moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 61

บทที่ 61 สุภาพ

เมื่อจักรชัยได้ยินดังนั้นก็ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งใบหน้าดูถูกดูแคลนของพนักงานเสิร์ฟ

ตอนที่เห็นพวกจักรชัยก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกเขาไม่มีปัญญาจ่าย

แต่ในเมื่อมาแล้ว จะไล่ออกไปก็ไม่ได้

พนักงานเสิร์ฟจึงได้แต่ภาวนาด้วยความจนใจ พลางบอกตัวเองว่าไม่แน่นี่อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้

แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นเรื่องจริง จึงได้แต่ทอดถอนใจ

พอคิดแบบนี้อยู่ในใจ พนักงานเสิร์ฟเริ่มหมดความอดทนและขี้เกียจจะเข้าไปถาม เธอจึงจัดให้จักรชัยไปอยู่ชั้นล่าง

“คุณ ผมอยากถามอะไรสักหน่อย...”

“ถามอะไร?”

เดิมทีจักรชัยคิดจะถามด้วยความสุภาพ แต่ดูจากทัศนคติของพนักงานเสิร์ฟแล้ว...

“ข้างบนยังมีที่นั่งว่างไหม? อยากได้ที่เงียบๆ ไม่อย่างงั้นก็ห้องส่วนตัวก็ได้”

“ห้องส่วนตัว?”

พนักงานเสิร์ฟทำเหมือนได้ยินเรื่องตลก เธอสำรวจมองจักรชัยราวกับมองคนโง่

“นี่พ่อหนุ่ม นายรู้ไหมว่าตอนนี้พวกนายกำลังยืนอยู่ที่ไหน อาหารหนึ่งคนต่อหนึ่งมื้อคิดว่าใช้เงินเท่าไหร่?”

พนักงานเสิร์ฟเอามือเท้าสะเอว น้ำหน้าอย่างพวกนายจ่ายไม่ไหวหรอก เห็นได้ว่าพ่อใหญ่กับแม่ใหญ่เริ่มลนลาน

“เท่าไหร่ล่ะ?”

แม่ใหญ่เป็นคนขี้กลัวจึงไม่กล้าถาม แต่พ่อใหญ่ไม่ได้เป็นคนแบบนั้น

เมื่อพนักงานเสิร์ฟเห็นดังนั้นจึงไม่ได้พูดอะไร แต่ยื่นมือออกมาข้างหนึ่ง

หนึ่งหยวนงั้นเหรอ?

คู่สามีภรรยามองหน้ากันและคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เมื่อดูจากท่าทีของพนักงานเสิร์ฟคนนี้

สิบหยวน?

ผ่านไปได้สักพัก ทั้งสองก็พยักหน้าและคิดว่าเดาไม่ผิด

“สิบหยวนใช่ไหม?”

แม่ใหญ่ตัวสั่นและหลบไปที่ข้างหลังพ่อใหญ่อีกครั้งโดยไม่กล้ามองไปที่พนักงานเสิร์ฟ

“อะไรนะ? สิบหยวน?”

เดิมทียังคิดว่าจะต้องผิดหวัง แต่ตอนนี้ดูแล้ว...

ไม่ทันได้คิดอะไรอีกต่อไป พนักงานเสิร์ฟแสดงความเกรี้ยวกราดเดินเข้ามาผลักพ่อใหญ่ออกไป พร้อมกับบ่นว่า

“จนแล้วยังจะกล้าเข้ามาอีก เห็นว่าที่นี่ของเราเป็นสถานที่แบบไหนกัน?”

“ไม่ พวกเราไม่ใช่คนจน”

จากท่าทีของพนักงานเสิร์ฟทำให้คู่สามีภรรยารู้ว่าตัวเองเดาราคาผิด

สิบหยวนพวกเขาคิดว่ามันแพงมากแล้ว แล้วถ้ายิ่งกว่านี้ล่ะ

แต่คนก็สู้สุดใจ นี่จะยอมถอยไม่ได้

“จะออกหรือไม่ออก?”

ถ้าไม่ไป เธอจะจัดการกับพ่อใหญ่คนนี้ พนักงานเสิร์ฟจ้องจนตาขาว

น้ำเสียงของเธอบาดหูเล็กน้อย แต่ก็ทำให้คนที่อยู่ในสถานที่นั้นเข้ามาสนใจ

“เกิดอะไรขึ้น?”

สำหรับพวกจักรชัยสามคน ผู้จัดการเองก็มีสีหน้าไม่ค่อยดีนัก

ก็ไม่รู้ว่าถ้าจักรชัยมากับลูกพี่ลูกน้องตัวเองและยังมีคุณหญิงตระกูลหัสบดินทร์มาด้วย พวกเขาทั้งสองจะยังทำแบบนี้หรือไม่

ในขณะนี้ปรากฏว่าจักรชัยรู้จักผู้จัดการ แต่ผู้จัดการกลับไม่รู้จักเขา

“ผู้จัดการรัน แค่สิบหยวน พวกเขาสามคนก็บอกว่าแพงแล้ว ฉันจึงตะคอกให้พวกเขาออกไป แต่พวกเขาก็ยังจะก่อเรื่องอยู่อีก”

เธอบอกเล่ารายละเอียดเรื่องนี้เพียงไม่กี่ประโยค แน่นอนว่าพนักงานเสิร์ฟไม่ได้พูดถึงคำด่าที่ออกมาจากปากของเธอ

เมื่อผู้จัดการได้ยินคำพูดเหล่านี้ก็ยิ่งโมโห

“พวกคุณสามคนมาทางไหนก็ไสหัวกลับไปทางนั้น อย่าให้ผมต้องใช้กำลัง”

หากพูดกันตามจริงสาเหตุที่ผู้จัดการเชื่อในสิ่งที่พนักงานเสิร์ฟพูด ก็เพราะกลัวว่าจะเป็นการทำลายชื่อเสียงร้านอาหารของเขา

ท้ายที่สุดก็มีผู้คนมากมายเข้ามาในที่เกิดเหตุ ถ้าตัวเองไล่คนโดยไร้เหตุผล ต่อไปใครจะกล้ามาล่ะ

แต่ตอนนี้มันต่างกัน

แค่สิบหยวนก็หาว่าแพงแล้ว แล้วจะจ่ายค่าอาหารได้อย่างไรล่ะ

“ฉัน...”

ก่อนหน้านี้สองสามีภรรยาเผชิญหน้ากับพนักงานเสิร์ฟด้วยความมั่นใจเหมือนคนพาล

แต่ตอนนี้เมื่อถูกผู้จัดการว่ามาขนาดนี้ พวกเขาก็พลันนึกถึงเรื่องที่เกิดในสถานีรถ

พ่อใหญ่ยังคิดจะตอบโต้ แต่ถูกแม่ใหญ่ดึงมือห้ามไว้

“ช่างเถอะๆ พ่อใหญ่”