My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 282

ตอนที่ 282

ในรถเงียบมาก ไวยาตย์เห็นปาณีเป็นแบบนี้ ก็ไม่ได้พูดอะไร นั่งเป็นฉากหลังอย่างเงียบๆ

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่ซบอกเขาอยู่ แขนของเธอกอดเอวเขาไว้แน่น

เหมือนเธอจะเดินมาไกลมาก เหนื่อยจนเกือบจะเป็นลม ซบอยู่กลางอกเขา ทำให้เขาด่าไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว แต่กลับมีความรู้สึกอยากปกป้องเธอ

ไวยาตย์เปิดประตูอย่างเบามือ ลงจากรถ ให้พวกเขาสองคนคุยกันเป็นการส่วนตัว

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่ได้รีบร้อนพูดอะไร

ปาณีที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เงียบจนเหมือนคนที่นอนหลับ

ผ่านไปสักพัก ธามนิธิก็ได้ยินปาณีไอสองครั้ง เขาก้มหัวลง และแนบลงบนหน้าฝากเธอ พบว่าเธอตัวร้อนมาก

“เธอเป็นไข้?” เขามองเธออย่างเข้มขรึม

ปาณีพูดว่า “เปล่าค่ะ แค่เจ็บคอนิดหน่อย หนูง่วงมาก อยากนอนสักพัก”

พูดจบ เธอก็ซบเข้าไปในอ้อมแขนของเขา หาท่าทางที่หลับสบายมากที่สุด เธอหลับในอ้อมแขนของเขา

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ชลิตก็เปิดประตูรถ มองไปยังปาณีที่อยู่ในอ้อมแขนของธามนิธิ “ทำไมเรียกฉันมาที่นี่ล่ะ?”

เขายอมใจจริงๆ!

หลังเลิกงาน คนยังไม่ทันถึงบ้าน ก็ถูกธามนิธิเรียกมาที่นี่สักก่อน

ธามนิธิไม่ได้รู้สึกผิดที่จู่ๆก็เรียกชลิตมาที่นี่ ในสายตาเขามีเพียงปาณีเท่านั้น “เธอเป็นไข้”

ชลิตยื่นปรอทมาให้ “วัดไข้ให้เธอก่อน”

ในโลกใบนี้ ก็มีเพียงธามนิธิเท่านั้นที่จะเรียกใช้เขาได้

หลังจากวัดไข้เสร็จ ปรอทก็หยิบยาออกมา พูดกับธามนิธิว่า “ยังดีที่ไข้ไม่สูงมาก ให้เธอพักผ่อนเยอะๆก็จะดีขึ้น”

ปรอทลงจากรถไป ปาณีที่นอนอยู่ในอ้อมแขนของธามนิธิก็ลืมตาขึ้น ธามนิธิเห็นเธอตื่นแล้ว พูดอย่างอ่อนโยนว่า “กินยานี่ก่อน”

ปาณีรับยามา ใส่เข้าไปในปาก จากนั้นก็ดื่มน้ำตาม

สองสามวันนี้อากาศเย็นมาก ความเป็นห่วงของธามนิธิ เปรียบเสมือนมอบถ่านไม้ให้ในช่วงเวลาที่หิมะตก อบอุ่นจนใจเธอแทบละลาย

เธอมองไปยังเขาแวบหนึ่ง ก็พบว่าเขากำลังจ้องเธออยู่พอดี

ธามนิธิมองหน้าเธอ พร้อมกับถามว่า “กลับบ้านกับฉันไหม?”

เธอไม่ได้กลับบ้านตั้งสองวันแล้ว

ยังปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนี้อีก

“......” ปาณีมองไปยังเขา พยักหน้ารับ “ค่ะ”

สองวันนี้เธอเป็นกังวลมาก แม้จะยังคงยืนหยัดในการอัพเดท Weibo ทุกวัน แต่ในใจของเธอรู้สึกถึงความพ่ายแพ้แล้ว

พยายามมานานขนาดนี้ ไม่ง่ายเลยที่จะมองเห็นแสงสว่างเล็กน้อย แต่ผลปรากฏว่า เธอต้องนั่งดูแสงสว่างอันริบหรี่นั้นดับหายไป

แต่ในตอนนี้ พอเจอธามนิธิ ก็รู้สึกว่าเรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร

ถ้าหากครั้งนี้พ่ายแพ้ไป ก็แค่ทำมันใหม่ก็แค่นั้นเอง

ชีวิตนี้ยังอีกยาวไกล ถ้าหากไม่มีความกล้าที่จะเผชิญกับความพ่ายแพ้แล้ว จะเดินต่อไปอีกได้อย่างไร?

......

ไม่นานนัก โมรีก็หยิบกระเป๋าและโน๊ตบุ๊คของปาณีมาให้

เขามองปาณีแวบหนึ่ง พูดกับธามนิธิว่า “หลายวันที่ผ่านมาปาณีหลับดึกมากค่ะ แล้วก็กินน้อยด้วย หลังจากที่กลับบ้านไป คุณช่วยบอกให้เธอพักผ่อนเยอะๆหน่อยนะคะ”

แม้จะรู้ว่าปาณีกำลังยุ่งอะไรอยู่ แต่เห็นปาณีเป็นแบบนี้ โมรีก็รู้สึกเป็นห่วง

ปาณีเห็นโมรีที่กำลังฟ้องเรื่องของตัวเอง จึงเถียงว่า “ที่ไหนกัน? ไม่ใช่สักหน่อย”

ให้ธามนิธิได้ยินคำพูดพวกนี้ กลับไปเธอต้องโดนด่าอีกแน่ๆ

ต้องรู้ว่าคุณอาเข้มงวดกับเธอมาโดยตลอด

โมรีมองบน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ฉันจะใส่ร้ายเธอรึไง?”