My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 288

ตอนที่ 288

ตอนนั้นยังเด็กทั้งคู่ ทั้งสองคนจึงไร้เดียงสามาก

พออยู่ต่อหน้าเพื่อนๆแล้ว ไม่มีความกล้าที่จะมองหน้าฝ่ายตรงข้ามด้วยซ้ำ

ธามนิธิมองไปยังปาณี แววตาเป็นประกายเล็กน้อย

แววตายิ้มนั้นทำให้ปาณีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “สิ่งที่หนูพูดเป็นความจริงนะคะ ทำไมคุณถึงไม่เชื่อหนูล่ะ”

“ฉันเชื่อ” ธามนิธิยิ้ม

ชอบการเอาตัวรอดของเธอจริงๆเลย!

เขาไม่ใช่คนที่จะจู้จี้จุกจิกกับเรื่องในอดีต แต่พอได้ยินเธออธิบายแบบนี้ ก็ทำให้เขาดีใจมาก

ปาณีถูกสายตาของเขาจ้องมองจนหน้าแดงขึ้นมา “คุณไปเคลียร์ธุระของคุณเลย หนูกินเองได้ค่ะ”

ธามนิธิพูดว่า “ไม่เป็นไร ให้เขารอไปก่อน”

เวทัสจะสำคัญกว่าสุดที่รักของเขาได้ยังไง?

“......” ปาณีหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ “มีอย่างคุณที่ไหนกัน? นั่นเป็นหลานแท้ๆของคุณนะ! รอดูได้เลยว่าพี่จะจัดการคุณยังไง”

แค่กๆ แม้ในใจของพี่จะเห็นธามนิธิสำคัญกว่าเวทัส แต่ว่า นั่นเป็นลูกชายแท้ของเธอนะ!

“รอฉันกลับมานะ” ธามนิธิจับมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะออกไปจากห้องอาหาร

ไวยาตย์เข็นธามนิธิเข้าไปในห้องทำงาน เห็นเวทัสยืนอยู่ข้างๆโต๊ะ กำลังจ้องมองรูปถ่ายของปาณีที่วางอยู่บนโต๊ะ

แม้เขาจะเขาจะแค่ดูรูปถ่าย แต่ว่า จากสายตาของเขา ยังสามารถมองเห็นความรู้สึกที่เขามีต่อปาณีได้เหมือนเดิม

ภาพเบื้องหน้านี้ ทำให้ไวยาตย์ปาดเหงื่ออย่างห้ามไม่ได้

จึงพูดเตือนว่า “คุณชายเวทัสครับ”

เวรกรรมจริงๆ!

น้ากับหลานขชอบผู้หญิงคนเดียวกัน

แม้จะพูดว่าเรื่องระหว่างปาณีกับเวทัสผ่านมานานแล้ว แต่นี่ก็ยากที่จะไม่กลายเป็นปมในใจของธามนิธิ

เวทัสหันหน้ากลับไป มองไปยังธามนิธิ

ธามนิธิสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว แต่ว่า บนตัวเขาไม่ได้ให้ความรู้สึกที่จะเข้าหาเขาได้ง่ายเลย

ในความเป็นจริง ด้านที่สามารถเข้าหาเขาโดยง่ายนั้น มีเพียงต่อหน้าปาณีเท่านั้นถึงจะมี

ธามนิธิมองเวทัสแวบหนึ่ง ยื่นมือออกไปคว่ำรูปถ่ายนั้นลงบนโต๊ะอย่างลวกๆ น้ำเสียงย็นชาดังขึ้นในห้องทำงาน “มาหาน้าโดยเฉพาะ มีเรื่องอะไรหรอ?”

เวทัสไม่ได้พลาดท่าทางการแสดงความเป็นเจ้าของนี้เลย เขาอึ้งไปสองวิ

ถึงจะใช้น้ำเสียงจริงจังตอบไปว่า “ผมแค่อยากจะถามว่า ที่ผมมีเรื่องชกต่อยในโรงเรียน น้าเป็นคนสั่งให้คนอื่นเข้าไปเคลียร์หรอครับ?”

มหาวิทยาลัยชยุตมีกฎระเบียบที่เข้มงวดมาก เขามีเรื่องชกต่อยกับปาณี แต่กลับไม่โดนทำโทษใดๆ

“อืม”

เวทัสพูดอย่างไม่เข้าใจ “น้าไม่ชอบเรื่องทะเลาะวิวาทไม่ใช่หรอครับ? ครั้งแรกที่ผมมีเรื่องชกต่อยกับคนอื่นที่โรงเรียน ตอนกลับมาบ้านยังโดนน้าทำโทษสั่งให้ไปวิ่ง 2 ชั่วโมงเลย”

ไวยาตย์ยกน้ำชามา ยื่นไปให้ธามนิธิ

ธามนิธิยกแก้วขึ้น จิบไปคำหนึ่ง ถึงจะตอบคำถามไปด้วยท่าทางสบายๆ “ภรรยาของน้าเป็นคนก่อเรื่องขึ้นมาเอง ก็ต้องเป็นน้าที่ตามไปเคลียร์เรื่องพวกนี้อยู่แล้ว!”

ธามนิธิพูดว่าภรยาสามคำนี้ ในน้ำเสียงมีความหยิ่งยโสอยู่

ฟังออกได้ว่า การปกป้องของเขา ทำเพื่อปาณีเท่านั้น ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับหลายชายเวทัสคนนี้เลย

เวทัสแทบกระอักเลือด “น้า ผมเป็นหลายแท้ๆของน้านะ”

“อ้อ?” ธามนิธิมองเขาแวบหนึ่ง สีหน้าเย็นชามาก อย่างกับจำไม่ได้ว่าเขายังมีหลานชายคนโตคนนี้อยู่ “แล้วยังไงล่ะ?”

สีหน้าที่บ่งบอกว่าเป็นหลานแท้ๆแล้วยังไงล่ะ ทำให้เวทัสรู้สึกว่าตัวเองถูกมองข้ามไปแล้ว

เขาประท้วงว่า “ตอนเด็กน้ายังชมผมว่าน่ารักอยู่เลย ตอนที่น้าเรียน ม.ปลาย ผมเรียนอยู่ชั้นประถม ตอนนั้นน้ายังสอนการบ้านให้ผมทุกวัน ดีกับผมมาก”