My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 283

ตอนที่ 283

ไวยาตย์มองไปยังโมรี “ถ้าอย่างนั้นขอบคุณคุณโมรีมากนะครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

รถเคลื่อนออกจากมหาลัยอย่างรวดเร็ว

ช่วงนี้อาการเย็นมาก พรมที่หนานุ่นในบ้านบวกกับฮีตเตอร์ ช่างแตกต่างกับหอพักที่หนาวเย็นอย่างกับสวรรค์กับนรกเลยทีเดียว

ปาณีนั่งอยู่บนโซฟา มองไปยังน้าลำมุงที่กำลังเสิร์ฟอาหารอย่างกับกำลังถวายเพชรพลอย “คุณหนูปาณี มานี่สิคะ ทานเยอะๆเลยนะคะ”

“ขอบคุณค่ะคุณน้า” ขอเพียงแต่อยู่ข้างกายธามนิธิ ของกินเอร็ดอร่อยที่ควรจะมีก็มีครบหมด

ธามนิธิมองไปยังปาณี ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่จ้องมองเธออย่างเย็นยะเยือก

ปาณีที่ถูกเขาจ้องมองมาสักพักแล้ว พูดอย่างร้อนตัวว่า “คุณอย่าฟังที่โมรีพูดนะคะ หนูนอนจริงๆ ละก็กินข้าวด้วย”

ธามนิธิไม่ได้ฟังเธออธิบายแต่อย่างใด พูดคำสองคำออกมาอย่างเย็นชา “โกหก!”

ขอบตาดำขนาดนั้น ในตายังมีเลือดฝาดอีก ดูไปก็รู้ว่าสองวันนี้เธอเหนื่อยจนถึงขีดสุดแล้ว

เป็นแบบนี้แล้วเธอยังกล้าบอกว่าตัวเองนอนหลับพักผ่อนพอเพียงอีก

“......”

น้าลำมุงเห็นสภาพของปาณีเช่นนี้ พูดว่า “คุณหนูปาณีป่วย คุณธามนิธิก็อย่าดุเธอเลยนะคะ!”

“......”

มองไปก็รู้ว่าเธอเสแสร้ง!

กลัวตัวเองจะด่าเขา จึงทำตัวน่าสงสารแบบนี้

ธามนิธิก็ขี้เกียจด่าเธอแล้วเหมือนกัน

ช่างเถอะช่างเถอะ!

ใครให้เธออายุน้อยล่ะ

......

เพราะว่ากินยาแก้แพ้ เธอจึงรู้สึกง่วง หลังจากปาณีทานอาหารไปนิดหน่อย เธอก็ขึ้นไปนอน

หลับไปจนถึงประมาณ 5 ทุ่มก็ตื่น

คิดถึงข่าวลือที่แพร่กระจายใน Weibo เธอจึงลุกขึ้น เปิดคอมพิวเตอร์.....

ธามนิธิหลับไปสักพักก็ตื่น มองไปยังบางคนที่กำลังยุ่งอยู่หน้าจอคอม

ทันใดนั้นธามนิธิก็รู้สึกปวดหัว มีเมียที่บ้างานมันเป็นยังไงกันนะ?

หลังจากเรื่องนี้ ธามนิธิก็เข้าใจถึงความจริงประการหนึ่งว่า ตอนที่งานราบรื่นนั้น เขาเป็นสามีของปาณี

แต่พอมีปัญหา ปาณีจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

ปาณีกำลังยุ่งอยู่ ธามนิธิก็นอนไม่หลับเช่นกัน

ผ่านไป 3 ชั่วโมง ปาณีถึงจะปิดคอม รู้สึกว่าคอตัวเองจะหักแล้ว

เธอนั่งบนเตียงสักพัก ยังไม่ได้นอนลงไป แต่กลับนั่งเหม่อลอยไปสักพัก ในใจก็รู้สึกว่าควรลบบัญชีนี้ไปไหม มีแรงกระตุ้นที่อยากจะปิดบัญชีนี้ไป

คอนเมนต์ที่ทำให้เกิดความเข้าใจผิด เปลี่ยนเรื่องไม่จริงเป็นเรื่องจริงนั้น ถึงขั้นลามปามไปด่าคนในครอบครัวของเธอ ทำให้เธอทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

พอคิดถึงจุดนี้ ดวงตาของเธอก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

ปาณีเอ็นตัวลงนอน ในสมองนั้นว่างเปล่า ทันใดนั้น ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาจับแขนของเธอไว้

ปาณีอึ้งไปสักพัก เก็บน้ำตาของตัวเองเข้าไปอย่างรวดเร็ว มองไปยังธามนิธิ “รบกวนคุณหรอคะ?”

ธามนิธิกอดเธอไว้ จูบลงบนหน้าผากเธอ “มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

คำพูดที่แฝงด้วยความเป็นห่วงของธามนิธินี้ ทำให้น้ำตาเธอไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

การฝืนทำตัวเข้มแข็งของเธอก็พังทลายไปในวินาทีนี้ พูดอย่างหมดหวังเล็กน้อยว่า “หนูไม่รู้จริงๆค่ะว่าควรทำยังไงดี? หนูไม่ได้ทำอะไรพวกเขาเลย แต่ทำไมพวกเขาไม่ปล่อยหนูไปล่ะคะ”

เรื่องนี้ สำหรับปาณีแล้ว ก็เหมือนกับความซวยที่ล่นลงมาจากท้องฟ้า

เธอไม่คิดเลยว่า การที่เธอพยายามทำบางสิ่งบางอย่างให้ดีที่สุดนั้น กลับทำให้คนอื่นอิจฉามากขนาดนี้

เธอลงแรงกายแรงใจและเวลาพักของเธอทั้งหมดกับสิ่งนี้ แต่สุดท้ายผลลัพธ์กลับเป็นแบบนี้

ทำไมจะไม่เสียใจล่ะ?

ธามนิธิมองไปยังเธอที่หลั่งน้ำตาอย่างไม่ขาดสาย ยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้เธอ

ดวงตาของปาณีแดงก่ำ มองไปยังธามนิธิ “คุณอา คุณเคยเจอปัญหาแบบนี้ไหมคะ?”