ตอนที่ 321
ในตอนนี้ ปัญหานี้ของปาณี กลับช่วยให้เขาหาข้ออ้างขึ้นมาได้ หากเขาท้าทายทำให้ใครไม่พอใจขึ้นมา ก็ไม่ต้องทำตัวเป็นคนมีศีลธรรมอีกต่อไป
เลขาได้ยินคำพูดของไวยาตย์ ก็เตรียมพร้อมตอบโต้กลับ แต่เมื่อมองเห็นธามนิธิที่นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่รู้ว่าทำไมกลับเป็นบื้อไป
เห็นอยู่ว่าธามนิธิไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไร แต่ตัวเขากลับมีบางอย่างที่มักทำให้คนอื่นเกรงกลัว
บ้านมีสุวรรณ์ในตอนนี้ถูกธามนิธิบีบให้อยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก คุณชลธีมีแผนที่จะปรองดองกับธามนิธิ ตัวเขาที่เป็นเลขา ก็ไม่กล้าทำให้ธามนิธิไม่พอใจ
ปาณีทำใจดีสู้เสือเดินเข้าไปยังข้างกายของธามนิธิ “คุณอา”
เธอไม่ใช่คนที่ใจกล้าอะไรขนาดนั้น ที่เพิ่งออกมาหานลิน จริงๆแล้วก็เพราะหลีกหนีไม่พ้น
ไม่รู้ว่าคุณอาจะคิดว่าเธอเป็นคนช่างหาเรื่องยุ่งยากมาทำให้เขาขายหน้ารึเปล่า
ธามนิธิมองไปยังนลิน ใบหน้าแสดงอารมณ์สงบ “เมื่อครู่ในห้อง ผมกับคุณนลิน อาจมีความเข้าใจผิดบางอย่าง ผมว่า ผมพูดให้เป็นที่ชัดเจนไปเลยจะดีกว่า”
“เข้าใจผิด?”นลินมองไปยังธามนิธิอย่างงุนงง
ธามนิธิกุมมือของปาณีอย่างเคร่งขรึม“ในสายตาผม คนที่สำคัญที่สุดมีเพียงภรรยาของผมเท่านั้น สำหรับเธอ เธอวางใจได้ สายตาของผมอยู่สูง ใช่ว่าทุกคนจะได้มองเห็นมัน ”
ยามเอ่ยพูด สายตาของธามนิธิจ้องมองไปยังนิ้วมืออันขาดผุดผ่องของปาณีด้วยความอ่อนโยนตลอด แววตาถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกอันลึกซึ้ง
คำพูดของเขา ทุกคำทุกประโยค ล้วนทำให้คนฟังรู้สึกอบอุ่นหัวใจ
ไวยาตย์มองไปยังนลิน “คุณนลินได้ยินชัดแล้วใช่ไหมครับ หากยังไม่ชัด ผมไม่ถือสาที่พูดซ้ำให้ฟังอีกรอบ คุณผู้หญิงของเราพูดถูกประโยคหนึ่ง ผู้หญิงแบบคุณ อย่าว่าแต่คุณธามนิธิเลย ขนาดผมยังไม่สนใจ”
เมื่อเปรียบเทียบขึ้นมา ก็รู้สึกว่าปาณีเสมือนเติบโตขึ้นมาด้วยการกินความน่ารักเป็นอาหาร เหมือนยัยนลินนี่เสียที่ไหน ไม่เพียงแต่เนรคุณ กลับยังทำตัวเอาแต่ใจ
เธอคงคิดจริงๆสินะว่าเกิดมาหน้าตาสวยแล้วจะอยู่เหนือกว่าคนอื่น
นลินมองไปยังพวกเขา ผ่านไปเนิ่นนาน กลับไม่มีคำพูดใดๆออกมา
ธามนิธิบอกกับปาณี “เราไปกันเถอะ”
ปาณีพยักหน้า “ค่ะ”
แสงไฟในร้านอาหารช่างอบอุ่น ไวยาตย์ยืนอยู่ด้านข้าง มองไปยังปาณีที่กำลังตักอาหารและป้อนให้ธามนิธิ “คุณอา อันนี้อร่อยนะคะ คุณลองกินดู”
ธามนิธิมองไปยังปาณีที่กำลังประจบเอาใจตนก่อนกินอาหารที่เธอป้อนให้
ปาณีถือตะเกียบขึ้นมา เดินหน้าแยกก้างปลาออกจากเนื้อ
ธามนิธิมองไปยังเธอ และลูบศรีษะเธอไปมาอย่างอ่อนโยน “ผมไม่เป็นไรจริงๆ”
วันนี้ปาณีเป็นกังวลมาก กลัวว่าเขาจะถูกนลินทำร้ายเข้า
ปาณีใช้มือข้างหนึ่งจับไปยังฝ่ามืออันหนาใหญ่ของเขา คีบก้างปลาออกจนหมดจดแล้วนำลงไปวางที่จานของเขา ก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉันรู้ว่าคุณไม่เป็นอะไร ฉันก็แค่อยากจะเลี้ยงดูปูเสื่อคุณเท่านั้น ทำยังไงดีหล่ะ”
ธามนิติพอได้ยินเช่นนั้นก็อดหัวเราะขึ้นมาไม่ได้ “เธออยากเลี้ยงดูปูเสื่อฉัน?”
เห็นที ปกติน่าจะเป็นเขาที่กำลังเลี้ยงดูปูเสื่อเธอเสียมากกว่า
“ทำไม หรือคุณไม่อยากให้ฉันคอยดูแลคุณ?” ปาณีมองไปที่เขา ภายในดวงตาอันใสกระจ่างกักเก็บความรักเอาไว้
ธามนิธิถูกความรู้สึกที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของเธอทำให้อบอุ่นขึ้นมา
เขาตอบกลับด้วยสีหน้าจริงจัง “ถูกภรรยาเลี้ยงดู ถือเป็นเกียรติ์อย่างยิ่ง”
“มา ฉันป้อนคุณ กินอีกนิดเถอะ” ปาณีคัดก้างปลาออก แล้วป้อนเนื้อปลาให้เขากินต่อ สายตาจดจ้องไปยังปากที่กำลังเคี้ยวของเขา “อร่อยไหมคะ”
ให้ตานเถอะ ขนาดแค่กินข้าวคุณอาก็ยังคงหล่อลากดิน
เธอสงสัยจริงๆว่าสายตาของยัยนลินใช่ไม่ใช่มีปัญหา
ธามนิธิผงกศรึษะ “อืม”
คุณภรรยาลงมือป้อนด้วยตัวเอง กล้าบอกไม่อร่อยได้อย่างไรกัน
“ว่าแต่ เธอไม่กินข้าวหรือ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม