My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 322

ตอนที่ 322

ปกติแล้วเวลารับประทานอาหาร คนที่แค่เพียงพูดสักประโยคกลับเสมือนถูกเรียบเก็บวิญญาณ มาวันนี้กลับชวนเขาพูดคุยไม่หยุด

ปาณีใช้ตะเกียบคีบขึ้นมา ลองกินไปหนึ่งคำ “ฉันกำลังกินอยู่นี่ไง อร่อยมาก เพียงแต่ว่าร้านนี้ราคาแพงไปมาก”

“เธออยากกินเมื่อไหร่ก็มาได้ ฉันมาเป็นเพื่อน”

“คุณไม่กลัวฉันทำให้คุณต้องกัดก้อนเกลือกินแล้วหรือ”

ไวยาตย์อดหัวเราะขึ้นไม่ได้ “อย่างคุณนี่หรือครับ จะสามารถทำให้คุณธามนิธิกัดก้อนเกลือกินได้”

นี่คุณกำลังดูถูกคุณธามนิธิมากไปหน่อย

ธามนิธิ “…….”

เลขาสุดน่ารักคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน ช่วยมาลากตัวเขาออกไปที

ปาณีพูด “คุณอา ตอนนี้ยังมีบ้านจำนองที่ต้องเอาคืน ประหยัดได้ควรประหยัด”

“บ้านจำนอง?” ไวยาตย์พูดอย่างไม่ทันคิด “คุณธามนิติมีบ้านจำนองอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมถึงไม่รู้”

“……….” ธามนิธิเลิกคิ้วขึ้น คิดถึงสถานที่ที่จะส่งไวยาตย์ไปอยู่ในใจเสร็จสรรพ

“ไม่มีบ้านจำหรือ แต่ว่า….”

ปาณีชำเลืองมองธามนิธิอย่างสงสัย ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความถูกต้องอย่างกะทันหัน “คุณอา คุณหลอกฉัน?”

ธามนิธิมองไปที่เธอ “ไม่มีบ้านจำนองเธอไม่ดีใจหรือ”

“เอ่อ….”ปาณีพูด “แน่นอนว่าฉันดีใจ แต่คุณก็ไม่ควรจะหลอกฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นกังวลแทนคุณมากมานานแค่ไหน ทุกๆวันต้องคอยนั่งคิด ทำยังไงถึงจะสามารถเอามันคืนมาได้”

ธามนิธิมองไปยังปาณีที่กังวลใจ ก่อนเอ่ย “ครั้งหน้าผมไม่หลอกคุณแล้ว”

“คุณยังคิดจะมีครั้งหน้าอีก?” ปาณีพูดขึ้น “คุณกินเองก็แล้วกัน ฉันไม่ยุ่งกับคุณแล้ว”

พอพูดจบเธอก็คว้าตะเกียบเริ่มกินข้าว

มองเห็นยัยคนน่ารักโกรธขึ้นมาอย่างนี้ ธามนิธิเงยหน้าขึ้นมาก่อนมองไปที่ไวยาตย์แล้วพูดว่า “นายนี่มันยอดเยี่ยมมาก”

ไวยาตย์ “…….”

ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกได้ถึงลางร้ายที่กำลังจะเกิดกับตัวเองขึ้นมา

ระหว่างทางกลับบ้าน ธามนิธิมองไปยังปาณีที่ยังคงนิ่งเงียบ “ยังโกรธอยู่หรือ”

“หึ” ปาณีส่งเสียงเบาๆขึ้น ระหว่างเล่นโทรศัพท์ในมือไปด้วย

เธอไม่ได้โกรธเขาจริงๆหรอก แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาหลอกต่างหาก

เธอคิดมาตลอดว่าธามนิธิเป็นคนที่ซื่อตรง มองทางไหนก็ดูจริงจัง ใครจะคาดคิด ยามที่เขาโกหกขึ้นมา กลับหลอกเธอได้เสียสนิท

เห็นทีหลังจากนี้ต้องเชื่อเขาให้น้อยลงใหม่

คนที่โกหกคนอื่นได้อย่างหน้านิ่งใจเย็น ดูออกจะน่ากลัวไปหน่อย

ธามนิธิยื่นมือข้างหนึ่งออกมากุมมือของปาณีไว้ “อนุญาตให้เธอโมโหได้ แต่เมื่อถึงบ้านไม่อนุญาต”

“…….” ปาณีทนไม่ได้อีกต่อไป ขยับริมฝีปากและเขยิบตัวเข้าไปพิงไหล่ของเขา “ฉันไม่ได้โมโห เห็นอยู่ชัดๆว่าคุณอาทำเกินไป หลอกกันเสียได้”

“ก็แค่กะล้อกับเธอเล่นเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่าเธอช่างแสนซื่อบื่อ เกิดเชื่อขึ้นมาเสียจริง”ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ แต่เขากลับถูกเธอทำให้หวั่นไหวเข้าแล้ว

เขาอดนึกถึงท่าทีที่เอาเงินจากน้ำพักน้ำแรงมาให้ของเธอเสียไม่ได้

“คุณบอกว่าฉันซื่อบื้อ?” ปาณีมองไปยังเขาด้วยความขุ่นเคือง “คุณรังแกฉัน”

“นี่เรียกว่ารังแก?” เขายักคิ้ว “ดูเหมือนเรื่องที่รังแกเธอจริงๆ ฉันจะยังไม่ได้ทำ”

“คุณ…”ปาณียอมให้เขาแล้ว ที่เธอพูดถึงไม่ใช่รังแกแบบนั้นเสียหน่อย! “ไม่ในใจคุณแล้ว”

ธามนิธิมองที่เธอ ก่อนหัวเราะแล้วหัวเราะอีก

เมื่อทั้งสองคนถึงบ้าน พบว่าว่ามีรถขนของคันเล็กคันหนึ่งจอดอยู่หน้าประตู น้าลำมุงกำลังจัดแจงให้คนงานนำของลงมาจากรถ

เมื่อปาณีเดินเข้าไป ก็มองเห็นดอกไม้ถูกจัดวางไว้เต็มพื้นห้องรับแขก “น้าลำมุง ซื้อดอกไม้เข้ามาเต็มบ้านทำไมหรือคะ”

“ได้ยินว่าธามนิธิเป็นคนซื้อ” น้าลำมุงตอบกลับ