My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 284

ตอนที่ 284

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ธามนิธิก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ขาหักนับไหม?”

“......” คำพูดนี้ของเขา เปรียบเสมือนเข็มที่ทิ่มแทงใจของเธออย่างแรง

ใช่สิ!

ถ้าเทียบกับสิ่งที่ธามนิธิต้องเจอแล้ว เรื่องแค่นี้จะถือสาไปทำไม?

ธามนิธิลูบหัวเธอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันจำได้ว่า ตั้งแต่ฉันรู้สึกตัวตอนอยู่ในโรงพยาบาล หมอก็บอกว่า ชาตินี้ฉันคงลุกขึ้นยืนไม่ได้อีก วินาทีนั้น สิ่งที่ฉันคิดก็คือตายๆไปเลยยังจะดีซะกว่า คนในบ้านฉันไปเยี่ยมฉัน การที่ฉันได้รับบาดเจ็บ พวกเขาเสียใจมากกว่าทุกคน และก็เพราะว่าพวกเขา ฉันถึงยืนหยัดต่อมาได้..... ในความเป็นจริง ถ้าคิดๆไปแล้ว ยังมีคนอีกหลายคนที่เกิดมาก็ขาดขาไปข้างหนึ่ง หรือตาน้อยกว่าคนปกติทั่วไปคู่หนึ่ง แต่ว่า เขาก็ผ่านมาได้ไม่ใช่หรอ? ถ้าเทียบกับพวกเขาแล้ว พวกเราโชคดีกว่าตั้งเยอะ ดังนั้น ไม่มีอะไรต้องเสียใจหรอก”

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้ยินธามนิธิพูดถึงเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บ

เพื่อที่จะปลอบใจเขาแล้ว เขาตั้งใจพูดถึงความเจ็บปวดของตัวเอง

ทั้งๆที่สิ่งที่เธอเผชิญนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ธามธินิต้องเจอเลย

แต่เขากลับปลอมใจเธอเช่นนี้

ยิ่งเขาแสร้งทำน้ำเสียงสบายๆมากเท่าไหร่ ในใจของปาณีก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

หลังได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงเข้าไปจูบเขาก่อนแบบนี้

......

ในตอนเช้า น้าลำมุงจัดเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว มองไปยังไวยาตย์ที่เดินเข้ามาจากห้องรับแขก พูดว่า “วันนี้คุณหนูปาณีไม่ไปเรียนหรอคะ? เวลานี้แล้ว ทำไมยังไม่ตื่นอีก?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เธอลาป่วยครับ”

“ป่วยหนักเลยหรอคะ?” สีหน้าน้าลำมุงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ไวยาตย์ตอบว่า “ผมก็ไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกันครับ”

ตอนเขาโทรปลุกธามนิธิในตอนเช้า ธามนิธิก็สั่งเขามาอย่างนี้

ในห้องนอน ปาณียังหลับอยู่ ผมเผ้าเธอเปียกปอนไปด้วยเหงื่อ มองไปแล้วเหมือนจะเหนื่อยมาก

ธามนิธินอนหนุนหมอนโดยไม่ได้สวมเสื้อ กุมมือของเธอไว้ เหมือนกำลังกุมของที่มีค่ามาก

ผ่านไปนานมาก ตาสองชั้นนั้นขยับเล็กน้อย ปาณีจึงจะลืมตาขึ้นมอง

“ตื่นแล้วหรอ?” ธามนิธิขยับปาก ถามอย่างอ่อนหวาน

ปาณีอึ้งไปสักพัก มองไปยังใบหน้าที่หล่อเหลานั้น แล้วเธอก็หลับตาลงอย่างอัตโนมัติ เหมือนกับว่าถ้าไม่มองหน้าเขา เรื่องเมื่อคืนก็จะไม่เคยเกิดขึ้น

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่หลับตาลง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เวลาที่เขายิ้มนั้นดูหล่อมาก ทำให้คนที่กำลังมองอยู่นั้นมีความรู้สึกอยากเข้าไปจูบ

“ตื่นมาทานอาหารหน่อยสิ” ธามนิธิพูดอย่างเอาอกเอาใจ

เขาตื่นตั้งแต่เช้าแล้ว รอเธอมาตลอด รู้ว่าเธอเหนื่อยมากจึงไม่ได้ปลุกเธอ

ยังให้ไวยาตย์ลาป่วยให้เธออีก

“ไม่กินอ่ะ” ปาณียกมือขึ้น แขนที่เรียวเล็กนั้นปิดหน้าของตัวเองไว้ และพูดเสียงเบามาก

ในเวลานี้ ปาณีที่เพิ่งตื่นนอนนั้น ในใจของเธอกลับรู้สึกสิ้นหวังมาก

เมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปเนี่ย?

เธอแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะเป็นฝ่ายรุกคุณอาก่อน......

เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เปลือยทั้งตัว ข้างล่างยังมีความรู้สึกเจ็บเล็กน้อย

ตอนนี้ปาณีมั่นใจว่าคืนวันแต่งงานนั้น เธอแค่ฝันไปเท่านั้น

คุณอาเป็นมารร้ายชัดๆ ถึงขั้นกล้าหลอกเธอ!

สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือไม่อยากเชื่อว่าเธอจะเชื่อคำพูดบ้าพวกนั้นของเขาจริงๆ! ยังคิดว่าเธอเสียครั้งแรกของเธอไปอย่างนั้นสักอีก

ในความเป็นจริงครั้งแรกนั้นไม่ใช่ไม่เจ็บ แต่เป็นเจ็บมากต่างหาก! เจ็บจนเธออยากจะยอมแพ้เลยทีเดียว

จนถึงตอนนี้ เธอยังรู้สึกว่าร่างกายเธอฉีกเป็นเสี่ยงๆ

ธามนิธิเป็นคนบอกเองว่า “เบบี๋อดทนหน่อยนะ อดทนเพื่อฉันหน่อย เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วนะ หื้มม?”