My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 122

ตอนที่ 122

เมื่อไม่นานมานี้ธามนิธิแย่งที่ดินผืนหนึ่งมาจากบ้านมีสุวรรณ์ ที่ดินผืนนี้สำหรับบริษัทอย่างพวกเขาแล้ว เปรียบเสมือนที่ดินอันมีค่าที่ทำให้เขาร่ำรวยได้

สามารถร่วมงานกับธามนิธิได้ แม้ว่าจะได้แค่เศษเสี้ยวกำไร ผลประกอบการของบริษัทพวกเขาในอนาคตก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว

เพื่อโอกาสนี้แล้ว บริษัทที่มีขนาดเท่าๆกับเขาอีกหลายบริษัท ก็แย่งกันจนหัวแตกเลือดอาบกันไปหมดแล้ว

ไม่คาดคิดเลยว่า ธามนิธิกลับให้โอกาสกับเขาง่ายๆอย่างนี้

ไวยาตย์ที่ฟังธามนิธิอยู่ข้างๆ รู้สึกว่าคุณธามนิธิต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

แต่เดิม ไวยาตย์เป็นคนนัดคุยกับคุณชรัณในครั้งนี้ ข้างหลังยังต่อคิวอีกหลายบริษัท กะว่าจะให้คุณธามนิธิคุยกับทุกบริษัทแล้วค่อยตัดสินใจว่าจะร่วมลงทุนกับใคร

เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าคุณธามนิธิจะให้โอกาสแก่คุณชรัณง่ายๆแบบนี้

หรือว่าจะเป็นเพราะฝ่ายตรงข้ามมอบก้อนหินก้อนหนึ่งให้กับปาณี?

เป็นความจริงที่ว่าก้อนหินก้อนนี้ดูไม่เลวเลยทีเดียว แต่ว่า ถ้าเทียบกับผลประโยชน์ที่คุณชรัณจะได้จากเรานั้นแล้ว ก็เปรียบเสมือนสิ่งเล็กน้อยจนไม่ควรค่าที่จะนำมาใส่ใจ

ยิ่งไปกว่านั้น ปกติธามนิธิก็ไม่ใช่คนที่จะถูกใครซื้อใจไปง่ายๆแบบนี้!

ตั้งแต่มีปาณี ไวยาตย์ก็รู้สึกว่าธามนิธิเหมือนคนที่หลงผิด นอกลู่นอกทางไปมาก เขาวิ่งอยู่บนเส้นทางที่เอาใจภรรยา นับวันก็ยิ่งดิ่งลึกเข้าไป ฉุดยังไงก็ฉุดไม่กลับมา

.......

หลังรับประทานอาหาร ส่งปาณีและธามนิธิกลับไปแล้ว เถ้าแก่ร่างอ้วนท้วมถึงจะโล่งใจขึ้นมา

ถ้าหากไม่เป็นเพราะว่าเขาไหวตัวทัน ก็คงล่วงเกินปาณีไป การเจรจาในวันนี้ก็คงไม่สำเร็จโดยที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นเพราะอะไร

ปาณีและธามนิธิออกมาหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ธามนิธิก็พูดว่า “ตอนบ่ายฉันมีธุระต่อ เดี๋ยวให้ไวยาตย์ส่งเธอกลับไปก่อนนะ?”

“ไม่ต้องค่ะ” ปาณีพูดว่า “เดี๋ยวหนูเรียกรถกลับไปเองก็ได้ค่ะ”

ธามนิธิมองเธอแวบหนึ่ง “ข้างนอกร้อนมาก”

“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ” ปาณีมองธามนิธิแวบหนึ่ง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา “หนูไม่ได้เป็นเด็กๆแล้วนะคะ ออกจากบ้านต่อรถแค่นี้เอง ทำไมจะทำไม่เป็นคะ?”

ถ้าหากว่าให้ไวยาตย์ไปส่งเธอจริงๆ แล้วเธอจะกลายเป็นตัวอะไรเนี่ย?