My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 3

ตอนที่3

หลังจากกลับจากบ้านคุณทัตดาปาณีนั่งรถออกไปชานเมืองเมืองชลธี

รถประจำทางจอดหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่งปาณีลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้นอย่างคุ้นเคย

ที่นี่คือสถานที่ทำงานของเธอในช่วงปิดเทอมนี้เจ้าของคฤหาสน์แห่งนี้เป็นชายพิการไม่สามารถเดินได้ปาณีมาทำงานที่นี่จะ2เดือนแล้วแต่เคยเจอกับเจ้าของบ้านไม่เกิน3ครั้ง

วันนี้ก็เหมือนปกติที่ผ่านมาเธอเข้าไปในบ้านกำลังเตรียมจะเก็บกวาดกลับได้ยินเสียงดัง“โครมม...”ดังมาจากมุมทางเดินของบันได

ปาณีตกใจ

เงยหน้าขึ้นดูเห็นร่างชายหนุ่มนอนตัวงออยู่บนพื้นหลังด้านของชายผู้นั้นมีรถเข็นผู้ป่วยที่เพิ่งคว่ำเมื่อกี้

ปาณีรีบวิ่งขึ้นไปเพื่อจะประคองชายผู้นั้น

แม้จะเคยเห็นหน้าไม่กี่ครั้งแต่เห็นรถเข็นนั่นเธอก็รู้ได้เลยว่าชายผู้นี้ต้องเป็นเจ้าของบ้าน

ใครจะไปคิดว่าขณะที่เธอจะเข้าไปช่วยเหลือชายคนนั้นก็พูดอย่างเย็นชาว่า“ไม่ต้องเข้ามา”

เขาไม่ชอบคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัว

ปาณียืนอึ้งไปสักพักมือที่จะไปประคองค้างอยู่กลางอากาศ

“คุณอาเป็นอะไรไหมคะ?”

ชายคนนั้นเห็นความเป็นห่วงในสายตาของปาณีเขาพยายามใช้มือดันกับพื้นเพื่อจะขึ้นไปนั่งบนรถเข็นแต่เนื่องจากสองขาของเขาไม่มีแรงจึงล้มไปนอนกับพื้นอีกครั้ง

เขาต่อยขาของตัวเองอย่างแรงในสายตานั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ

ปาณีไม่สามารถทนมองอีกต่อไปได้เข้าไปประคองชายผู้นั้นนั่งบนรถเข็นแม้เขาจะห้ามก็ตาม

ธามนิธิรู้สึกแค่ว่ามีกลิ่นหอมอ่อนๆแตะจมูกมืออันอ่อนนุ่มของหญิงสาวแตะลงบนบ่าของเขาประคองเขาขึ้นไปนั่งบนรถเข็นอย่างยากลำบากเขาอยากจะอาละวาดแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มอันไร้เดียงสาบนใบหน้าหญิงสาวแล้วความโกธรนั้นก็หายไป

“คุณอาเจ็บตรงไหนไหมคะ?”

ธามนิธิใส่หน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร

ปาณีเห็นใบหน้าที่วังเวงนั่นรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกเธอจึงเล่าเรื่องตลกให้ฟังหวังว่าเขาจะมีความสุขบ้าง

ธามนิธิเม้มมุมปากแม้เขาจะไม่ได้หัวเราะออกมาแต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น