moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 7

ตอนที่ 7 หมวกสีเขียว

พนัสคิดๆแล้วก็หยิบหมวกใบหนึ่งออกมาจากตู้เสื้อผ้า ถือโอกาสตอนที่จักรชัยยังไม่มีปฏิกิริยาก็ใส่ไว้บนหัวของเขาทันที

หมวกสีเขียว!

ก็ทำถึงขนาดนี้แล้ว ถ้ายังไม่รู้ว่าพวกเขาอยากจะพูดอะไร จักรชัยแค่กลัวว่าต้องกลับไปนอนที่โรงพยาบาลให้เต็มที่แล้วจริงๆ

“ผมกับอลินดาเลิกกันเรียบร้อยแล้ว!”

น้ำเสียงเรียบเฉย ฟังไม่ออกถึงความเสียใจสักนิด เหมือนกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขา

ท่าทางของเขาทำให้ทั้งสามคนตกตะลึงไปหมด เงียบไปพักหนึ่ง ชลธิชามีปฏิกิริยาก่อนใคร มืออ้วนๆวางลงบนไหล่ของเขาทันที

“พี่สี่ไม่สบายใจก็บอกพวกฉันได้ อย่าเก็บเอาไว้คนเดียว อัดอั้นตันใจจนไม่สบายขึ้นมา พวกเราก็ต้องเป็นคนดูแลนายอยู่ดี!”

“ใช่ นายดีกับเธอ ทุกคนต่างก็เห็นกันทั้งนั้นล่ะ แค่หมาตัวหนึ่ง นายกลัวเลยโยนทิ้งไป จู่ๆก็ทำตัวเย็นชาอย่างนี้ นายอย่าทำให้พวกฉันตกใจสิ!”

ทั้งสามคนตกใจท่าทางที่สบายๆของเขาอย่างเห็นได้ชัด ชลธิชาก็เลยโยนบุหรี่ให้มวนหนึ่ง

มีบางเรื่องที่ชลธิชาไม่ได้พูดทั้งหมด จำรัสอาศัยเงินนิดหน่อยที่ครอบครัวเขาให้ มีเวลาว่างก็ยั่วยวนสาวน้อยสักกี่คนอยู่ในห้องทำงาน นี่ก็เป็นครั้งที่ยี่สิบแล้วที่เขาทำอย่างนี้ในบริษัท

แต่ในความเป็นจริงจักรชัยเป็นดูสบายๆอย่างชัดเจน ก่อนที่จะได้พบน้ำทิพย์อาจจะยังรู้สึกเสียดาย แม้ว่าอลินดาจะหยิ่งยโสเย็นชาอยู่บ้าง แต่พื้นฐานก็ไม่เลว

แต่หลังจากที่ได้พบกับน้ำทิพย์ มีแฟนที่สวยแต่ภายนอกอย่างนั้น และอยากจะขัดขวางการทำงานอยู่ตลอด

ดังนั้น จักรชัยจึงพอจะเข้าใจ ว่าผู้ชายที่โดนบอกเลิกแล้วจะเป็นบ้าพวกนั้นเป็นเพราะยังไม่เจอคนที่ดีกว่าต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้น สำหรับเขาตอนนี้มีต้นทุนที่ดีกว่าจำรัส

ทั้งสามคนนั่งอยู่ข้างโต๊ะ ชลธิชามือไวดึงถุงเข้ามาก่อนใคร ก็ได้ยินดารินร้องออกมาจากตรงนั้น: “นายอย่าเอาอันใหญ่ไปคนเดียวอีกนะ ทิ้งไว้ให้พวกฉันบ้าง”

กำลังมองทั้งสามคน ในใจของจักรชัยก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ช่วงกลางวันที่ไม่สบายใจนิดหน่อยจากอลินดาก็หายไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว

ทุกครอบครัวล้วนแต่มีปัญหากันทั้งนั้น จริงๆแล้วครอบครัวของพวกเขาทั้งสามคนต่างก็ไม่ได้มีเงินมากมาย มิเช่นนั้นก็คงไม่มาอยู่ที่บริษัทเล็กๆกับเขาอย่างนี้หรอก

โดยเฉพาะหลังจากที่เขาคบกับแฟนคนนั้น ถึงจะทำให้ตนเองไม่ได้รับความเป็นธรรมขนาดไหน แม้ว่าพวกเขาพี่น้องที่สนิทจะไม่ยินดีที่เขาเป็นอย่างนี้ แต่กลับไม่เคยปล่อยให้เขาไม่มีข้าวกินมาก่อนเลย

ตั้งแต่ตอนนั้น จักรชัยก็สาบานเลยว่า ถ้ามีวันหนึ่งที่เขามีหน้ามีตา อย่าพูดว่าผู้หญิงที่ไหนก็ได้ ถึงเป็นดาราที่อยู่ในโทรทัศน์เขาก็จะพามาให้พวกเขาให้ได้

“เห้ย!”

ชลธิชาแผดเสียงร้องลั่นออกมา เอาของที่อยู่ในมือโยนออกไปอย่างกะทันหัน แล้วก็ตกลงบนมือของจักรชัยพอดี