My Baby เด็กเลี้ยงบำเรอรัก นิยาย บท 35

ขนมผิงนอนกุมท้องตัวเองแน่นอยู่ในห้องรอคลอด ตอนนี้ป้าพากำลังอยู่ใกล้ๆคอยปลอบประโลมอยู่ไม่ห่าง และครั้งนี้พยาบาลมาตรวจความพร้อมในการคลอด ปากมดลูกของเธอเปิดพร้อมแล้ว

"เดี๋ยวจะพาคุณแม่ไปห้องคลอดนะคะ"

จากนั้นพยาบาลก็พาเธอยังห้องคลอดที่มีคุณหมอรออยู่แล้ว เธอกัดริมฝีปากตัวเองแน่นพยายามที่จะอดทนให้มากที่สุด พ่อเลี้ยงให้เธอเลือกว่าจะคลอดแบบธรรมชาติหรือจะผ่าคลอด โดยส่วนตัวเธอคิดว่าคลอดเองน่าจะดีกว่า อีกอย่างประหยัดค่าใช้จ่ายของเขาด้วย เพราะโรงพยาบาลที่มาตั้งแต่ฝากครรภ์ครั้งแรกจนมาถึงตอนนี้คาดว่าน่าจะหมดไปเป็นแสน ถ้าต้องผ่าอีกคงจะเสียมากกว่านี้อีกเยอะ

"คุณแม่ทำให้ใจให้สบายนะคะ แล้วทำตามที่หมอแนะนำอย่าเพิ่งใช้แรงเบ่งเดี๋ยวมดลูกอักเสบจะแย่เอา"

"ค่ะคุณหมอ"

เธอเอ่ยอย่างเชื่อฟังทั้งที่ความรู้สึกตอนนี้อยากจะออกแรงมากก็ต้องอึบไว้ก่อน ทางด้านของพ่อเลี้ยงคาวีเขามาถึงที่โรงพยาบาลก็รีบตรงไปยังห้องคลอด ป้าพาเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องพอเห็นพ่อเลี้ยงก็ตาโตอย่างตกใจ

"ไม่ไปคุยงานเหรอเจ้าพ่อเลี้ยง"

"ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเมียผมจะคลอดลูก เรื่องงานช่างมันเถอะผมไม่สนใจหรอก ผิงคลอดหรือยังครับผมเข้าไปได้มั้ย"

คุณหมอเคยบอกว่าเขาสามารถเข้าไปได้ พยาบาลเปิดประตูออกพ่อเลี้ยงคาวีรีบเดินเข้าไปหาทันที

"คุณพยาบาลผมเข้าไปหาเมียผมได้มั้ย"

"สามีคุณขนมผิงใช่มั้ยคะ"

"ครับ ผมเป็นสามีของเธอ"

พยาบาลพยักหน้าก่อนจะส่งชุดให้เปลี่ยนแล้วพาเขาเดินเข้าไปหาภรรยาที่นอนรอทำคลอดอยู่บนเตียงนอน เมื่อมาถึงเขาเดินเข้าไปดึงหญิงสาวมาสวมกอด เธอเห็นสามีก็ตกใจเพราะไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่นี่

"พ่อเลี้ยง! ไม่ไปคุยงานเหรอคะ"

"งานอะไรฉันไม่สนใจทั้งนั้น ทำไมปวดท้องถึงไม่เรียกยังเห็นฉันเป็นสามีเป็นพ่อของลูกอยู่รึเปล่า"

เขาเอ่ยตำหนิหญิงสาวทันที เธอจะทำแบบนี้กับเขาไปอีกนานแค่ไหน หลายครั้งแล้วที่เธอปิดเงียบไม่ยอมพูดอะไรทั้งๆที่เขาพร้อมจะรับฟังภรรยาทุกอย่าง

ขนมผิงได้ยินแบบนั้นก็ร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้น เธอกลัวว่าตัวเองกับลูกจะสร้างความลำบากใจให้เขา เธอถึงพยายามที่จะไม่รบกวนถ้าไม่จำเป็นจริงๆ

"ผิงขอโทษค่ะพ่อเลี้ยง ผิงกลัวพ่อเลี้ยงจะรำคาญที่ต้องปลุกกลางดึกแบบนั้น"

"ทำไมถึงคิดว่าฉันจะรำคาญ เมียท้องนะผิงแล้วปวดท้องคลอดแบบนี้ใครจะรำคาญลง ทำไมถึงคิดว่าฉันเป็นคนแบบนั้น"

เขามองเธออย่างไม่เข้าใจ ทุกวันนี้เราสองคนเหมือนมีอะไรในใจไม่ยอมพูดกัน และก็ไม่รู้ว่าเธออึดอัดตรงไหนถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้

"ฉันทำให้ผิงอึดอัดไม่มีความสุขมากขนาดนี้เลยเหรอ"

หญิงสาวส่ายหน้าพร้อมกับกอดชายหนุ่มอย่างกลัวเขาจะโกรธ

"พ่อเลี้ยงไม่เคยทำให้ผิงอึดอัดใจเลย ก็แค่กลัวตัวเองกับลูกจะเป็นภาระพ่อเลี้ยง ผิงรู้ว่าพ่อเลี้ยงไม่อยากมีลูกตอนนี้ ไม่อยากจะแต่งงานด้วยซ้ำ เพราะทุกอย่างมันบังคับให้พ่อเลี้ยงต้องจำยอมทำทุกอย่างเพื่อผิงกับลูกจะไม่เสียหาย ฮึก! ตลอดเวลาพ่อเลี้ยงไม่เคยแสดงออกว่าอยากมีลูก ไม่เคยดีใจที่ลูกกำลังจะคลอดออกมา ผิงกลัวมาตลอดว่าพ่อเลี้ยงอาจจะเบื่อ อาจจะรำคาญเราสองคนในซักวัน ผิงก็เลย... ฮึก!"

เธอร้องไห้ออกมาอย่างอัดอั้น เขาถึงเข้าใจทุกอย่างในสิ่งที่เธอแสดงออกในตลอดเวลาหลายเดือนมานี้ ผิดที่เขาเองไม่ยอมพูดอธิบายให้เธอเข้าใจ เขาลูบผมหญิงสาวอย่างอ่อนโยน นี่จะเป็นครั้งเดียวที่เขาจะพูดทุกอย่างให้เธอฟัง

"ฟังฉันนะผิง ถึงฉันจะยังไม่อยากมีลูกแต่ตอนนี้มันมีไปแล้ว ไม่ใช่ว่าฉันไม่ดีใจแต่ฉันงานยุ่งจนไม่มีเวลาแสดงออก พยายามที่จะเคลียร์ทุกอย่างก่อนผิงจะคลอดเพราะจะได้มีเวลาดูแลภรรยาและลูกมากขึ้น ฉันพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว และทุกอย่างที่ทำก็เพื่ออนาคตของครอบครัวเรา ลูกจะได้สบายที่เกิดมาเป็นลูกของเราสองคน จำไว้นะว่าไม่ว่าผิงจะงี่เง่าจะงอแงมากแค่ไหน ฉันไม่มีทางรำคาญหรือเบื่อผิงเด็ดขาด เคยรักยังไงตอนนี้รักมากกว่าเดิมอีก อย่าคิดอะไรไปเองอีกต่อจากนี้ไปมีอะไรให้พูดออกมาอย่าคิดเองเออเองอีก"

หญิงสาวพยักหน้าน้ำตาซึม เธอผิดที่คิดมากไปเองระแวงไปเองทุกอย่าง ถ้าเพียงแค่ถามเขาซักคำคงไม่เป็นแบบนี้

"ผิงขอโทษค่ะพ่อเลี้ยง ผิงขอโทษ ฮึก! ผิงเป็นเมียที่งี่เง่ามากคิดเองเออเองคนเดียว ไม่สนใจความรู้สึกของพ่อเลี้ยงเลย"

"อย่าโทษตัวเองเลยนะผิง เราสองคนเข้าใจกันแล้วนะ ตอนนี้ทำใจให้สบายก่อน คุณหมอเตรียมอุปกรณ์เสร็จแล้วผิงพร้อมมั้ย"

หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองไปยังคุณหมอและคนอื่นๆที่เดินวุ่นในห้องคลอด

"พร้อมค่ะ ผิงโอเค"

"ถ้าไม่ไหวขอหมอผ่าเลยนะผิง อย่าอดทนมากเกินไป"

"ผิงทนไหวค่ะ พ่อเลี้ยงอยู่กับผิงนะคะ ฮึก! อยู่กับผิงกับลูกนะ"

"อืม ฉันไม่ไปไหนหรอก เราจะดูลูกลืมตาดูโลกพร้อมกันไง"

เขายิ้มให้ภรรยาอย่างอ่อนโยน ขนมผิงมีกำลังใจขึ้นมากที่รู้ว่าสามียังรักและห่วงใยเธอเหมือนก่อน และตอนนี้เขาดูตื่นเต้นกว่าเธออีกด้วย

"พ่อเลี้ยงทำไมมือเปียกหมดเลยคะ"

ขนมผิงยิ้มขำออกมา เขายิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะดึงเธอมาสวมกอดแน่น

"ตื่นเต้นนะสิ ลูกจะคลอดแล้วนี่"

"ผิงดีใจจังเลยที่พ่อเลี้ยงอยากเจอลูก"

ทั้งสองคนมองสบตากันก่อนจะยิ้มออกมา คุณหมอที่เคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยก็เริ่มการทำคลอดให้คุณแม่ผิงทันที ใช้เวลาไม่นานเด็กน้อยก็คลอดออกมาลืมตาดูโลกอย่างปลอดภัย

"น้องเป็นผู้หญิงนะคะ ร่างกายครบสามสิบสองปลอดภัยดีค่ะ"

พ่อเลี้ยงมองตามลูกสาวน้ำตาคลอ ไม่คิดว่าการได้เห็นหน้าลูกจะทำให้เขาตื่นเต้นมากขนาดนี้ ไปคุยงานธุรกิจหลักสิบล้านเขายังไม่ตื่นเต้นมากขนาดนี้เลย

"เดี๋ยวให้คุณพ่อกับคุณแม่ดูหน้าลูกสาวก่อนนะคะ"

พยาบาลอุ้มเด็กน้อยมาวางไว้ในอ้อมอกของคนเป็นแม่ ทั้งสองคนใช้นิ้วเกลี่ยแก้มเล็กอย่างหลงใหลกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอด มันเป็นรักที่เกิดขึ้นตั้งแต่ยังไม่เจอหน้ากันด้วยซ้ำ เป็นรักที่ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกออกมาได้ รู้แค่ว่ารักสุดหัวใจเท่านั้น