My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 284

ตอนที่ 284

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ ธามนิธิก็หัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ขาหักนับไหม?”

“......” คำพูดนี้ของเขา เปรียบเสมือนเข็มที่ทิ่มแทงใจของเธออย่างแรง

ใช่สิ!

ถ้าเทียบกับสิ่งที่ธามนิธิต้องเจอแล้ว เรื่องแค่นี้จะถือสาไปทำไม?

ธามนิธิลูบหัวเธอเบาๆ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ฉันจำได้ว่า ตั้งแต่ฉันรู้สึกตัวตอนอยู่ในโรงพยาบาล หมอก็บอกว่า ชาตินี้ฉันคงลุกขึ้นยืนไม่ได้อีก วินาทีนั้น สิ่งที่ฉันคิดก็คือตายๆไปเลยยังจะดีซะกว่า คนในบ้านฉันไปเยี่ยมฉัน การที่ฉันได้รับบาดเจ็บ พวกเขาเสียใจมากกว่าทุกคน และก็เพราะว่าพวกเขา ฉันถึงยืนหยัดต่อมาได้..... ในความเป็นจริง ถ้าคิดๆไปแล้ว ยังมีคนอีกหลายคนที่เกิดมาก็ขาดขาไปข้างหนึ่ง หรือตาน้อยกว่าคนปกติทั่วไปคู่หนึ่ง แต่ว่า เขาก็ผ่านมาได้ไม่ใช่หรอ? ถ้าเทียบกับพวกเขาแล้ว พวกเราโชคดีกว่าตั้งเยอะ ดังนั้น ไม่มีอะไรต้องเสียใจหรอก”

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้ยินธามนิธิพูดถึงเรื่องที่เขาได้รับบาดเจ็บ

เพื่อที่จะปลอบใจเขาแล้ว เขาตั้งใจพูดถึงความเจ็บปวดของตัวเอง

ทั้งๆที่สิ่งที่เธอเผชิญนั้นเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ธามธินิต้องเจอเลย

แต่เขากลับปลอมใจเธอเช่นนี้

ยิ่งเขาแสร้งทำน้ำเสียงสบายๆมากเท่าไหร่ ในใจของปาณีก็ยิ่งเจ็บปวดมากเท่านั้น

หลังได้ยินสิ่งที่เขาพูด เธอไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาความกล้ามาจากไหน ถึงเข้าไปจูบเขาก่อนแบบนี้

......

ในตอนเช้า น้าลำมุงจัดเตรียมอาหารเช้าไว้แล้ว มองไปยังไวยาตย์ที่เดินเข้ามาจากห้องรับแขก พูดว่า “วันนี้คุณหนูปาณีไม่ไปเรียนหรอคะ? เวลานี้แล้ว ทำไมยังไม่ตื่นอีก?”

ไวยาตย์ตอบว่า “เธอลาป่วยครับ”

“ป่วยหนักเลยหรอคะ?” สีหน้าน้าลำมุงเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

ไวยาตย์ตอบว่า “ผมก็ไม่ทราบรายละเอียดเหมือนกันครับ”

ตอนเขาโทรปลุกธามนิธิในตอนเช้า ธามนิธิก็สั่งเขามาอย่างนี้

ในห้องนอน ปาณียังหลับอยู่ ผมเผ้าเธอเปียกปอนไปด้วยเหงื่อ มองไปแล้วเหมือนจะเหนื่อยมาก