My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 259

ตอนที่259

คลอด?

คลอดกับผีสิ!

เธอยังเป็นนักเรียนอยู่เลย!

นี่เธอยังขุดหลุมให้ตัวเองอีก……

ปาณีอยากกัดลิ้นตัวเองมห้ขาดไปเลย

เธอมองธามนิธิแล้วรีบพูด “ไม่รับ ฉันยังเล็กอยู่……”

ถึงจะผ่านวันเกิดอายุยี่สิบก็เถอะและยังจดทะเบียนสมรสแล้วด้วยแต่อายุจริงๆของปาณีคือยังไม่ถึงสิบเก้าเลย

ธามนิธิมองรอบอกเธอ อือเล็กไปหน่อย

ธามนิธิพูดอย่างชิว “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ว่าอะไร”

“……”

พิธีงานแต่งงานจบแขกทุกคนก็รับประทานอาหารข้างนอก

ยุ่งไปทั้งครึ่งวันตอนนี้ปาณีก็หิวขึ้นมา ธามนิธิให้ไวยาตย์ไปจัดการเรื่องอาหารมาให้

คนเป็นเหล็ก ข้าวเป็นเหล็ก ไม่กินแค่มื้อเดียวก็หิวจนสั่น……

ใช้เวลานี้ปาณีก็เข้าไปเปลี่ยนเสื้อ ชุดเจ้าสาวมันยาวเกินไปใส่แล้วทำอะไรไม่สะดวก

เปลี่ยนเป็นใส่กี่เพ้าแบบจีน

ตอนที่จันวิภาเตรียมก็ได้เตรียมหลายชุดไว้ให้เธอได้ใส่ในงานแต่ง

ก่อนหน้านี้อยู่ในค่ายทหารโดนแดดจนผิดคล้ำไปเล็กน้อยพอผ่านมาหนึ่งเดือนค่อยขาวขึ้นมาหน่อย

ชุดกี่เพ้าแต่งงานสีแดงบนตัวเธอบวกกับปากแดงฟันขาว ดูสวยมาก

ปาณีเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ อาหารก็ถูกส่งเข้ามาวางอยู่บนโต๊ะพอดี ไวยาตย์ก็ไปพูดกับธามนิธิข้างๆ “วันนี้หัวหน้าเก่าก็มาด้วยครับ”

ธามนิธิที่ถือแก้วน้ำอยู่ก็ชะงัก “ใช่หรอ?”

หัวหน้าเก่าคนนี้เป็นหัวหน้าของเขาตอนอยู่ในค่าย ช่วยซัพพอร์ตเขามาตลอดและเห็นเขาเป็นลูกศิษย์สำคัญคนหนึ่ง

แต่หลังจากที่ธามนิธิได้เกิดอุบัติเหตุขาทั้งสองข้างได้พิการและกลับมารักษาที่เมืองชยุตก็ไม่ได้ติดต่อกับคนทางนู้นอีกเลย

ไม่คิดว่าผ่านมานานขนาดนี้แล้ว หัวหน้ายังมาร่วมงานวันแต่งของเขาด้วยตัวเอง”

ไวยาตย์ “ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่กำลังไปทักทายเขาอยู่คุณธามนิธิจะไปด้วยไหมครับ?”

ถึงไวยาตย์จะรู้ว่าถ้าให้ธามนิธิเจอพวกเขาอีกเธอคงใจไม่ดีอีกแต่หัวหน้าก็มาขนาดนี้แล้วไม่ไปทักทายหน่อยมันก็ไม่ดี

ธามนิธิ “ให้พ่อแม่ดูแลเขาดีๆหน่อย”

เขารู้ว่าตัวเองไม่มีทางกลับไปอีกและก็จะไม่ใช่ลูกศิษย์สำคัญของหัวหน้าต่อไป……และสภาพตัวเองตอนนี้ไม่ต้องให้เขามาเห็นยังจะดีกว่า

ปาณีที่นั่งอยู่ข้างๆมองธามนิธิถึงจะไม่รู้ว่าหัวหน้าเป็นคนยังไงแต่พอได้ยินคนนี้ก็ดูเหมือนธามนิธิ……เศร้าขึ้นมา

ไวยาตย์มองธามนิธิและอึ้งไปแป๊บนึง “ครับ”

หลังจากไวยาตย์ออกไป ธามนิธิมองปาณีที่ตักกับข้าวให้เขาแต่ก็ไม่ได้ทำอะไร

นึกถึงเรื่องเมื่อก่อนแล้วเปรียบเทียบกับปัจจุบันก็รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก……

ความรู้สึกอึดอัดแบบนี้ให้เขารู้สึกเหน็บหนาว

“คุณอาคะ……” ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนของปาณีก็ดึงสติของธามนิธิกลับมา

เขายกหัวขึ้นมองธอ “กินข้าวเถอะ”

ปาณีตักกับข้าวให้เขา “อันนี้อร่อย”

ธามนิธิมองอาหารที่อยู่ในถ้วยแต่ก็ไม่มีความอยากกิน

ปกติก็หยอกเล่นกับเธอเวลาก็ผ่านไปแล้ว

แต่คนบางคนเรื่องบางเรื่องก็มักจะดึงเขากลับมาความเป็นจริง ให้เขานึกถึงบ่อยๆว่าชีวิตเขากำลังเผชิญหน้ากับสิ่งที่ลำบากที่สุด

ปาณีกินไก่ไปหนึ่งคำแล้วเห็นธามนิธิไม่ขยับอะไรเลยก็รู้สึกว่าเขาคงอารมณ์ไม่ดี

เรื่องอีกมากมายของธามนิธิ เธอก็ไม่เคยเข้าใจเลย

ปกติเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องพวกนั้นกับเธอ