moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 8

ตอนที่ 8 นาฬิกานาฬิกาปาเต๊ะ ฟิลลิป

“ชลธิชา นายถือลูกระเบิดหรือไง! แม้ว่าจะถือลูกระเบิดจริงๆ นายก็อย่าคำรามลั่นขนาดนี้ ระเบิดไม่ทันได้ระเบิด พวกเราจะตกใจตายเสียก่อน!”

พนัสพูดแล้วก็ตบๆอกของตนเองเบาๆ ตกอกตกใจอย่างชัดเจน

“นาฬิกาข้อมือ! ปาเต๊ะ ฟิลลิป รุ่น รุ่นไหน?”

ชลธิชากำลังมองจักรชัยด้วยใบหน้าที่งงงัน พูดได้ไม่คล่องสักเท่าไหร่

จักรชัยคิดอยู่ครู่หนึ่ง ฟังจากที่คนขายบอกเหมือนจะเป็นรุ่น ที่มีฟังก์ชั่นการจับเวลาที่ซับซ้อนเขาพูดเท่าที่จำได้

สำหรับด้านนี้เขาไม่เข้าใจอย่างแน่ชัด ก็มีครั้งหนึ่งตอนที่ทั้งสี่คนกินข้าวด้วยกันได้ยินพวกเขาพูดว่าถ้าชีวิตนี้ได้นาฬิกาปาเต๊ะ ฟิลลิปสักเรือนก็ไม่เสียใจที่ได้เกิดมาแล้ว

ชลธิชามองค้อน ก็เกือบจะลงไปนอนบนพื้นแล้ว อีกสองคนก็รีบหยิบที่เหลือออกมาดู กล่องเป็นแบบเดียวกันหมด แค่เปิดออกทั้งสามเรือนก็คือปาเต๊ะ ฟิลลิป เพียงแต่รูปแบบไม่เหมือนกัน

สามคนกลับหายใจเข้าลึกๆอีกครั้ง ครอบครัวของจักรชัยสถานการณ์เป็นอย่างไร ในใจของพวกเขาเข้าใจเป็นอย่างดี เพื่อให้ของขวัญวันวาเลนไทน์แก่อลินดา หลังเลิกงานช่วงเย็น กลางคืนดึกดื่นก็ยังต้องไปส่งอาหารอีก

เอาเงินจากไหนมาซื้อนาฬิกาพวกนี้ นาฬิกาหนึ่งเรือนสำหรับพวกเขาก็ราคาสูงเสียดฟ้าแล้ว ยิ่งกว่านั้นยังซื้อตั้งสามเรือนในคราวเดียวกันอีก

“จักรชัย ฟังพี่นะ ไม่จำเป็นต้องนึกถึงพวกเราอยู่ตลอดเวลา จะมีเดี๋ยวก็มีเอง ไม่ถึงกับต้องชดเชยเพื่อผู้หญิงคนหนึ่งตลอดไปหรอก มีเรื่องอะไรพวกเราจะแบกมันด้วยกัน เอาของพวกนี้คืนเขาไปเถอะนะ”

พนัสไม่รอให้จักรชัยพูด ก็ยัดของกลับเข้าไปในถุงแล้ววางไว้ที่ด้านหน้าของจักรชัยทันที

“ทำตามที่บอก คืนของกลับไป กลับมาแล้วจะพานายไปนวดที่ห้างลอร่า ที่นั่นมีแต่ของเกรดคุณภาพ”

เห็นท่าทางที่จริงจังของทั้งสามคน ดวงตาของจักรชัยก็ร้อนผ่าวขึ้นมา

“ที่ดินของครอบครัวฉันโดนประเทศเกณฑ์ไปใช้แล้ว ต่อไปอยากจะทำการเกษตรก็ทำไม่ได้แล้ว เงินนี้เป็นเงินที่ในครอบครัวให้ฉันไว้ใช้จ่าย”

ชลธิชาเบะปากอย่างดูถูก สำหรับผู้หญิงประเภทนี้เขาไม่รู้สึกเสียดายสักนิด ยังดีที่ไม่รู้ มิเช่นนั้นคงไม่ระเบิดอารมณ์ใส่น้องชายเขาอย่างนั้น ยังกลัวว่าจะไม่ยอมแพ้อย่างง่ายดายด้วยซ้ำ

พูดถึงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอลินดาเพียงเท่านี้ ทุกคนก็ไม่พูดถึงเธอขึ้นมาอีก

“ไม่ค่อยจะได้มีความสุขอย่างวันนี้กันสักเท่าไหร่นัก แล้วจักรชัยก็เตรียมของขวัญที่ดีขนาดนี้มาให้พวกเรา อย่างไรก็ต้องไม่เมาไม่กลับ ใช่ไหมล่ะ?”

“ไปกันเถอะ!”

ตามเสียงร้องด้วยความดีอกดีใจของพวกเขา เมื่อออกจากหอพักก็เดินไปที่ตลาดกลางคืนที่อยู่ไม่ไกล ที่นี่มีประชาชนคนธรรมดาอาศัยอยู่มากมาย ตอนกลางคืนไม่มีอะไรทำก็มักจะออกมาเดินเล่น ริมถนนก็มีของกินหลากหลาย

เมื่อดื่มเหล้าไปแล้วถึงสามรอบ ชลธิชาก็กอดคอจักรชัยเอาไว้

“จักรชัย ต่อไปนายก็เป็นคนที่มีเงินเยอะที่สุดในบรรดาพวกเราแล้วนะ แต่ถ้านายกล้าทำตัวแบบจำรัสที่เป็นคนรวยแต่ไร้ประโยชน์ต่อหน้าฉันก็อย่าตำหนิที่พี่ชายตีนายแล้วกัน”