moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 68

บทที่ 68 หนังสือเดินทาง

“ฮึ”

พี่ชายฮุมฮัมเสียงเย็นชาอย่างเปิดเผยโดยไม่ต้องสงสัย

“ฉันไม่ได้โทษนายทั้งหมดหรอก แต่แม่เอาเรื่องที่พลัดพรากจากนายหลายปีมายัดเยียดให้ฉัน”

ก็จริง ความแค้นเคืองแบบนี้ก็ไม่แปลกที่ธีรพลจะรู้สึกขุ่นข้องหมองใจ

“ไปเถอะ แม่เข้าไปตั้งนานแล้ว เราอย่าทำเสียเวลาเลย”

หลังจากที่คุยกับจักรชัยเสร็จ ธีรพลก็ตบไหล่เขา

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เข้าร่วมในฉากอลังการร่ำรวยแบบนี้ นับประสาอะไรกับจักรชัยที่ค่อนข้างประหม่า

อาจเป็นเพราะดูท่าทีของจักรชัยออก ธีรพลจึงอดส่ายหน้าไม่ได้

“จริงๆแล้วก็เหมือนคนกับดิน ดูตัวนายแล้วดูตัวฉันสิ”

คำพูดของธีรพลทำให้จักรชัยรู้สึกได้ถึงการดูถูก

แต่จะทำอะไรได้ ใครให้เขาเทียบกับธีรพลไม่ติดล่ะ

“พี่ มีวิธีที่ทำให้ไม่รู้สึกประหม่าบ้างไหม?”

“มี”

เดิมทีในใจของเขาคิดว่าเป็นความโชคดี แต่ตอนนี้เมื่อเห็นธีรพลเอามือตบอกแบบนี้แล้ว จักรชัยก็มีความสุขขึ้นมาทันที

“บอกหน่อยสิ พี่ชาย”

ด้วยท่าทางเคร่งเครียดในการขอคำแนะนำ จักรชัยอยากได้คำแนะนำจริงๆ

“เอ่อ”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะท่าทางของจักรชัยหรือไม่ที่ชวนทำให้ดูน่าสนใจ ธีรพลที่เดิมทีเป็นคนตลก ในเวลานี้ก็ทำหน้าเคร่งขรึมขึ้นมา

“สูดหายใจเข้าลึกๆ...”

คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินอะไรแบบนี้จากธีรพล จักรชัยงุนงง

“ทำไม?”

พี่ชายคนนี้ยังมีหน้ามาถามเขาอีก จักรชัยอายที่จะพูด

“เปล่า...”

“ไม่มีก็ทำสิ”

ก็ได้ จักรชัยยอมแพ้แล้วจริงๆ พ่ายแพ้ด้วยความเต็มใจ

เมื่อเรียนรู้ตามที่ธีรพลบอก จักรชัยก็ทำวนเวียนซ้ำๆ

อย่าได้พูดถึงเลย มันดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์

“ทำไมล่ะ? ไม่เลวใช่ไหม?”

“ดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไร...”

“เอาล่ะ อย่าพูดมาก”

ธีรพลเขย่าหมัดใส่จักรชัยอย่างไม่พอใจ

“เมื่อกี้นี้ฉันเห็นนายดูเหมือนจะไม่เชื่อฉัน ตอนนี้คาดว่าจะไม่ยอมรับแต่โดยดีด้วยมั้ง”

ทันทีที่พูดจบ ธีรพลก็เลิกคิ้วทำหน้ากวนบาทา

รู้แล้วยังจะพูดอีก พี่ชายฉันนี่จริงๆเลย...

ในขณะที่จักรชัยกำลังหาคำมาจำกัดความธีรพลอยู่นั้น ก็มีคนรับใช้เดินออกมา

ไม่ต้องถามว่าทำไมจักรชัยรู้สถานะของเธอ เพราะคนรับใช้ประจำตระกูลหัสบดินทร์ล้วนมีชุดทำงานที่ทรงคุณค่าเช่นนี้

“คุณชายทั้งสอง คุณนายเรียกพวกคุณให้เข้าไปได้แล้วค่ะ”

“รู้แล้วอลินดา เธอเข้าไปบอกคุณแม่ก่อนว่าพวกเราจะรีบตามไป”

“ได้ค่ะ คุณชายใหญ่”

เมื่อได้รับคำสั่งจากธีรพล คนรับใช้คนนั้นก็หันกลับไป

“พี่ พวกเราก็ไม่มีอะไรแล้ว ยังต้องรออะไรอีก?”

จักรชัยแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาและถามอย่างระมัดระวัง

ไม่มีทาง นี่เป็นครั้งแรกที่เขามาที่นี่

ดังคำกล่าวที่ว่าคนอยู่ใต้ชายคาต้องยอมก้มหัว

“นายนี่มันบ้านนอกจริงๆ”

จักรชัยลูบหน้าผาก ธีรพลจึงอบรมอย่างไม่เกรงใจ

“นี่เป็นครั้งแรกที่นายมา นายจะพบผู้คนโดยไม่แต่งตัวเลยหรือไง?”

“ถูกต้อง พ่อแม่และฉันไม่ได้รังเกียจที่นายเป็นไอ้บ้านนอกหรอก ต่อหน้าเรานายทำตัวได้ตามสบาย แต่กับคนอื่นล่ะ?

“เอ่อ ผมผิดไปแล้ว”

เมื่อเข้าสู่ตระกูลเศรษฐีที่หยั่งลึกราวกับทะเลมักจะมีกฎพิเศษดังกล่าว

ก็ถูก ธุรกิจของตระกูลหัสบดินทร์ออกจะใหญ่โต มีสัดส่วนเป็นสิบเปอร์เซนต์ของโลก ไม่ใช่คนสองคนจะตัดสินเองได้

ในทางตรงกันข้าม สถานที่ที่มีคนจำนวนมากมักจะมีความยุ่งยาก

ใช่ แม้ว่าวันนี้จะไม่ได้ต่อสู้เพื่อตัวเอง แต่ก็ยังต้อง ...