My Girl ภรรยาตัวน้อยของผม นิยาย บท 327

ตอนที่327

“ยังเป็นแค่นักศึกษา” ปาณีนั้นมีรูปร่างเล็ก

แค่มองด้วยพริบตาก็สามารถดูออกว่าเธอยังมีอายุไม่ถึงยี่สิบปี

ปาณีเดินเข้าไปในห้องทำงาน มองเห็นธามนิธิกำลังนั่งอยู่ตรงนั้นจัดการเอกสารต่างๆ มีคอมพิวเตอร์ที่กำลังเปิดเครื่องอยู่สองเครื่องวางอยู่ตรงหน้าเขา

ด้วยกลัวว่าจะรบกวนเขา เธอจึงไม่ได้ส่งเสียงอะไร เดินเข้าไปหาเขาอย่างเงียบๆและนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา ก่อนจะแอบมองเขาอยู่เงียบๆ

วันนี้เขาแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตที่ดูราคาแพง ประกายสลัวๆบนเสื้อทำให้เขาดูบริสุทธิ์ผุดผ่องและผอมบาง

บริสุทธิ์ผุดผ่อง?

ปาณีรีบดึงคำนั้นกลับมาและด่าตัวเองอยู่ในใจ

หรือเธอลืมไปแล้วว่าเมื่อคืนก่อนใครกันที่เป็นคนรังแกเธอจนเธอต้องร้องขอให้หยุด

เธอเท้าแขนบนโต๊ะ นั่งมองเขา ตอนที่เขาทำงานอย่างจริงจังมันช่างหล่ออะไรขนาดนี้

ผ่านไปสักพัก ธามนิธิที่ดูเหมือนจัดการเอกสารเสร็จสิ้น เพิ่งจะเงยศีรษะขึ้นมา ก่อนมองเห็นเธอที่คล้ายกับลูกแมวตัวน้อยนั่งอยู่

“มาแล้วหรือ” เขาเอ่ยขึ้น

ปาณีนั่งยืดตัวตรงขึ้น “หนูมาได้สักพักแล้ว คุณกลับพึ่งมาเห็นหนูเอาตอนนี้? ถ้ารู้ว่าคุณจะยุ่งขนาดนี้ละก็ หนูคงจะไม่มา”

ธามนิธิพูด “มานี่”

ปาณีตอบ “ไม่เอา ข้างนอกคนเยอะแยะ ถ้าพวกเขาเข้ามาขึ้นมาจะทำยังไง”

ถ้าหากมองเห็นเธอกับคุณอาโอบๆกอดๆกันอยู่ข้างใน จะถูกมองไม่ดี ผลลัพธ์ก็คงไม่ดีด้วยเช่นกัน

ธามนิธิพูด “ก่อนเข้ามาพวกเขาต้องเคาะประตู”

“อ่า” ได้ยินเช่นนี้ ปาณีจึงยอมเดินไปข้างกายเขา ถูกเขากอดไว้แนบอก

เขาจับมือเธอขึ้นมา ยังคงเย็บเฉียบเหมือนเดิม “คราวหน้าออกจากบ้านใส่เสื้อเยอะขึ้นอีกหน่อย”

“หนูใส่มาเยอะแล้วนะคะ”

ธามนิธิจับเอวอ่อนนุ่มของเธอ “พวกผู้หญิงชอบรักสวยรักงามแบบนี้ ถึงขนาดยอมแช่แข็งตัวเองหรืออย่างไร”

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงสาววัยรุ่นสมัยนี้ ขนาดวันที่อากาศหนาวกว่านี้ ยังสามารถใส่กระโปรงออกมาข้างนอกได้

ปาณีพริบตามองไปที่เขา “คุณไม่รักสวยรักงามหรือ ถ้าอย่างนั้น ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อเยอะจนเหมือนหมีไปเลยหล่ะ ยังจะมาแต่งตัวหล่อทุกวันทำไมกัน”

“ฉันหล่อหรือ” เมื่อได้ยินคำชมจากเธอ ดวงตาของเขาเปร่งประกายขึ้นมาอย่างเก็บไว้ไม่อยู่

ต่อให้โลกนี้มีคนชมเขามากมาย เขาก็ไม่รู้สึกอะไร แต่แค่ยัยเด็กน่ารักของเขาคนนี้ชมเขาเข้า จิตใจของเขากลับรู้สึกหวานล้ำ

ปาณี “………”

ผู้สูงอายุบ้านเธอคนนี้ออกจะมีจุดสนใจผิดเรื่องไปหน่อย

"ไม่หล่อ ไม่หล่อ! น่าเกลียดจะตายแล้ว" ปาณีปฎิเสธ

ธามนิติหัวเราะ "เด็กไม่ดีพูดโกหก

"คุณอา คุณนี่หลงตัวเองจริงๆ"

ที่แท้ก็ชอบให้คนชมนี่เอง

เสียงหัวเราะของธามนิธิยังคงอบอุ่นเช่นเคย "เย็นนี้อยากกินอะไร"

"หนูเพิ่งกินเสร็จมาจากที่บ้าน"

"ฉันจะพาเธอไปกินของอร่อยๆ เมื่อวานทำเธอเหนื่อยแล้ว"

"เมื่อวานอะไรคะ" ปาณีแกล้งโง่ "จำไม่เห็นได้เลย"

"หือ" ธามนิธิพูด "ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันช่วนเธอรื้อฟื้นความทรงจำอีกครั้งดีไหม"

"......" ปาณีกรอกตาไปหนึ่งรอบ ก่อนทำปากยื่นไม่พอใจ "หนูไม่สนใจคุณแล้ว"

พี่สาวมาวันนี้ มีถามอะไรเธอไหม

"ถามเกี่ยวกับเรื่องของนลินค่ะ"

พอได้ยินชื่อของนลิน ดวงตาของธามนิธิส่งประกายเย็นชาออกมาในพริบตา ก่อนจะสลายหายไป

ปาณีมองธามนิธิที่ดูเงียบขรึม รู้ดีว่าชื่อนลินนี้เป็นตัวทำลายบรรยากาศในห้อง

เธอรีบหาเรื่องเปลี่ยนหัวข้อคุย "วันนี้พวกเรากลับไปหาพ่อแม่ กินข้าวกับพวกเขาสักหน่อยดีไหมคะ"

ตอนนี้นลินกลับมาแล้ว พวกท่านคงรับรู้ข่าวแล้วเช่นกัน

ก่อนหน้านี้เพราะเรื่องของธามนิธิ จิตใจของท่านทั้งสองต่างไม่ค่อยสู่ดีนัก ยิ่งนลินกลับมาแล้วอย่างนี้ พวกท่านจะต้องเป็นกังวลยิ่งไปกว่าเดิมแน่