My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 290

ตอนที่ 290

ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาสร้างปัญญาให้กับคนอื่น หรือว่ามารนหาที่เอง

ปาณีไม่ได้พูดอะไรกับเขา ไปยังห้องทำงาน ได้ยินธามนิธิกำลังคุยกับไวยาตย์

ไวยาตย์พูดว่า “จะให้คุณชายเวทัสมาอยู่ที่นี่จริงหรอคะ?”

“เขาชอบก็ช่างเขา” ธามนิธิทำตัวนิ่งสงบมาก

“คุณไม่กลัวว่าเขาจะคิดอะไรกับคุณนาย” ....... จากแววตาที่เวทัสมองรูปของปาณีเมื่อครู่ก็ดูออกแล้วว่าเขายังอาลัยอาวรณ์ปาณีอยู่

“เขาไม่กล้า” ธามนิธิมองไปยังแก้วเซรามิคที่วางอยู่บนโต๊ะ พูดเพิ่มเติมว่า “ปาณีของฉัน เขาแย่งไปไม่ได้หรอก”

ถ้าหากสามารถแย่งไปได้ ปาณีก็คงไม่แต่งงานกับเขาตั้งแต่แรก

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งก่อนที่เวทัสมาขอให้เขาสนับสนุนตัวเองกับปาปีนั้น ปาณีก็ปฏิเสธไปอย่างเด็ดขาดแล้ว

ธามนิธิอาจจะไม่สบายใจที่คนอื่นมามองภรรยาของตัวเอง แต่ว่าก็ไม่ถึงขั้นอิจฉาอะไรคนอื่น

เขาเขาเพิ่งจะพูดจบ ปาณีก็เดินเข้ามา “พูดถึงใครหรอคะ?”

คำพูดนี้เหมือนกำลังตบหน้าเขาอยู่

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่เพิ่งเดินเข้ามา ถามว่า “กินข้าวเสร็จแล้วหรอ?”

ปาณีเดินเข้ามา มองไปยังธามนิธิที่มีความมั่นใจเป็นอย่างมาก ไม่คิดเลยว่าคุณอาจะแอบหลงตัวเองขนาดนี้ “ทำไมคุณถึงคิดว่าเขาแย่งหนูไปไม่ได้ล่ะคะ?”

พูดอย่างกับเธอขาดเขาไปไม่ได้!

แม้ว่า ดูเหมือนอาจจะเป็นเรื่องจริง......

ธามนิธิขมวดคิ้ว มองไปยังปาณี สายตานั้นแฝงไปด้วยการเตือน “หมายความว่ายังไง? เธอยังอยากไปกับเขา?”

“.......” ปาณีเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

นี่อาจจะเป็นการยกก้อนหินขึ้นมาทุบเท้าตัวเองมั้ง!

เธอไม่ได้ตอบ ธามนิธิพูดเสริมว่า “กล้าไปกับขา ฉันจะตีขอเธอให้หักเลย”

“......” ปาณีเข้าเข้ามา ยิ้มแล้วกอดแขนของเขาไว้ “คุณอาดุจังเลย! เมื่อคืนยังเรียกหนูว่าเบบี๋อยู่เลย”

ไวยาตย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้เสียงคำพูดของปาณี ถึงกับเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าธามนิธิจะเรียกปาณีว่าเบบี๋?

ล้อเล่นใช่ไหม?

ไม่ว่าเขาจะจินตนาการยังไง ก็ยังคงคิดไม่ออกเหมือนเดิมว่าท่าทางที่ธามนิธิเรียกคนอื่นว่าเบบี๋นั้นจะเป็นยังไง

ไวยาตย์ถามว่า “คุณนาย คุณล้อเล่นรึเปล่าครับ?”

ปาณีจ้องหน้าเขาแวบหนึ่ง “ใครล้อเล่นกัน! หนูพูดความจริง ไม่เชื่อถามเขาสิ ใช่ไหมคะ?”

ดวงตาระยิบระยับนั้นมองไปยังธามนิธิ เปรียบเสมือนเป็นการล่อลวงที่เป็นนามธรรม

ธามนิธิมองไปยังเด็กน้อยที่ตั้งใจล้อเขาต่อหน้าไวยาตย์ พูดอย่างเข้มขรึมว่า “เปล่านะ เธอคงฟังผิดไป”

“คุณพูดเองต่างหาก ไวยาตย์ เขาพูดจริงๆนะ!”

ก็เรียกเธอว่าเบบี๋ เธอจำได้แม่นเลย ตอนเช้าก็เรียก

ตอนนี้กลับไม่ยอมรับซะงั้น

ไวยาตย์เป็นคนอยู่เป็น ไอแค่กๆแล้วพูดว่า “ผมเพิ่งนึกได้ว่ายังมีงานต่อ ผมไปทำงานก่อนนะครับ”

แรงกดดันจากธามนิธิ ทำให้เขาออกไปจากห้องด้วยความเร็วแสง จากนั้นก็ปิดประตูลงตามเดิม

ปาณีไม่คิดเลยว่าไวยาตย์จะเป็นคนขี้ขลาดแบบนี้ ถึงขั้นทิ้งหางจิ้งจกของเธอไว้ที่นี่

ไวยาตย์ออกไปแล้ว ปาณีก็รู้สึกขวัญอ่อนทันที “หนูก็ยังมีธุระนิดหน่อยค่ะ หนูไปเคลียร์ก่อนนะคะ”

คนที่ยืนขึ้นเตรียมหนีออกไปข้างนอก แต่กลับถูกธามนิธิดึงกลับมา เธอล้มลงไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา ถูกเขาจับคางไว้อย่างจอมเผด็จการ น้ำเสียงเซ็กซี่เริ่มดังขึ้น “ไม่อยากได้ยินฉันเรียกเธอว่าเบบี๋แล้วหรอ?”

ริมฝีปากของเขาเกือบจะโดนเธออยู่แล้ว น้ำเสียงโทนต่ำนั้น เต็มไปด้วยฮอร์โมนของชายหนุ่ม ทำให้ปาณีอยากหนีออกไปให้พ้น

เธอรู้สึกว่าช่วงนี้ นับวันเธอจะยิ่งขี้กลัว โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาอยู่กันสองต่อสอง

แม้ธามนิธิจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่รูปร่างของเขาสูงโปร่ง ตอนที่ปาณีนั่งอยู่บนตักเขา เธอก็กลายเป็นคนตัวเล็กไปทันที