My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 285

ตอนที่ 285

เขาอ่อนโยนมาก ไม่เหมือนเขาที่ยิ่งยโสและเย็นชาในเวลาปกติเลย เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่แท้เขาจะอ่อนโยนได้มากขนาดนี้ ถึงขั้นเรียกเธอว่าเบบี๋

เธอเพิ่งจะอายุ18 ธามนิธิไม่อยากแตะต้องเธอไวขนาดนี้ แต่ว่าในบางครั้ง เมื่อความรู้สึกถึงจุดนั้นแล้ว ไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะควบคุมตัวเอง

ฝ่ามือที่อบอุ่นของธามนิธิวางอยู่บนหัวเธอ ถามอย่างเป็นห่วงว่า “ยังเจ็บอยู่หรอ?”

“......” ปาณีไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะถามออกมาตรงๆแบบนี้

คำถามนี้ถามจนเธออยากจะปิดปากเขาไว้

เห็นคนมีสาระอย่างคุณอาที่ปกติมัวแต่ทำสีหนาเข้มขรึม แต่ภายในกลับแฝงไปด้วยภัยอันตรายนั้น แต่ในความเป็นจริงแล้ว คนที่ไร้สาระมากที่สุดก็เป็นเขานี่เอง

ลองดูเขาในตอนนี้สิ ยังกล้าคุยเรื่องนี้กับเธออย่างนิ่งสงบแบบนี้!

เธอยื่นมือออกไปผลักเขาออก ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น

ธามนิธิมองไปยังท่าทางของปาณีที่รู้สึกเขินอายจนแทบอยากจะซ่อนตัวเองไว้ ยิ้มอย่างมีความสุข

อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเรื่องเมื่อคืน......

เธอเล็กมาก เล็กจนแทบจะรองรับเขาไม่ได้

เขาทำไปอย่างยากลำบาก

บวกกับปัญหาขาของเขา จึงได้แต่เพียงให้ปาณีเป็นฝ่ายรุก ดังนั้นศึกครั้งนี้ ในความเป็นจริงแล้วธามนิธิไม่ค่อยมีความสุขมากเท่าไหร่

แต่ว่า แม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ทำให้ธามนิธิหวงนึกถึงรสชาติแห่งความสุขนั้นนานแสนนาน

แม้กระทั่งตอนที่เขาเสียบเข้าไป คำพูดของเธอคำนั้น “หนูเจ็บ......”

ยังคงวงเวียนอยู่ข้างหูเขา

เพียงแค่นึกถึง ก็ทำให้ใต้หน้าท้องของเขาเริ่มแข็งตัวขึ้นมา

ธามนิธิจับมือที่เธอยื่นออกมาไว้ “พูดกับสามีจะอายทำไม? ความกล้าของเมื่อคืนหายไปไหนแล้วล่ะ?”

ถ้าหากเธอจะเริ่มก่อน เขาไม่มีทางลงมือก่อนเด็ดขาด

“คุณห้ามพูดนะ” ปาณีปิดปากของเขาไว้ เธอไม่ได้หน้าด้านขนาดนั้นสักหน่อย “น่าเกลียด”

ได้คืบจะเอาศอกนี่หมายถึงคนอย่างเขานี่เอง!

ถึงตอนนี้แล้วยังย้อนกลับมาล้อเธออีก

ตอนหลังตอนที่เธอเจ็บจนจะยอมแพ้แล้ว ใครเป็นคนหลอกล่อเธอให้ทำต่อ แล้วยังเรียกเบบี๋อีกล่ะ?

ผู้ชายคนนี้เจ้าเล่ห์จริงๆ เกลียดมาก เชอะ!

ธามนิธิกุมมือเธอไว้ “โอเคๆ ไม่พูดแล้ว หิวไหม? ฉันให้พวกเขาเอาของกินขึ้นมาให้นะ กินอะไรหน่อยแล้วค่อยนอนต่อ”

“ไม่หิว” ถูกเขาป้อนจนอิ่มมากแล้ว!

“งั้นก็นอนต่ออีกหน่อยสิ” เธอยื่นมือไปกอดเธอไว้ในอ้อมแขน จูบเธออย่างทะนุถนอม

จูบของเขาอ่อนโยนมาก แผ่นอกที่อบอุ่นนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย

ปาณีคิดถึงเรื่องสำคัญในวันนี้ “วันนี้หนูมีเรียนค่ะ”

“ฉันให้ไวยาตย์ลาป่วยให้เธอแล้ว”

“หนูไม่ได้ป่วยหนักสักหน่อย ไปเรียนได้ค่ะ” ข้อดีของปาณีก็คือไม่ชอบโดดเรียน ไม่ได้ไปเรียนวันหนึ่งเหมือนจะรู้สึกกระวนกระวายยังไงไม่รู้

ธามนิธิพูดว่า “ลาแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว เชื่อฟังหน่อยสิ พักผ่อนเยอะๆ เธอทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้ รู้ไหมว่าในใจฉันเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน?”

พอเห็นเธอป่วย เขาก็เป็นกังวลอย่างมาก

กลัวว่าคนดีของเขาจะป่วยหนัก!

ปาณีมองไปธามนิธิ หลับไปสักพักหนึ่ง รู้สึกสบายตาขึ้นเยอะ ขอบตาก็ไม่ได้คล้ำขนาดนั้นแล้วด้วย “จริงๆคุณไม่ต้องเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้ค่ะ หนูไม่ได้เป็นอะไร”

เมื่อคืนเหนื่อยมาก ดังนั้นเธอจึงหลับสนิท ยังจำเรื่องเครียดๆพวกนั้นได้ที่ไหนกัน?

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกครั้งที่เธอมีเรื่องไม่สบายใจ เมื่อควบคุอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้วร้องไห้ออกมา แค่นั้นก็ดีขึ้นแล้ว

ธามนิธิมองไปยังปาณี “เบบี๋ จริงๆแล้วคนดีไม่ต้องพยายามขนาดนี้ก็ได้ ไม่เป็นไรจริงๆ”

มีเขาอยู่ทั้งคน ยังจะทำให้เธออดตายได้ยังไง?

นี่เป็นครั้งแรกที่ปาณีได้ยินเขาพูดแบบนี้ ให้เธอไม่ต้องพยายามขนาดนี้ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าหนูไม่พยายามแล้วคุณจะเลี้ยงหนูไปตลอดชีวิตหรอคะ?”

“ที่ฉันแต่งงานกับเธอก็เพื่อที่จะเลี้ยงเธอไปตลอดชีวิตไม่ใช่รึไง?” ธามนิธิมองเธออย่างรู้สึกว่ามันควรจะเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว