My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 291

ตอนที่ 291

เธอต้องการความกล้าอย่างมากในการนั่งอยู่บนตักเขา

อยากหนีแต่ดันหนีไม่ได้

จึงทำได้แต่ไอแห้งๆ “หนูว่าเรียกปาณีเฉยๆก็ได้ค่ะ”

“เมื่อกี้เธอไม่ได้พูดแบบนี้นี่” ธามนิธิชินกับการตีสองหน้าของเธอแล้ว

ตอนนี้ได้ใจก็หวานเสน่ห์เขาอย่างรุนแรง พอรู้สึกว่าสถานการณ์ไม่เป็นผลดีต่อตนเอง ก็ทำตัวเหมือนหมาน้อยเก็บหางเพราะขี้กลัว

ปาณีมองไปยังใบหน้าอันหล่อเหลาของธามนิธิ พูดเสียงอ่อนว่า “หนูแค่ล้อเล่นกับคุณเอง คุณอาคงไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริงหรอกใช่ไหมคะ?”

“อื้ม ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงนะ” เขาพูดอย่างหยิ่งยโส

มือที่กอดเอวเธออยู่ก็ออกแรงมากขึ้นไปอีก

อยากได้ยินเขาเรียกว่าเบบี๋?

นี่เป็นคำพูดที่เหมาะจะพูดตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น

ทันใดนั้นปาณีก็คิดถึงความเหนื่อยล้าของเมื่อคืน ถึงตอนนี้ เธอยังรู้สึกขาอ่อนอยู่เลย

เธอรีบอ้อนวอนขอร้อง “หนูผิดไปแล้ว! ครั้งหน้าหนูจะไม่ล้อคุณต่อหน้าคนอื่นอีก”

“ในเมื่อสำนึกผิดแล้วก็ต้องถูกทำโทษ เธอว่ายังไง?” เขามองไปยังเธอ สายตาที่กำลังอ่อน เหมือนจะดึงดูดวิญญาณของฝ่ายตรงข้ามออกไปได้

ปาณีไม่มีแรงต่อต้านใบหน้านี้เลยจริงๆ มองเขาอย่างหม่อลอย

ธามนิธิก้มหน้าลง เกือยจะจูบโดนปาณีแล้ว ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เห็นเพียงแต่ธามนิธิที่ขมวดคิ้ว รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่มีคนมาขัดจังหวะ

ปาณีพูดว่า “มีคนมาค่ะ ไวยาตย์มีธุระกับคุณรึเปล่าคะ?”

“ให้เขารอไป” ธามนิธิก้มหน้าลง ถึงฟ้าจะถล่มก็ไม่สามารถหยุดยั้งแรงกระตุ้นที่เขาอยากจะจูบปาณีได้

“ไม่เอาค่ะ” มีคนอยู่ ปาณีไม่ชิน ยื่นมือไปปิดปากเขา รั้งเขาไว้

ธามนิธิเอามือเธอออก “เป็นเด็กดีหน่อยสิ จูบครั้งหนึ่งและฉันจะให้เธอไปเปิดประตู”

หลังจากที่เกิดความเร่าร้อนกับเธอเมื่อคืน จนถึงตอนนี้ เขาอยากเพียงกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ทะนุถนอมเธอ

เธอคือปาณี เป็นปาณีของเขา คนน่ารักของเขา ยิ่งเป็นสุดที่รักของเขา

แต่ว่า ไม่รอให้เขาได้จูบปาณี เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ก็อกๆๆ

“......”

ครั้งนี้ เสียงของเวทัสดังมาจากข้างนอก “น้าครับ”

เป็นเวทัสเองหรอกหรอ?

ธามนิธิขมวดคิ้ว เขายังไม่ทันตอบ ประตูก็ถูกเปิดออกแล้ว

ตอนไวยาตย์ออกไปเขาไม่ได้ล็อคประตู ดังนั้น คนที่อยู่ข้างนอกจึงสามารถเปิดเข้ามาได้

ภาพที่ปรากฏในสายตาของเวทัส คือปาณีถูกธามนิธิกอดไว้ ทั้งสองคนใกล้ชิดเป็นอย่างมาก เขาอยู่ยืนข้างๆ อึ้งไปสักพัก

ปาณีนั่งอยู่บนตักธามนิธิ ถูกเวทัสมาเห็นภาพนี้เข้า แก้มทั้งสองข้างของเธอก็เริ่มแดง รู้สึกอายเล็กน้อย ความรู้สึกอึดอัดยังคงดำเนินต่อไปกลางอากาศ

แม้ว่าเธอกับเวทัสจะมีเรื่องบาดหมางกัน แต่เธอก็ไม่อยากวิธีนี้ในการเอาคืนเขา

แต่วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงเวทัสที่สงบนิ่งดุจเสียงน้ำ “ผมคิดว่าน้าไม่อยู่ในห้องสักอีก”

เปรียบเสมือนภาพที่ทั้งสองคนกำลังจู๋จี๋กันนั้นเป็นเรื่องธรรมดาในสายตาของเขามาก

เขาไม่ถือสาเลยแม้แต่น้อย!

“มีเรื่องอะไร?” มือของธามนิธิยังคงกอดเอวปาณีไว้ ไม่ปล่อยออกแต่อย่างใด ในเมื่อเวทัสอยากดู งั้นก็จะให้เขาดูเต็มที่

กอดเมียในบ้านของตัวเอง เหมือนจะไม่ต้องหลบใครนะ

บนใบหน้าของเวทัสโผล่รอยยิ้มเป็นเด็กดีขึ้นมาทันที พูดขอร้องด้วยน้ำเสียงขี้อ้อนว่า “น้าครับ ลงไปเล่นหมากล้อมข้างล่างกับผมหน่อยได้เปล่า?”

ก็เหมือนกับเด็กนักเรียนเรียนดีในโรงเรียนขอคุณครูว่า : สอนการบ้านให้ผมหน่อยได้ไหมครับ

แม้ว่าจะเป็นปาณีที่เกลียดเวทัสขนาดนี้ พอเห็นรอยยิ้มของเขาแบบนี้ ยังอดไม่ได้ที่จะอึ้งไปสักพัก

นี่.......เป็นเวทัสจริงๆหรอ?

เขากินยาผิดไปแล้วแน่ๆ!

ปกติคนที่ทำหน้าเย็นชาขนาดนั้น ในตอนนี้กลับอ้อนธามนิธิขนาดนี้?