My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 229

ตอนที่229

ธามนิธิเป็นคนที่ชอบดื่มชา รู้สึกว่าชาร้านนี้ก็ธรรมดานอกจากจะทำให้หายหิวน้ำก็ไม่ได้อร่อยมาก

ปาณียกยิ้ม “หนูจะไม่รู้ได้ไงละ? ใบชาอร่อยหรือไม่อร่อยหนูไม่รู้แต่ชาที่คุณอารินให้มันอร่อยที่สุด!”

เธอพูดอย่างซื่อตรง

ธามนิธิดูสภาพเธอแบบนี้ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อเช่นกัน

ทั้งสองคนกินข้าวในร้านอาหารไปสองชั่วโมง พอกินเสร็จปาณรก็บอก “ตอนบ่ายหนูมีเรียน งั้นกลับโรงเรียนก่อนนะ”

“……” ธามริธิมองปาณี พึ่งจดทะเบียนสมรสเสร็จ ความตื่นเต้นในใจเขายังไม่ทันหายแต่ไม่คิดว่าปาณียังจำเรื่องที่ต้องไปโรงเรียนได้อีก?

เรื่องเรียนมันสำคัญ?

เขาอยากให้เธอหนีเรียนเพื่อมาอยู่เป็นเพื่อนเขาแต่ถึงแม้จะไม่อยากให้ไปขนาดไหนธามนิธิก็ไม่ใช่พวกที่ไม่รู้เรื่องหนักเบา

พูดกับปาณี “ฉันให้ไวยาตย์ไปส่ง”

“ไม่ต้องแล้วค่ะ” ปาณีพูดต่อ “คุณให้ไวยาตย์กลับไปเป็นเพื่อนคุณเถอะ! ข้างหน้านี้ก็เป็นสถานีรถไฟใต้ดินแล้วฉันไปเองได้”

มองตามปาณีที่เดินออกไปจนไกลแล้ว ธามนิธิกับไวยาตยุถึงกลับบ้าน

ร้านที่พวกเธอมากินเป็นร้านที่ปาณีจอง เธอยังตั้งใจหาที่ที่ใกล้สถานีรถไฟใต้ดินอีกธามนิธิรู้สึกเหมือนมีอะไรมาแทงใจ

ในใจภรรยาเรื่องเรียนสำคัญกว่าเรื่องเขาเยอะเลย!

ไวยาตย?กำลังขับรถรู้ว่าตอนนี้ธามนิธิพึ่งจากกับปาณีคงไม่สบอารมณ่เท่าไหร่เลยไม่ได้ไปรบกวนอีก

อยู่ๆธามนิธิก็พูดขึ้นมา “บ้านที่อยู่สวนจตุจักร จัดการเสร็จหรือยัง?”

บ้านหลังนั้นเป็นบ้านใหม่ที่ธามนิธิเตรียมไว้ให้ปาณีเลยใช้ชื่อของปาณีซื้อ

ไวยาตย์ “ใกล้เสร็จแล้วครับ”

“คืนนี้ย้ายเข้าไป”

“ครับ?” ไวยาตย์มองธามนิธิอย่างตกใจ

ชะงักไปหลายวิถึงรู้ตัวที่นั่น……อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยชยุต

เวลาเดินทางแค่ครึ่งชั่วโมง!

วันนี้เป็นวันพุธ ปาณีว่าจะเรียนคาบของวันศุกร์ไปด้วยเพราะระยะทางกลับบ้านมันไกล ไปๆมาๆมันก็ลำบากแต่ว่าเธอพึ่งเรียนคาบบ่ายจบ ไวยาตย์ก็โทรเข้ามาว่ารออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียน

ออกมาจากโรงเรียน ปาณีขึ้นรถก็สังเกตเห็นธามนิธินั่งอยู่ข้างๆ นัยน์ตาสีดำกำลังมองเธออยู่

ไม่คิดว่าธามนิธิก็อยู่!

ปาณียิ่งตกใจ

“คุณอาคะ”

นี่เขามารับเธอที่โรงเรียนพร้อมไวยาตย์งั้นหรอ!

มือใหญ่ของธามนิธิวางลงบนหัวของเธอ “นี่ฉันน่ากลัวขนาดนี้เลย?”

หน้าตาตกใจแบบนี้ราวกับว่าเขาเป็นปีศาจ!

ปาณีจับมือของธามนิธิไว้ มือของปาณีเล็ก หน้ามือของเธอทับของหลังมือของเขา “รุณไวยาตย์มารับหนูก็พอเธอจะมาด้วยทำไม? มาไกลขนาดนี้คงลำบากน่าดู”

แค่ไปกลับแล้วรถติดอีกก็ต้องนั่งตั้งสี่ชั่วโมง

ธามนิธิ “ไม่เป็นไร อยากพาเธอไปที่หนึ่ง”

จากนี่ไปสวนจตุจักร รถไม่เยอะแป๊บเดียวก็ถึง

ตอนที่ตัดสินใจซื้อบ้านหลังนี้ก็คิดว่าปาณีต้องไปเรียนสะดวกต่อการเดินทางของเธอ

ปาณีนั่งข้างธามนิธิ จับมือเขาวางไว้บนตากราวกับเป็นของสำคัญอะไรสักอย่าง “นี่พวกเรากำลังจะไปไหนหรอคะ?”