My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 295

ตอนที่ 295

“เธอไม่ต้องการ”

“......” ได้ เธอเอาแต่ใจ!

สำหรับธามนิธิที่เป็นแบบนี้ ไวยาตย์รู้สึกหมดคำพูด

ธามนิมองไปยังหน้าจอคอม ถามว่า “ก่อนหน้านี้ที่นัดนายให้ไปเจอผู้ดูแลของหิมะเอนเตอร์เทนเมนต์ไปถึงไหนแล้ว?”

“นัดเจอกันพรุ่งนี้ตอน 10 โมงเช้าครับ”

ธามนิธินึกถึงเรื่องที่พวกเขาบีบจนปาณีร้องไห้อย่างหมดหวัง สายตาอาฆาตแค้น “นายไปเอง เรื่องในครั้งนี้ ฉันจะให้พวกมันได้รับบทเรียนอย่างสาสม”

อยู่ดีไม่ว่าดี?

ดันมารังแกเมียของเขา!

แม้ธามนิธิจะรู้ว่า ในโลกใบนี้ไม่มีไม่มีความยุติธรรมอย่างแน่นอน

กดขี่รังแกพนักงานใหม่เจอได้ในทุกสายงาน แต่ว่า กล้ารังแกมาถึงปาณีสุดที่รักของเขา พวกเขาก็คือคนผิด

ไวยาตย์มองไปยังท่าทางของธามนิธิ พยักหน้ารับทราบ “ครับ”

มักรู้สึกว่า เพียงแค่ปาณีเจอปัญญา ธามนิธิก็จะจริงจังเป็นอย่างมาก

หลายเดือนที่ผ่านมา จุดสนใจของธามนิธิอยู่ในเรื่องของบ้านมีสุวรรณ์มาตลอด ครั้งนี้ยังอุตส่าห์แบ่งเวลามาจัดการเรื่องของปาณี แล้วยังเสียเวลาไปกับบริษัทเล็กๆพวกนั้นอีก

แต่ว่าเรื่องพวกนี้ ปาณีไม่รู้เลย

......

การรวมตัวของหยดน้ำค้างบนเพดานหยดลงเป็นครั้งคราว ตกอยู่บนไหล่ของปาณี ความรู้สึกเย็นๆมาก

ปาณีเปลืองกาย แช่อยู่ในอ่างอาบน้ำ นึกถึงคนที่ติดต่อมาใน Weibo คนนั้น ข้อควาสุดท้ายที่เขาส่งมาให้เธอ

แต่เดิมเธอคิดว่าไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามจะเกลี้ยกล่อมเธอยังไง เธอก็จะไม่ตอบตกลง ผลปรากฏว่า สุดท้ายคนๆนั้นกลับส่งที่อยู่มาให้เธอ ให้เธอไปคุยกันพรุ่งนี้

บังเอิญคนๆนั้นก็ดันอยู่ในเมืองชยุตอีกด้วย

สิ่งนี้ทำให้ปาณีรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย อย่างกับฝ่ายตรงข้ามรู้วาเธอเป็ยใคร

ต้องรู้ก่อนว่านอกจากธามนิธิแล้ว เธอก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครเลย

หลังอาบน้ำเสร็จ ปาณีก็ใส่ชุดนอนออกมา ชุดของเธอเป็นเดรสแขนยาว ปกปิดมิดชิดมาก

ธามนิธิกลับเข้ามาในห้องแล้ว เงยหน้าขึ้นมองปาณีที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ เขาก็อึ้งไปสักพัก จากนั้นก็หลบสายตาเธอ

แม้ว่าเธอจะสวมใส่ชุดมิดชิดอย่างนี้แล้ว เขาก็ยังคงควบคุมการตอบสนองของร่างกายยากอยู่ดี

ปาณีเห็นปฏิกิริยาของเขา จึงขมวดคิ้ว

เขาหลบหน้า? เธอขี้เหร่ถึงขั้นเขาไม่อยากมองเลยหรอ?

ปาณีเดินเข้ามา “คุณอา”

“หืม” ภายใต้แสงไฟ ธามนิธิตอบไปอย่างเรียบนิ่ง นิ้วมือของเขาเรียวยาว กระดูดข้อต่อต่างๆก็ดูสวมส่วน ในมือของเขากำลังถือหนังสือและเขาก็กำลังอ่านมันอยู่

ปาณีมองไปยังเขา “หนูมีเรื่องอยากจะปรึกษาคุณหน่อยค่ะ”

“อะไรหรอ?” ธามนิธิพลิกหนังสือไปหน้าถัดไป ก็ไม่รู้เหมือนว่าข้างนอกเขียนอะไรไว้ เพราะเขาก็ไม่ได้จดจ่อกับมันเลย

ปาณีเล่าเรื่องมีคนส่งข้อความมาทางแชทส่วนตัวของเธอใน Weibo ให้ธามนิธิฟัง

จากนั้นก็ถามความเห็นของเขา “คุณรู้สึกว่าหนูควรไปไหมคะ? จะเป็นพวกสิบแปดมงกุฎไหมคะ?”

ตอนแรกที่ธามนิธิเพียงแต่ส่งสถานที่นัดหมายให้เธอ เพราะรู้ว่าปาณีต้องมาถามเขาแน่ๆ

ที่อยู่ที่เขาให้ไปนั้น เป็นบริษัทที่มีขนาดใหญ่และเป็นทางการในเมืองชยุต ปาณีต้องเช็คใน baidu ก่อนแน่ๆ

ธามนิธิมองไปยังปาณี พูดว่า “ลองไปดูสิ! ฉันรู้สึกว่าไม่เหมือนพวกหลอกลวงนะ”

หลังจากเขาพูดประโยคนี้ ก็พบว่าปาณีกำลังจ้องเขาอยู่

ธามนิธิอึ้งไปสักพัก “ทำไมหรอ?”

ปาณีคาดเดาว่า “เรื่องรี้ ไม่เกี่ยวกับคุณใช่ไหมคะ? หรือว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นเพื่อนของคุณ? คุณให้เขามาช่วยหนู?”

เพราะว่าเรื่อง Weibo ของเธอ มีเพียงคุณอาที่รู้เรื่องนี้

ธามนิธิคิดไม่ถึงว่าเธอจะฉลาดขนาดนี้ ถึงขั้นเดาออกได้

แต่ว่า ในเวลานี้ก็ยอมรับไม่ได้ด้วยสิ

ถ้าหากเขายอมรับ ด้วยนิสัยของปาณีแล้ว ต้องไม่รับความช่วยเหลือนี้ไว้แน่ๆ