My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 156

ตอนที่156

เตียงใหญ่มาก ระหว่างสองคนยังมีช่องว่างเล็กน้อย ปาณีอยากอยู่ใกล้ธามนิธิจึงถามไปว่า “คุณอาคะ ฉันขยับเข้าไปได้อีกใช่ไหมคะ?”

พึ่งพูดจบ ธามนิธิก็ยืดมือมาลากเธอเข้าอ้อมกอด ใช้เสียงต่ำๆพูดที่ข้างหูเธอ “แบบนี้ใกล้หรือยัง?”

ปาณี “……”

เธอแค่อยากอยู่ใกล้เขาแต่นี่ก็ใกล้กันเกินไปไหม?

เธออธิบาย “ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”

“ฉันรู้” ธามนิธิกอดเธอแน่นขึ้น เป็นเขาที่อยากอยู่ใกล้เธอ อยากกอดเธอไว้ในอ้อมกอด

โดยเฉพาะในหลายวันที่เธอไม่อยู่ ความคิดนี้ก็ขึ้นมาซ้ำๆในสมอง

เธอคงจะไม่รู้ เขามีความคิดที่อยากมัดเธอไว้ข้างกายไม่อยากให้ไปไหน

ปาณีนอนในอ้อมกอดของธามนิธิ ได้กลิ่นครีมโกนหนวดใต้คางเขาก็ทำให้สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

เธอพลิกตัวนอนพิงที่อกเขา กอดแขนเขาไว้ “งั้นฉันนอนแล้วนะ?”

ธามนิธิก้มหัวแล้วจูบไปที่ผมเธอ “ไม่เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนให้ฉันฟังหน่อยหรือไง?”

เรื่องของเธอเขาอยากรู้ ถึงอาจจะเป็นแค่คำพูดไร้สาระ เขาก็ชอบฟัง

ทั้งๆที่เมื่อก่อน เขาชอบความเงียบ เกลียดเวลาคนอื่นเสียงดัง……

“ไม่มีอะไรน่าเล่าเลยสักนิด!” ถึงติรยาจะน่าหมั่นไส้ก็เถอะแต่คุณอางานยุ่งขนาดนี้ปาณีก็ไม่อยากเอาเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ไปรบกวนเขา

ธามนิธิกอดเธอไว้ในอ้อมกอด “ตามใจเลยเล่าอะไรก็ได้”

“ใช่แล้ว” ปาณีคิดแล้วคิดอีกพอนึกได้หนึ่งเรื่อง “ในค่ายทหารของพวกเรามีอาจารย์ผู้สอนมาใหม่หน้าตาดีด้วยนะ”

ทุกครั้งที่เห็นอาจารย์ธีรนัย ปาณีก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าคุณอาใส่เสื้อทหารมันเป็นยังไงกัน

ธามนิธิ “……”

ที่เขาถามมาตั้งนานสุดท้ายก็ได้คำตอบแบบนี้?

ปาณีอยากจะบอกว่า : ฉันรู้สึกเขาไม่หล่อเท่าเธอ แต่พอเห็นสายตาจริงจังของธามนิธิแล้วเธอก็ไม่กล้าตอบแบบนี้

เธอถามกลับ “ถ้าเกิดฉันชอบเขา คุณอาจะโกรธไหมคะ?”

ธามนิธิยกคิ้ว “หมายความว่าถ้าฉันไม่โกรธ เธอก็จะชอบเขาใช่ไหม?”

ปาณีมองไปที่ธามนิธิใบหน้าที่เต็มไปด้วยความขรึม กลั้นหัวเราะไม่ไหว “ทำไม คุณอางอนหรอคะ?”

เธอแค่รู้สึกว่าคนที่ใส่เสื้อทหารดูหล่อแต่น่าเสียดายที่เธอไม่เคยเห็นธามนิธิใส่เสื้อทหาร

ธามนิธิจะยอมรับได้ไงว่าตัวเองงอน?

เขาตอบแบบนิ่งๆ “ไม่ใช่”

แต่มือเขากลับปล่อยตัวเธอแล้วยกหนังสือขึ้นมาอ่าน

ถ้าอันนี้ไม่เรียกว่างอนก็บ้าแล้ว

ปาณีง้อด้วยการไปกอดแขนเขาไว้ “คุณอาคะฉันผิดไปแล้ว ฉันจะไม่ชมว่าคนอื่นหล่ออีก ในโลกใบนี่คุณหล่อสุดแล้ว ดีไหมคะ?”