ตอนที่ 322
ปกติแล้วเวลารับประทานอาหาร คนที่แค่เพียงพูดสักประโยคกลับเสมือนถูกเรียบเก็บวิญญาณ มาวันนี้กลับชวนเขาพูดคุยไม่หยุด
ปาณีใช้ตะเกียบคีบขึ้นมา ลองกินไปหนึ่งคำ “ฉันกำลังกินอยู่นี่ไง อร่อยมาก เพียงแต่ว่าร้านนี้ราคาแพงไปมาก”
“เธออยากกินเมื่อไหร่ก็มาได้ ฉันมาเป็นเพื่อน”
“คุณไม่กลัวฉันทำให้คุณต้องกัดก้อนเกลือกินแล้วหรือ”
ไวยาตย์อดหัวเราะขึ้นไม่ได้ “อย่างคุณนี่หรือครับ จะสามารถทำให้คุณธามนิธิกัดก้อนเกลือกินได้”
นี่คุณกำลังดูถูกคุณธามนิธิมากไปหน่อย
ธามนิธิ “…….”
เลขาสุดน่ารักคนนี้เป็นลูกเต้าเหล่าใครกัน ช่วยมาลากตัวเขาออกไปที
ปาณีพูด “คุณอา ตอนนี้ยังมีบ้านจำนองที่ต้องเอาคืน ประหยัดได้ควรประหยัด”
“บ้านจำนอง?” ไวยาตย์พูดอย่างไม่ทันคิด “คุณธามนิติมีบ้านจำนองอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมผมถึงไม่รู้”
“……….” ธามนิธิเลิกคิ้วขึ้น คิดถึงสถานที่ที่จะส่งไวยาตย์ไปอยู่ในใจเสร็จสรรพ
“ไม่มีบ้านจำหรือ แต่ว่า….”
ปาณีชำเลืองมองธามนิธิอย่างสงสัย ก่อนจะรู้สึกได้ถึงความถูกต้องอย่างกะทันหัน “คุณอา คุณหลอกฉัน?”
ธามนิธิมองไปที่เธอ “ไม่มีบ้านจำนองเธอไม่ดีใจหรือ”
“เอ่อ….”ปาณีพูด “แน่นอนว่าฉันดีใจ แต่คุณก็ไม่ควรจะหลอกฉัน คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นกังวลแทนคุณมากมานานแค่ไหน ทุกๆวันต้องคอยนั่งคิด ทำยังไงถึงจะสามารถเอามันคืนมาได้”
ธามนิธิมองไปยังปาณีที่กังวลใจ ก่อนเอ่ย “ครั้งหน้าผมไม่หลอกคุณแล้ว”
“คุณยังคิดจะมีครั้งหน้าอีก?” ปาณีพูดขึ้น “คุณกินเองก็แล้วกัน ฉันไม่ยุ่งกับคุณแล้ว”
พอพูดจบเธอก็คว้าตะเกียบเริ่มกินข้าว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม
ก็บอกไปสิว่าพ่อแม่นางนลินมาขอคืนของหมั้น แค่นี้ก็ตบหน้าได้แล้วว่านลินโกหก มันไม่ใช่ว่าสามีไม่รอ แต่มันทิ้งเอง...
ฮื่อออออัพต่อได้ไหมคะพลีสสมสส...