ตอนที่ 289
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เวทัสเป็นสุดที่รักของบ้านหลังนี้มาโดยตลอด
เพราะว่าเขาเด็กสุด ดังนั้นทุกคนจึงรักเขามากเป็นพิเศษ แน่นอนว่าธามนิธิก็เช่นกัน
แต่ไม่คิดเลยว่าตั้งแต่มีปาณี เขาก็เหมือนกับมีลูกของเมียน้อย เทียบไม่ได้กับต้นไม้ใบหญ้าข้างทางเลย
ไวยาตย์ได้ยินในสิ่งที่เวทัสพูด อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ในความเป็นจริง ถ้าหากไม่เอาเรื่องความสัมพันธ์ของเวทัสกับปาณีมาพูด เขาก็ยังถือเป็นเด็กคนหนึ่ง
“......” มองไปยังท่าทางของน้าชายแท้ๆที่เย็นชาแบบนี้ เวทัสรู้สึกไม่พอใจ พูดว่า “ที่จริงวันนี้ที่ผมมาหาน้า ผมมีเรื่องอีกเรื่องหนึ่งจะคุยกับน้า”
“เรื่องอะไร?” ธามนิธิมองเขาอย่างเย็นชา ทำอย่างกับไม่สนิทกันเลย
เวทัสพูดว่า “ผมอยากขอมาอยู่ที่นี่สักพัก”
“......” ดูไปก็รู้เลยว่าเป็นความคิดที่เพิ่งมีเมื่อครู่
นี่เป็นการแก้แค้นที่เขาทำตัวเย็นชาไปเมื่อกี้หรอ?
ธามนิธิจะตอบตกลงได้ยังไง?
ปฏิเสธไปอย่างเย็นชาว่า “ไม่ได้”
เขากับปาณีอยู่ที่นี่กันอย่างดิบดี ไม่ต้องการ กขค หรอก
เวทัสตอบว่า “ผมไม่สน ผมจะอยู่ที่นี่ ที่บ้านไกลเกินไป ที่นี่ใกล้กับมหาลัยมากกว่า”
“ถ้าอย่างงั้นก็ไสหัวกลับไปหอพักของนายสิ”
“น้าลำเอียง!” เวทัสทำหน้าเย่อหยิ่ง “ปาณีก็เรียนเหมือนผม เธอสามารถอยู่ที่นี่ได้ ผมก็จะอยู่”
ไวยาตย์ทำตาโต อยู่มานานขนาดนี้ ไม่เคยเห็นเวทัสเป็นแบบนี้เลย!
เมื่อก่อนเขาเป็นเจ้าชายที่หยิ่งยโสภายในบ้าน
ยังคิดว่าเขาโตแล้ว ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ยังทำตัวเป็นเด็กเหมือนเมื่อก่อน!
ธามนิธิทำสีหน้าดูถูกเหยียบหยาม “ฝันไปเถอะ! ระวังฉันให้คนโยนนายออกไปนะ”
เด็กบ้านี่เทียบกับภรรยาของเขาได้หรอ?
ไม่รู้จักประมาณตนเองซะเลย!
เวทัสพูดว่า “งั้นผมจะให้ยายมาคุยกับน้า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม
ก็บอกไปสิว่าพ่อแม่นางนลินมาขอคืนของหมั้น แค่นี้ก็ตบหน้าได้แล้วว่านลินโกหก มันไม่ใช่ว่าสามีไม่รอ แต่มันทิ้งเอง...
ฮื่อออออัพต่อได้ไหมคะพลีสสมสส...