My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 325

ตอนที่325

ปาณีมองเห็นเขาอย่างนี้ ใจเธอหล่นลงตาตุ่มไปหนึ่งรอบ “คุณ…ยังไม่นอนหรือ”

เขาคงไม่ใช่ว่า…..ยังไม่พอใช่ไหม?

แต่ว่าตอนนี้มันเกินลิมิตเธอไปแล้วนะ!

“รอเธอ” นัยน์ตาของธามนิธิยังคงอบอุ่นอ่อนโยน ใบหน้าของเขามองดูคล้ายคนที่ช่างแสนซื่อ เมื่อเทียบกับคนที่เคี่ยวกรำเธอบนเตียงเมื่อครู่แล้วประหนึ่งเป็นคนละคน

อย่างไรก็ตาม เมื่อนึกถึงไม่กี่ชั่วโมงที่เพิ่งผ่านไป ปาณียังคงหวาดกลัวไม่หาย ตอนนี้เธอแค่อยากนอนหลับสบายๆ “หรือว่าฉันควรไปนอนที่โซฟาดี?”

นอนที่โซฟา?

ธามนิธิมองไปยังเธอที่กำลังหวาดระแวงเขาสุดฤทธิ์ จึงใช้เสียงที่เหมือนออกคำสั่งกลายๆ “เด็กดี มานี่”

น้ำเสียงของเขาดั่งมีเวทมนต์ เมื่อรวมกับใบหน้านั้น ก็ทำให้คนไร้การต้านทานได้อย่างง่ายดาย

ปาณีอยากร้องไห้อย่างไม่มีน้ำตา ปีนขึ้นไปบนเตียง ก่อนพูดอ้อนวอน “ฉันอยากนอนจริงๆนะ นี่มันเกือบจะตีสี่แล้ว”

เธอยังไม่ได้นอนเลยทั้งคืน!

ธามนิธิมองเธอที่ดูช่างน่าสงสารอย่างนั้น จึงช่วยเธอคลุมผ้าห่ม มือข้างนึงวางลงบนหน้าท้องของเธอ และกอดเธอไว้ ก่อนเอ่ย “นอนเถิด”

ปาณีนอนหยุกหยิกไปมาอยู่สักพัก ก่อนจะเห็นว่าเขาไม่มีความคิดที่จะเคลื่อนไหวอีกครั้ง ก็แอบชำเลืองมองเขาไปหนึ่งรอบ เธอพบว่าธามนิธิกำลังมองดูเธออยู่อย่างเงียบๆ

เมื่อสายตาของทั้งคู่ประสานกัน เธอรู้สึกจิตใจอันสงบเสมือนถูกกระแสไฟฟ้าช็อตขึ้นมาชั่วขณะ ยามเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้ เขาทำให้เธอรู้สึกอดไม่ไหวที่จะคว้าหัวใจของเธอออกมาวางตรงหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น

“นอนไม่หลับ?” เสียงอันนุ่มทุ่มของธามนิธิถามขึ้น

ปาณีกลัวว่าประโยคนี้ของเขามีความหมายเป็นอย่างอื่น จึงรีบปิดตาลงอย่างรวดเร็ว “ฉันกำลังจะนอนแล้ว”

ธามนิธิมองดูใบหน้าด้านข้างของเธอ ริมฝีปากหยิบยกขึ้นเล็กน้อย

เขา น่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ?

เขายกมือขึ้นปิดไฟ ขยับศีรษะขึ้นเพื่อเข้าไปแนบชิดกับศีรษะของเธอ ก่อนหลับตาลง

เขารู้ตัวดีว่าเขาในคืนนี้ค่อนข้างเอาแต่ใจ และรู้ดีว่าเธอเหนื่อยแทบขาดใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อยากจะโอบกอดเธอและเธอนอนหลับไปพร้อมๆกับเขา

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาคล้ายกับเคยชินไปเสียแล้วที่จะต้องมีเธอนอนอยู่ข้างๆถึงจะหลับได้ดี

ยามเช้า ธามนิธิตื่นเช้ากว่าปกติ ยามเขาตื่นขึ้น ปาณียังคงนอนหลับสนิท มือเล็กๆของเธอจับเอวของเขาไว้ และนอนหลับภายใต้อ้อมแขนเขาแบบไร้ความกังวล ไม่เหมือนเช่นเมื่อคืน

เมื่อเขาคิดถึงเมื่อคืน เขารู้สึกได้ว่าความรู้สึกชอบที่เขามีต่อเธอ ยิ่งลึกซึ้งขึ้นมากกว่าเดิม

เขาก้มลงจูบศีรษะของเธอ ไม่ได้ปลุกให้เธอตื่น ก่อนลุกขึ้นจากเตียงแต่งตัว

วันนี้เป็นวันทำงาน เขาต้องไปที่บริษัท ก่อนออกจากบ้าน เขาช่วยเธอปิดนาฬิกาปลุก และบอกน้าลำมุงว่าไม่ต้องปลุกเธอขึ้นมา

ยามปาณีตื่นขึ้นมาก็เป็นเวลาเกือบบ่ายโมง รู้สึกว่าร่างกายปวดเมื่อยไปหมด เธอนอนพิงหมอนและมองเหม่อไปยังเพดานห้องพักหนึ่ง ก่อนที่จะลุกขึ้นมาได้

เมื่อลงไปชั้นล่าง เธอมองเห็นจันวิภากำลังทำขนมเค้กอยู่ภายในครัว

“พี่” ปาณีใส่รองเท้าแตะก่อนเดินไปหา

ปาณีในปกติต่อให้ตื่นสาย ก็ยังคงไม่เคยสายถึงเวลานี้ จันวิภาอยากจะถามเธอในตอนแรก แต่เมื่อมองเห็นปาณีในสภาพแบบนี้ เธอก็เข้าใจได้ในทันที

ที่ผ่านมาเธอยังคงกังวลเรื่องที่นลินกลับมา ว่าอาจส่งผลถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ เห็นทีในตอนนี้ เป็นเธอที่กังวลเกินเกตุ

จันวิภาตอบกลับปาณีด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “บนโต๊ะมีอาหารที่เก็บไว้ให้เธอ ลองไปดูว่าเย็นหรือยัง ถ้าเย็นแล้วพี่จะได้ช่วยอุ่นให้เธออีกครั้ง”

ปาณีเดินไปยังโต๊ะอาหาร เปิดฝาคลุมออก “ทั้งหมดยังร้อนอยู่”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบกินเสีย หิวแย่แล้วหล่ะสิ”

ปาณีพูด “ยังไหวค่ะ ไม่ได้หิวมากนัก”

หลักๆคือเธอเหนื่อย………เธอแทบอดใจรอไม่ไหวที่จะกลับไปนอนอีกสักพักหนึ่ง

ปาณีตักข้าว ก่อนจะนั่งลง และเริ่มต้นกินข้าว

ไม่นานนักจันวิภาก็ออกมา และนั่งลงข้างๆเธอ ก่อนมองไปยังปาณี “ได้ยินว่าเมื่อคืนก่อนธามนิธิไปพบนลินหรือ”