนหยัดเอาไว้ให้ได้นะ!”